- Szczegóły
- Kategoria: Karzełki właściwe
Bantamka to bardzo stara rasa miniaturowych kur pochodząca z Jawy, z prowincji od której przyjęta swoją nazwę. Są one bardzo popularne i ich hodowle można spotkać praktycznie na całym świecie. Jednak największe skupiska są w Europie, do której dotarły w drugiej połowie dziewiętnastego wieku, najpierw do Anglii, a potem do Niemiec. Pierwsze osobniki były tylko w czarnej barwie upierzenia, wszystkie obecne barwy są wynikiem prac hodowców angielskich i niemieckich.
Te bardzo małe kurki swoim kształtem zbliżone są do czworokąta, co nie wszystkim kurom miniaturowym dodaje uroku, jednak im szczególnie pasuje. Pomimo że praktycznie od samego początku cieszyły się dużą popularnością, to największy rozkwit w ich rozwoju przypada na okres po II wojnie światowej.
Ich korpus jest krępy i zaokrąglony. Szyja krótka, masywna, lekko wygięta do tylu, a pióra na szyi są długie i zakrywają grzbiet oraz ramiona. Grzbiet krótki i szeroki, mocno zaokrąglony z eleganckim przejściem w ogon - szeroki, długi, wysoko podniesiony do góry. Jego szerokie sterówki są zakryte przez gęste, boczne i główne sierpówki, które są zagięte do dołu. Skrzydła średnie, ale szerokie i noszone opuszczone do dołu tak, że zasłaniają uda do połowy. Uda słabo widoczne, nogi średnie, delikatne, gładkie, ich barwa jest zależna od barwy ich upierzenia, jednak nie mogą być żółte.
Głowa bardzo delikatna, z osadzonym na niej szerokim grzebieniem typu różyczkowego, z bardzo obfitymi wyrostkami, zakończony długim, owalnym i prostym kolcem z minimalnie uniesioną szpiczastą końcówką. Część twarzowa i dzwonki są barwy czerwonej i gładkie. Charakterystyczne dla tej rasy są duże, owalne zausznice, w kolorze białym o intensywnym perłowym połysku. Barwa oczu zależy od odmiany barwnej upierzenia. Ban tamki spotykane są w następujących odmianach barwnych upierzenia: czarnej, białej, niebieskiej, jastrzębiatej, żółtej, niebieskiej łuskowanej, dzikiej, ztocistoszyjej, niebiesko-złocistoszyjej, srebrzystoszyjej, pomarańczoszyjej, białej czarno gronostajowej, żółtej czarno gronostajowej, brzozowej, czarnej biało nakrapianej, złocisto-porce-lanowej, cytrynowo-porcelanowej, żółto-białej.
Waga: kogut 600 g, kura 500 g
Masa jaja: 25 g
Nieśność roczna: 90 jaj
Barwa skorupy jaja: biała do kremowej
Wielkość obrączek: kogut 11, kura 9
- Szczegóły
- Kategoria: Karzełki właściwe
Jest to jedna z bardzo starych ras kur karłowatych, wywodząca się z Belgii z okolic Antwerpii. Holenderski mistrz Albert Guyps na swych obrazach z siedemnastego wieku malował kury bardzo podobne wyglądem do dzisiejszych brodaczy antwerpskich.
Po raz pierwszy pokazano je na wystawie w 1895 roku w Brukseli i było ich tam aż 51 sztuk. W niemieckim wzorcu zostały opisane w 1927 roku przez hodowcę B. Grzimka.
W Niemczech zaprezentowano je po raz pierwszy w 1920 roku na narodowej wystawie kur miniaturowych, jednak tak naprawdę to ich hodowla w tym kraju stała się popularna dopiero po II wojnie światowej. Na światowej wystawie kur w 1951 roku dr Bogert z Belgii pokazał kury tej rasy aż w siedemnastu odmianach barwnych upierzenia. Od tego momentu zyskały sobie niezwykłą popularność na całym świecie.
W 1954 roku założony został w Niemczech pierwszy klub hodowców kur tej rasy, a na pierwszej wystawie po jego powstaniu wystawiono 585 sztuk brodaczy. W latach siedemdziesiątych prawie na każdej z ważnych wystaw było ich około 1000 sztuk, co jest niezbitym dowodem dużego zainteresowania nimi.
Brodacze antwerpskie to rasa kur miniaturowych o mocno zaokrąglonym, szerokim korpusie. Od innych kur wyróżniają się szerokimi bakami i długą bujną brodą, wychodzącą z podgardla. Mocno wysklepiona i zaokrąglona szeroka pierś wraz z opuszczonymi do dołu skrzydłami jeszcze bardziej zaokrągla ich sylwetkę. Szyja jest krótka i zagięta do tyłu. Mocno rozwinięta i opierzona broda długością sięga karku. Broda jest bardzo wyrazista i długa. Grzbiet powinien być krótki, szeroki i mocno zaokrąglony, z wyraźnym przejściem w ogon, który jest lekko spłaszczony i wysoko podniesiony do góry w pozycji prawie pionowej. U kogutów jego sierpówki mają być długie, wąskie i w kształcie miecza. Skrzydła powinny luźno zwisać do dołu.
Dzięki mocno wypiętej i zaokrąglonej piersi ich linia dolna ma rysunek półksiężyca. Uda są krótkie, ale mocne. Nogi raczej krótkie, rzadko średnie. Ważnym jest jednak, aby były one ugięte w stawie skokowym. Na mocno zaokrąglonej głowie osadzony jest szeroki grzebień typu różyczkowego z bogatymi wyrostkami na jego wierzchu, zakończony kolcem zagiętym ku dołowi. Dzwonki i zausznice bardzo małe, zakryte bujną brodą. Część twarzowa czerwona, w części zarośnięta piórami.
Brodacze antwerpskie spotykane są w 21 odmianach barwnych upierzenia: czarnej, białej, żółtej, perłowej, jastrzębiatej, niebieskiej, łuskowanej, srebrzystej czarno łuskowanej, przepiórczej, srebrzysto-przepiórczej, niebiesko-przepiórczej, żółtej czarno gronostajowej, białej czarno gronostajowej, srebrzystoszyjej, złocistoszyjej, czarnej biało nakrapianej, perłowoszarej biało nakrapianej, złocisto-porcelanowej, izabelowato-porcelanowej, żółtej biało plamkowanej.
Waga: kogut 700 g, kura 600 g
Masa jaja: 25 g
Nieśność roczna: 90 jaj
Barwa skorupy jaja: biała do kremowej
Wielkość obrączek: kogut 11, kura 9
- Szczegóły
- Kategoria: Karzełki właściwe
Ojczyzną kur tej rasy jest Belgia, gdzie w 1922 roku pokazane zostały po raz pierwszy. Do Niemiec trafiły w 1955 roku, ale tam mimo wielkiego zainteresowania i popularności kur ras miniaturowych, nie znalazły wielu zwolenników. Bardzo często są one mylone z kurami rasy brodacz antwerpski, z powodu podobieństwa i tego samego kraju pochodzenia.
Są to bardzo małe kurki miniaturowe o zaokrąglonych kształtach, dumnej postawie i dobrze wysklepionej piersi. Ich długie skrzydła lekko opadają ku dołowi. Na części twarzowej wyraźnie zaznaczona jest duża broda i baki, a na głowie grzebień typu różyczkowego zakończony kolcem i zaraz za nim na narośli skórnej wyrasta czupryna, opadająca do tyłu. Krótki, szeroki tułów powinien się zwężać ku tyłowi.
Szyja jest krótka, lekko wygięta do tylu i mocno opierzona. Broda powinna być bardzo obfita. Ramiona szerokie. Grzbiet jest krótki i opada do dołu, na którym przejście do ogona jest kanciaste i uwydatnione. Ogon średniej długości, z wąskimi, długimi, lekko zagiętymi do dołu sierpówkami głównymi i bocznymi, zakrywającymi szerokie sterówki.
Uda są krótkie jednak mocno umięśnione, zakryte gęstymi piórami. Nogi średnie, gładkie, ich kolor zależny od barwy upierzenia. Głowa duża i okrągła z osadzonym na niej czubem, którego pióra opadają do tyłu. Grzebień typu różyczkowego, niezbyt bogaty w naroślą. Część twarzowa czerwona, w dużej części zakryta piórami z brody, jednak nie zakrywa oczu. Dzwonki i zausznice czerwone, okrągłe i małe, w całości zakryte brodą. Pióra na całym ciele są gęste, miękkie, długie a w szczególności ich partie przednie.
Kury rasy brodacz watermalski spotykane są w następujących odmianach barwnych upierzenia: białej, czarnej, niebieskiej, żółtej, jastrzębiatej, przepiórczej, niebiesko-przepiórczej, srebrzysto-przepiórczej, złocisto-porcelanowej, izabelowato-porcelanowej, czarnej biało nakrapianej, perłowej biało nakrapianej.
Waga: kogut 600 g, kura 500 g
Masa jaja: 35 g
Nieśność roczna: 100 jaj
Barwa skorupy jaja: biała do kremowej
Wielkość obrączek: kogut 11, kura 9
- Szczegóły
- Kategoria: Karzełki właściwe
Pochodzą z północno-zachodniej Europy, a w Holandii znano je już w 1906 roku.
Cieszą się one bardzo duża popularnością wśród wielu hodowców, ujmując swoją delikatną i kształtną sylwetką, witalnością i ruchliwością. Kto nie posiada dużego wybiegu, a chce je hodować, ten powinien wysoko go ogrodzić, ponieważ płot o wysokości 2 metry nie stanowi dla nich żadnej przeszkody.
Ich korpus jest zaokrąglony, z przodu szeroki, zwężający się ku tyłowi, ustawiony w pozycji poziomej. Szyja średnia, wygięta do tylu, obficie opierzona, z długimi, zakrywającymi ramiona piórami. Grzbiet krótki, ale szeroki i jego linia powinna być lekko zaokrąglona, z łagodnie zaznaczonym przejściem w ogon. Cienkie i długie pióra z siodła opadają na boki.
Ogon w miarę wysoko podniesiony, jednak nie w pozycji pionowej. Jego sterówki powinny być wysokie, sztywne oraz zakryte bocznymi i głównymi sierpówkami, które są lekko zagięte do dołu u kogutów, natomiast u kur mocne, sztywne, prosto uniesione do góry. Skrzydła są duże i długie, opadające do dołu, jednak nie mogą dotykać podłoża. Patrząc na kurę z boku skrzydło zastania prawie cały jej korpus łącznie z brzuchem. Lotki są zaokrąglone. Uda krótkie niewidoczne, zasłonięte przez skrzydła. Nogi gładkie, średniej długości, ich barwa zależna jest od upierzenia. Pióra na całości gładkie i dobrze przylegające do ciała.
Głowa mała z osadzonym na niej małym grzebieniem typu pojedynczego, o w miarę równych zębach. Część twarzowa czerwona, gładka, wolna od wszelkiego upierzenia. Białe przebarwienia na części twarzowej są uważane za duże wady. Dzwonki zaokrąglone nie za duże. Zausznice wielkością pasujące do całości, czysto białe, gładkie, okrągłe. Oczy koloru czerwonobrązowego
Spotykane barwy ich upierzenia to: złocistoszyje, niebiesko-ztocistoszyje, pomarańczowoszyje, srebrzystoszyje, złocisto-pszeniczne, srebrzysto-pszeniczna, łososiowa, żółta czarno gronostajowa, przepiórcza, srebrzysto-przepiórcza, biała z czerwonymi grzywą i siodłem, biała, czarna, niebieska, perłowa, jastrzębiata, prążkowana, czarna biało nakrapiana.
Waga: kogut 500 do 550 g, kura 400 do 450 g
Masa jaja: 30 g
Nieśność roczna: 80 jaj
Barwa skorupy jaja: biała
Wielkość obrączek: kogut 11, kura 9
- Szczegóły
- Kategoria: Karzełki właściwe
Kury tej rasy trafiły do Niemiec w 1886 roku z Chin, które są ich ojczyzną. Wcześniej bardzo dobrze byty już znane w innych krajach europejskich. Ciekawostką jest fakt, że kury rasy miniaturowy kochin nie mają nic wspólnego z kochinami dużymi, i chociaż są ich wierną kopią, to stanowią całkiem odrębną grupę.
Cieszą się one bardzo dużą popularnością wśród hodowców ze względu na ich przedziwny, a zarazem niezwykle ujmujący wygląd i spokojny charakter. Trzeba zaznaczyć, że mimo, iż nie są wcale dobrymi noskami, to jednak są lubiane. Kury te praktycznie w ogóle nie fruwają, a ich wybieg nie musi posiadać wysokiego ogrodzenia. Plot o wysokości 1 metra w zupełności wystarcza.
Ze względu na swój wygląd często nazywane są przez hodowców „kulą pierza”. Kury te cechuje szeroki, bardzo wyraźnie zaokrąglony korpus o bardzo obfitym, puszystym i gęstym upierzeniu. Ich szyja jest krótka, mocno opierzona, z długimi, miękkimi piórami opadającymi na kark, ramiona i cześć grzbietu. Grzbiet powinien być krótki, szeroki i mocno opierzony. Ramiona są szerokie i całkowicie zakryte piórami. Skrzydła małe, słabo rozwinięte, mocno przylegające ciała o obfitych piórach. Pierś szeroka i głęboka, mocno zaokrąglona i dobrze wysklepiona do przodu. Szczególny u tych kur jest brzuch, który jest bardzo obfity w gęste i miękkie pióra. Uda mocne, krzepkie, krótkie i tak jak wszystkie części ciała mocno opierzone. Skoki również krótkie po zewnętrznych stronach wraz z palcami mocno opierzone. Tylko wewnętrzne i tylne palce wolne są od piór.
Głowa mała, z małym stojącym grzebieniem typu pojedynczego, o mniej więcej równych zębach. Dzwonki okrągłe i wielkością dopasowane do grzebienia. Zausznice okrągłe, czerwone i nie za duże. Oczy zależne od ubarwienia od pomarańczowych do czerwonobrązowych.
Odmiany barwne:
-biała
-biało-czarna gronostajowa
-biało-niebieska gronostajowa
-biało-niebiesko-czarna srokata
-brązowa falista
-czarna
-czarno-biała srokata
-czerwona
-jastrzębiata
-kuropatwiana
-brunatna falista
-kuropatwiana jastrzębiata (bursztynowa)
-lawendowa
-lawendowa jastrzębiata
-lawendowo-biała srokata
-łososiowa
-niebieska
-niebiesko-biała srokata
-pszeniczna srebrzysta
-pszeniczna złocista (pszeniczna)
-srebrzysta czarno łuskowana
-srebrzysta falista
-srebrzystopierśna czarna (brzozowa)
-srebrzystoszyja
-złocista porcelanowa (porcelanowa)
-złocistopierśna czarna (brzozowa złocista)
-złocistoszyja
-złocistoszyja niebieska
-złocista czarno łuskowana
-żółta
-żółto-czarna gronostajowa
-żółta jastrzębiata
-żółto-niebieska gronostajowa
U odmiany szurpatej, tylko:
-biała
-żółta
-czarna
-niebieska
-jastrzębiata
-czarna biało nakrapiana
Waga: kogut 850 g, kura 750 g Masa jaja: 30 g Nieśność roczna: 80 jaj Barwa skorupy jaja: brązowawa Wielkość obrączek: kogut 16, kura 15
- Szczegóły
- Kategoria: Karzełki właściwe
Jest to jedna z najpopularniejszych i ulubionych ras kur miniaturowych wśród hodowców. O tym, że jest to bardzo stara rasa kur, świadczą zapiski Columba z czasów narodzin Chrystusa, które mówią o kurach wyglądem bardzo mało różniącym się od dzisiejszych milaflerek. Niestety nie ma pewności co do miejsca ich pochodzenia. Możemy je spotkać na obrazach takich mistrzów malarstwa europejskiego jak Aldrovandii (1600 r.), Guyps (1650 r.), Ablin (1737 r.), Frisch (1763 r.). Również niemiecki przyrodnik będąc w Rosji w 1790 roku dokładnie opisuje spotkane tam kury, odpowiadające wyglądem kurom tej rasy. Niewiele później wyhodowano je również w Anglii w kolorze czarnym i białym.
Na pierwszej austriacko - niemiecko - węgierskiej wystawie kur w Diiseldorfie hodowca Hugo Du Roy pokazał 3 pary karzełków łapciatych w porcelanowej odmianie barwnej upierzenia. Już na narodowej wystawie w Lipsku w 1893 pokazano 8 par tych kur i właściwie od tego momentu zaczyna się wielki podbój serc hodowców w całej Europie. W roku 1896 na wystawie w Lipsku prezentowano już 73 sztuki. W 1911 powołano pierwszy klub hodowców tych kur w Niemczech. W 2004 roku na narodowej wystawie w Lipsku pokazano 700 sztuk, natomiast na wystawie w Greitz w tym samym roku aż 1150 sztuk. Liczby te świadczą o niezwykłym zainteresowaniu kurami tej rasy. Chcąc je krótko opisać należy zaznaczyć, że są to bardzo mile, a zarazem ruchliwe kurki ze stosunkowo krótkim korpusem. Średniej wysokości, z obfitymi długimi, mocnymi, piórami na nogach i na grzbiecie. Mają wysoko podniesiony ogon z sierpówkami w kształcie miecza i szeroką, mocno wysklepioną, zaokrągloną pierś, oraz krótką, grubą, z długimi piórami szyję, co czyni ich wygląd wielce majestatycznym.
Ich grzbiet powinien być krótki, szeroki, zaokrąglony, obfity w lekko opadające pióra, z zaznaczonym przejściem w szeroki u nasady ogon, który powinien być średniej wysokości z mocnymi i prostymi sierpówkami. Skrzydła średnie, nieznacznie opadające. Skoki i palce mocno opierzone po zewnętrznych stronach długimi, sztywnymi i szerokimi piórami. Barwa skóry na nogach i kolor oczu jest zależny od barwy upierzenia.
Na niezbyt dużej głowie osadzony jest średniej wielkości stojący grzebień typu pojedynczego z zębami równej wielkości. Dzwonki bardzo małe, zaokrąglone, w odmianie brodatej całkowicie zakryte piórami, czerwone zausznice. W odmianie brodatej baki powinny być bardzo wyraziste, oddzielone od równie wyraźnej i dość długiej brody.
Spotykane odmiany barwne upierzenia to: biała, czarna, niebieska, perłowa, żółta, czerwona, izabelowata, czarna biało nakrapiana, złocisto-porcelanowa, izabelowato-porcelanowa, cytrynowo-porcelanowa, srebrzysto-porcelanowa, żółta biało nakrapiana, czerwona biało nakrapiana, perłowoszara z białymi plamami, pręgowana, złocistoszyja, niebiesko-złocistoszyja, srebrzystoszyja, biała czarno gronostajowa, żółta czarno gronostajowa, brzozowa. Wszystkie barwy upierzenia dotyczą obu odmian z brodą i bez.
Waga: kogut 750 g, kura 650 g
Masa jaja: 30 g
Nieśność roczna: 150 jaj
Barwa skorupy jaja: biała do brązowej
Wielkość obrączek: kogut 16, kura 15
- Szczegóły
- Kategoria: Karzełki właściwe
Hodowca W Müller z Magdeburga wyhodował podczas I wojny światowej przepiękne, o wspanialej linii kury miniaturowe, które nazwano niemiecka miniaturowa. Ich protoplastą była znana już od 200 lat miejscowa miniaturowa kura zagrodowa.
Ich historia zaczyna się w 1911 roku, kiedy to Müller byt posiadaczem dużego parku, w którym rozwinął na szeroką skalę hodowlę kur.
Już w 1913 roku znany fachowiec A. Wulf opisuje je w obszernym artykule. W 1916 roku na prośbę zarządu związku hodowców kur zostają one opisane w niemieckim wzorcu. Po raz pierwszy oficjalnie pokazano je na wystawie kur ras miniaturowych w Berlinie w 1917 roku.
Niemiecka miniaturowa jest reprezentantem ras kur o wysokim temperamencie i delikatnej, eleganckiej budowie, z dobrze przylegającymi do ciała piórami. Walcowaty tułów powinien być dwa razy dłuższy od wysokości i usytuowany w pozycji poziomej. Ramiona przylegające do ciała. U kogutów ogon ma długie i zagięte sierpówki, natomiast u kur jest pełny zaokrąglony. Ponadto jest lekko uniesiony do góry i w żadnym wypadku na przejściu grzbietu w ogon nie może być widoczne załamanie.
Pierś zaokrąglona, szeroka, wysunięta do przodu, dzięki temu bardzo wyraźna staje się ich dolna linia. Skrzydła w żadnym wypadku nie mogą wystawać ponad linię grzbietu. Uda mato uwydatnione, małe, delikatne. Nogi delikatnej kości, średnie o barwie szaroniebieskiej. Głowa mała, współgrająca z całością, na niej maty stojący grzebień typu pojedynczego z równymi, niedużymi ząbkami.
Dzwonki małe, czerwone tak jak część twarzowa. Zausznice małe, przylegające i białej barwy o pomarszczonej fakturze. Białe przebarwienia na czerwonej części twarzowej są uważane za duży błąd.
Kury te spotykane są w barwach upierzenia: dzikiej, złocistoszyjej, pomarańczowo szyj ej, niebiesko-złocistoszyjej, niebiesko-pomarańczowoszyjej, niebiesko-srebrzystoszyjej, karmazynowej, białej, czarnej, perłowej, żółtej, złocisto-porcelanowej, czarnej biało nakrapianej, białej czarno gronostajowej, białej niebiesko gronostajowej, żółtej czarno gronostajowej, brzozowej. Bogactwem barw swego upierzenia potrafią one zaspokoić najbardziej wybrednego hodowcę. W ostatnich latach zarejestrowano w Niemczech 557 hodowców kur tej rasy.
Waga: kogut 750 g, kura 600 g
Masa jaja: 30 g
Nieśność roczna: 100 jaj
Barwa skorupy jaja: biała do kremowej
Wielkość obrączek: kogut 13, kura 11
- Szczegóły
- Kategoria: Karzełki właściwe
Karzełki polskie jeszcze do niedawna występowały dosyć powszechnie w zagrodach chłopskich na terenie całej Polski. Najczęściej określano je mianem liliputa. W zależności od regionu nazywane były też karlikami, kurkami rajskimi (nazwa ta świadczy o fascynacji tymi kurkami), cwerkami czy japonkami.
Kury karłowe nigdy nie zajmowały pierwszoplanowych miejsc w polskich zagrodach, bo miały niewielkie znaczenie gospodarcze, chociaż znosiły stosunkowo duże jajka w stosunku do niewielkiej masy ciała. Tym większym fenomenem jest, że przetrwały, ciesząc oko swoim bajecznym wyglądem i zadziornym zachowaniem, dając wytchnienie po ciężkiej pracy na roli. Ileż to razy słyszało się opowieści, jak niewielkiej postury kogucik potrafił pokazać, kto tu rządzi kilkakrotnie większym od siebie kolegom.
Musiały radzić sobie same w poszukiwaniu żeru i walce o przetrwanie. Zawsze były na wpół dzikie, niezależne, chodzące swoimi drogami, potrafiące się „same wyżywić”. Dzięki swej ruchliwości, dzielności w poszukiwaniu pokarmu wymagały minimalnej opieki. Gdy pozostawi im się wybór, wolały nocować na drzewach niż w ciepłych kurnikach. Są wyjątkowo dobrze przystosowane do naszych warunków środowiskowych, nawet znaczne środkowo europejskie spadki temperatur nie miały ujemnego wpływu na ich kondycję i zdolności rodzicielskie. Charakteryzują się wyjątkową odpornością na choroby i są długowieczne - zdarzały się osobniki kilkunastoletnie. Zdolność do lotu, ruchliwość i czujność pozwalała im unikać ataków drapieżników. Ukrywanie gniazda w najrozmaitszych zakamarkach, strychach, krzakach i wyprowadzanie lęgów często bez wiedzy i woli gospodarza, oraz troskliwa opieka nad kurczętami sprawiły, że liliputy przetrwały w gospodarstwach przez pokolenia.
W ostatnim jednak czasie, w związku z ogromnymi przemianami, jakie dokonują się na polskiej wsi grozi im zagłada. Dlatego też grupa polskich hodowców postanowiła otoczyć te kurki opieką wychodząc z założenia, że rdzenie polskie rasy kur są elementami naszego dziedzictwa narodowego, którego nie możemy utracić. Prawie pięcioletnia praca hodowlana dała wymierne efekty. W lutym 2009 roku karzełek polski – liliput został uznany za polską rasę kur i wpisany w standardów drobiu rasowego Polskiego Związku Hodowców Gołębi Rasowych i Drobnego Inwentarza. Największy wkład w pozyskanie pierwszego materiału zarodowego na polskich wsiach a następnie ich planową hodowlę mieli następujący, najczęściej młodzi hodowcy: Mateusz Pluta, Krzysztof Andres, Dawid Szikora, Michał Dudek, Jerzy Wysocki oraz Stanisław Roszkowski.
Masa ciała: kogut – 600 – 800 g; kura – 500-600 g; ilość jaj w roku – 120; masa jaj o kremowej lub białej skorupce – 30-35 g; obrączki: kogut 13; kura – 11.
- Szczegóły
- Kategoria: Karzełki właściwe
Kury tej rasy zostały wyhodowane na początku osiemnastego wieku w prowincji Koochi na terenie południowej Japonii. Do Europy trafiły w 1995 roku i wywołały spore zainteresowanie jako rasa zupełnie nieznana. Ich spokojny charakter i niezwykła uroda zyskały sobie bardzo wielu zwolenników. Charakterystyczne dla kogutów tej rasy jest tak zwane „ciągnięcie” przepięknego długiego ogona za sobą. Od tego też pochodzi ich nazwa, słowo „ohiki” po japońsku znaczy ciągnąć.
Kto chce je hodować, ten musi przygotować dla nich specjalny wybieg. Przede wszystkim musi on być suchy i równy, bez żadnych wystających korzeni i kamieni, w przeciwnym razie ich piękne upierzenie ulegnie całkowitemu zniszczeniu.
Ohiki to bardzo małe, ozdobne kurki, o bardzo krótkich nóżkach, bujnych i długich piórach na grzbiecie i w ogonie, i o relatywnie małym grzebieniu. Korpus powinien być szeroki i lekko opadający ku dołowi. Szyja krótka, z długimi piórami i pokrywą zakrywająca ramiona i grzbiet. Grzbiet szeroki, z obficie opierzonym siodłem i bardzo eleganckim przejściem w ogon, który powinien mieć obok obfitego upierzenia zaokrąglone, lekko uniesione sterówki oraz bardzo długie, wąskie i elastyczne sierpówki. Wmiesiącu lutym i marcu jest najładniejszy i najbardziej kolorowy, również w tym czasie jest najdłuższy. Równie piękny i bogaty w sterówki jest ogon zarówno u kur, jak i u kogutów. Uda są zakryte piórami z brzucha, a nogi są bardzo krótkie, jednak grube i mocne o oliwkowej barwie. Głowa średnia, z niezbyt dużym, stojącym grzebieniem typu pojedynczego o 5 do 6 równych zębach. Dzwonki średnie, zaokrąglone, pasujące do całości. Część twarzowa czerwona, ze średnimi, delikatnymi zausznicami o barwie białej lub żółtawej. Oczy pomarańczowożótte. Rasa tych kur spotykana jest tylko w dwóch odmianach barwnych upierzenia - złocistoszyjej i srebrzystoszyjej.
Waga: kogut 900 g, kura 750 g Masa jaja: 30 g
Barwa skorupy jaja: jasnobrązowa Wielkość obrączek: kogut 13, kura 11
- Szczegóły
- Kategoria: Karzełki właściwe
Należy do jednych z najmniejszych ras kur. Ojczyzną ich jest Anglia, gdzie już w 1800 roku Sir J. Sebright rozpoczął intensywne prace nad wyhodowaniem nowej rasy o niezwykłym rodzaju upierzenia. Jako podstawę do krzyżowania użył miniatury kury rasy czubatka polska tuskowana, która w tym czasie była już dobrze znana. Następnie dobierał do nich inne, jak najmniejsze kury miniaturowe. Jego ciężka i długa praca, trwająca trzydzieści lat została jednak nagrodzona sukcesem w postaci całkiem nowej rasy o odmiennym wyglądzie, wielkości i charakterze upierzenia. Pierwszą otrzymaną odmianą barwną była złocista czarno łuskowana. Po niedługim czasie pokazano już odmianę barwną srebrzystą czarno łuskowanà, która dzisiaj jest najbardziej rozpowszechniona w hodowli tych kur. Na światowym kongresie hodowców kur w Hadze w Holandii w 1912 roku pokazano po raz pierwszy te kury o barwie cytrynowej czarno tuskowanej. Również w tym kraju spotykane są one o barwie żółtej czarno tuskowanej. Już na początku dziewiętnastego wieku powstał pierwszy w Anglii klub hodowców kur tej rasy. Dużo później, bo dopiero w 1926 roku został taki klub założony w Niemczech.
Bardzo duży wpływ na popularność sebrytek ma ich niezwykły wygląd, wielkość oraz charakter. Są one zaliczane do grupy kur ozdobnych.
Ich korpus jest bardzo mały. Grzbiet krótki, zaokrąglony jednak z uwydatnionymi ramionami i skrzydłami, które są nisko noszone, ale nie mogą zawadzać o podłoże.
Ogon powinien być szeroko osadzony i wysoko podniesiony do góry. Jego sierpówki są wysokie, szerokie, dominujące rozmiarem ponad innymi piórami. Są one na końcówkach zaokrąglone i to zarówno u kogutów, jak i u kur. Uda są krótkie, jednak w porównaniu z wielkością można nazwać je mocnymi. Nogi średniej długości barwy bladoszarej. Pióra na całym ciele są krótkie, w kształcie migdała i mocno do niego przystające. Ich głowa jest mała. Część twarzowa jest gładka i koloru ciemnoczerwonego lub czerwono-czarnego. Średni grzebień typu różyczkowego jest szeroko osadzony na głowie i zwęża się ku końcowi przechodząc w prosty, walcowaty kolec. Górna część grzebienia powinna być bogata w naroślą.
Dzwonki i zausznice powinny być średniej wielkości i koloru czerwonego. Oczy ciemne do czarnych z typową dla tych kur czerwono-czarną obwódką.
Waga: kogut 600 g, kura 500 g
Masa jaja: 30 g
Nieśność roczna: 80 jaj
Barwa skorupy jaja: biała do kremowej
Wielkość obrączek: kogut 11, kura 9
- Szczegóły
- Kategoria: Karzełki właściwe
Istnienie tej rasy owiane było wielką tajemnicą. Według źródeł na początku siedemnastego stulecia szabo trafiły z Chin do Japonii, gdzie zyskały sobie wielką sympatię i byty chętnie hodowane. Również dzisiaj są znane i lubiane na całym świecie dzięki swojemu przesympatycznemu wyglądowi, charakterowi, różnorodności odmian barwnych upierzenia. Często nazywane są „małą groteską". Do Niemiec sprowadzono je po raz pierwszy w 1860 roku. Są to bardzo małe, krótkonogie kurki. Należy jednak podkreślić, iż nie można pozbywać się tych, które nie odpowiadają normom. Koguty z długimi nogami lepiej kryją kury.
Charakterystyczna i nadająca tej rasie swoisty, niepowtarzalny wygląd to szeroka, zaokrąglona, niska sylwetka, duża głowa i pionowo stojący długi gęsty ogon.
Tułów relatywnie szeroki, silny, krótki. Szyja krótka, zaokrąglona, z mocnym wybujałym upierzeniem. Ramiona zakryte piórami pokrywowymi. Grzbiet bardzo krótkie, ale szeroki. Patrząc na nie z boku powinny przedstawiać formę wąskiej szpilki do włosów w kształcie U, w którym powinny się zawierać udo, szyja i ogon.
Skrzydła duże, opadające do dołu, jednak powinny końcówkami lotek zawadzać o podłoże. Ogon szeroko osadzony, pionowy, wysoki, a jego sierpówki powinny sięgać ponad głowę i być lekko zagięte do tylu. Natomiast u kur sterówki w ogonie mocne, szerokie i gęste.
Pierś pełna i szeroka, mocno zaokrąglona, dobrze wysklepiona. Podudzia bardzo krótkie, mocno opierzone. Nogi krótkie i grube, mało widoczne, o barwie żółtej.
Głowa duża, szeroka, pasująca do całości. Część twarzowa gładka, u starszych kogutów nieznacznie pomarszczona, z naroślami nad oczami.
Grzebień typu pojedynczego, duży, gruby, szeroko osadzony, o ziarnistej fakturze. Powinien mieć pięć bardzo wyraźnych i głębokich zębów.
Dzwonki szerokie, długie, wyraźne, fakturą zbliżone do grzebienia, połączone z zausznicami. Barwa oczu zależna od barwy upierzenia.
Szabo spotykane są w trzech rodzajach upierzenia: gładkim, lokowanym i jedwabistym. Obecnie znane są 23 odmiany barwne tych ptaków: biała, perłowa, niebieska, jastrzębiata, biała z czarnym ogonem, żółta z czarnym ogonem, biała z niebieskim ogonem, żółta z niebieskim ogonem, czarno-srebrzysta, czarno-złocista, złocistoszyja, srebrzystoszyja, kuropatwiana, ztocisto-pszeniczna, srebrzysto-pszeniczna, złocisto-porcelanowa, czarna biało nakrapiana.
Waga: kogut 600 do 700 g, kura 500 do 600 g
Masa jaja: 28 g
Nieśność roczna: 80 jaj
Barwa skorupy jaja: biała do kremowej
Wielkość obrączek: kogut 13, kura 11