Szczegóły

Kategoria: Kury czubate

Znany badacz Diiringen pisze, że hodowla kur tej rasy w Holandii była zawsze na wysokim poziomie. W mieście Breda praktycznie w każdej zagrodzie hodowano rasę kur, którym nadano nazwę miasta z jakiego pochodzą. Pierwsze próby wyhodowania ich miniatur miały miejsce w Holandii w latach trzydziestych ubiegłego stulecia i okazały się sukcesem. Są one dokładną kopią ich wersji dużej.

Breda to rasa kur, która wykazuje się dużą nieśnością i szybkim przyrostem masy, dzięki czemu są cenione wśród hodowców. W Holandii są one do dzisiaj bardzo popularne i to we wszystkich odmianach barwnych. Należą do grupy kur z czupryną na głowie. Są średniej wielkości, mocne i wysokie, z walcowatym, lekko opadającym tułowiem i szerokich barkach.

Wzorzec zaleca, aby ogon byt szeroko osadzony wysoko podniesiony. Pióra na nim powinny być bardzo sztywne, jednak kruche i   łamliwe,  uzyskujące  swój  prawidłowy wygląd  dopiero  po ich  całkowitym wyrośnięciu.  Jego wykształcone sierpówki przyjmują kształt szabli, dotyczy to w szczególności tych głównych. Uda średnie, mocne, bardzo obficie upierzone, z długimi, wychodzącymi z boków uda, wąskimi, ostrymi piórami sięgającymi   podłoża   tzw.   sępie   pióra.   Takiej   samej   długości   są   szeroko   rozstawione,   mocne   nogi. Zewnętrzna strona skoków i palców mocno obrośnięta średnimi, twardymi piórami. Nie dopuszczalne jest, aby były one obrośnięte długimi piórami w kształcie tak zwanych łapci, jakie występują u kur rasy sułtan. Znaki szczególne jakie są na głowie i wyróżniają je wśród innych ras kur to: mata grzywka, zanikający grzebień barwy czerwonej, zrogowaciała narośl na mocnym dziobie. Dzwonki i zausznice to jedyne miękkie części ciała ledwo widoczne na głowie. Te ostatnie powinny być barwy białej. Część twarzowa czerwona, wolna od wszelkiego rodzaju białych nalotów. Intensywność barwy czerwonej na części twarzowej mówi o żywotności danego osobnika. Czupryna u kogutów lekko zaznaczona, natomiast u kur powinna być dużo większa i wyraźna. Nogi mogą być barwy jasnoniebieskiej do koloru jasnoróżowego. Spotykane odmiany barwne upierzenia to: czarna, biała, perłowoszara (tylko u dużych), niebieska, jastrzębiata.

Waga: kogut 2500 g do 3000 g, kura 1750 g do 2250 g

Miniatura: kogut 1100 g, kura 850 g

Masa jaja: 55 g, miniatura: 40 g

Nieśność roczna: 180 - 200 jaj; miniatura: 140 jaj

Barwa skorupy jaja: biała

Wielkość obrączek: kogut 20, kura 18; miniatura: kogut 16, kura 14

Szczegóły

Kategoria: Kury czubate

Kury tej rasy wyhodowane zostały w 1857 roku. W tamtych czasach była to jedna z najpopularniejszych ras kur hodowanych we Francji. Ich nazwa wiąże się ściśle z regionem, z którego pochodzą.

W Niemczech kury te nie znalazły wielu wielbicieli, ale byli tacy, którzy przyczynili się do propagowania ich hodowli na terenie tego kraju. Należeli do nich H. Drechsler i M. Anders. z Drezna. W 1911 roku założyli oni pierwszy w Niemczech klub hodowców kur ras francuskich.

Miniatury powstały w Niemczech całkiem niedawno. Aby je wyhodować krzyżowano miniaturę kury rasy czubatka w czarnej barwie upierzenia, czarnego la fleche i dużego creve cour. W 1955 roku jako już ugruntowana rasa zostały wpisane do wzorca.

Obydwie odmiany zaliczane są do grupy kur pełnoczubych. Ich opadający ku dołowi wydatny czub, pełna broda, szerokie baki i bokobrody, tworzące jedną całość, mają bardzo interesujący i oryginalny wygląd. Kury tej rasy są bardzo masywne, średniej wielkości, z długim kanciastym tułowiem i pełną, szeroką, wysuniętą do przodu, ale niską piersią. Ogon pełny, osadzony swobodnie i dość wysoko podniesiony do góry. Uda dość krótkie, jednak masywne z obfitymi, ale krótkimi piórami. Skoki gładkie, niezbyt długie.

Dawniej duży nacisk kładziono na wygląd czuba. Według opisu wzorca powinien on być w miarę szeroki, o masywnych i szerokich piórach, przy czym ich grzebień i oczy mają być dobrze widoczne. Czub swoją wielkością powinien współgrać z całością i nie może zasłaniać im pola widzenia. Ogólnie powinien on być kształtny i wyrazisty. Pióra na czubie u koguta powinny być węższe niż na czubie kury i mają opadać do tylu. Z przodu głowy wyrasta tak zwany jeleni grzebień z dwoma stojącymi, wysokimi naroślami w kształcie litery V Sprawia on wrażenie jakby podpierał czub. Dzwonki wraz z zausznicami całkowicie niewidoczne i zakryte przez brodę i baki. Część twarzowa czerwona, a jej intensywna barwa przebija spod piór. Oczy żółto-czerwone, jednak u czarnych i niebieskich dużo ciemniejsze.

Creve cour spotyka się w następujących odmianach barwnych upierzenia: czarnej, białej, perłowoszarej, niebieskiej, jastrzębiatej. Miniatury są wierną kopią wersji dużej, ale spotykane są tylko w barwie czarnej.

Waga: kogut 2500 do 3500 g, kura 2000 do 3000 g

Miniatury: kogut 1100 g, kura 900 g

Masa jaja: 55 g, miniatura 35 g

Nieśność roczna: 150 jaj, miniatura 100 jaj

Barwa skorupy jaja: biała

Wielkość obrączek: kogut 20, kura 18; miniatura: kogut 15, kura 13

Szczegóły

Kategoria: Kury czubate

Nowa polska rasa kur wyselekcjonowana w oparciu o krajowy materiał zebrany na polskich wsiach w latach 2005 – 2009. Pierwowzorem do pracy hodowlanej posłużył kogut nazwany „Bażancikiem” pozyskany w okolicach Łodzi w centralnej Polsce, który łudząco przypominał kury czubate pokazane na starych rycinach sprzed stu lat.

Czubatość u drobiu była polską specjalnością począwszy od średniowiecza. Do końca XIX wieku wszystkie kury czubate nazywano powszechnie polskimi. Jeszcze dwieście lat temu nie było w Polsce dworu lub bogatej włościańskiej zagrody, w której by nie biegały. Zwracały uwagę swoją oryginalną urodą. Dla wielu hodowców i miłośników są one najpiękniejsze na świecie. Doczekały się nawet wzmianki w Panu Tadeuszu Adama Mickiewicza. Dlatego tak ważne jest, aby nie utracić tych elementów kultury materialnej, które świadczą o ogromnej bioróżnorodności i są naszym prawdziwym dziedzictwem narodowym.

Czubatka dworska jest kurą ogólnoużytkową o spokojnym charakterze, wszechstronną, nadającą się dla szerokiego grona użytkowników, a więc zarówno gospodarstw agroturystycznych, czy nawet farmerskich, a także niewielkich zagród przydomowych, dostarczającej ekologicznych jaj oraz smacznego białka zwierzęcego. I co bardzo ważne - znakomicie przystosowanej do środkowo europejskich surowych warunków klimatycznych stąd preferowany jest - nieprzemarzające nawet w największe mrozy - grzebień różyczkowy w postaci fałdy oraz niewielkie dzwonki przykryte małą brodą.

Jednocześnie selekcja prowadzona była w kierunku kury ozdobnej, o dumnej „arystokratycznej” postawie. Dlatego przy hodowli należy zwrócić uwagę, poza masywnym typem budowy i sylwetką, przede wszystkim na dwa elementy, które są cechami charakterystycznymi tej rasy.

• Czubek powinien być fantazyjny, niewielki, taki, jakim charakteryzowały się najczęściej średniowieczne polskie kury czubate spotykane na polskich dworach – stąd nazwa czubatka dworska. Ten niewielki czubek powinien symbolicznie nawiązywać do nakrycia głowy bardzo popularnego w XIV-XVII wieku w Europie Wschodniej, czyli tzw. kołpaka.
• Ogon powinien być możliwie bujny, gęsty, noszony prawie pionowo, przypominający skrzydła noszone przez polską husarię.

W lutym 2009 roku czubatki dworskie w odmianie jarzębiato złocistej (bursztynowej) zostały uznane za nową polską rasę kur i wpisane do standardów drobiu rasowego Polskiego Związku Hodowców Gołębi Rasowych i Drobnego Inwentarza.

Masa ciała: kogut – 2500-3000g; kura: 1800-2000 g; ilość jaj w roku – 150-170.; masa jaj o kremowej lub jasnobrązowej skorupce – 50-60 g; W kolejnych latach selekcja będzie prowadzona w kierunku zwiększenia masy ciała oraz jaj oraz stworzenia kilku nowych odmian barwnych. Obrączki rodowe: kogut – 18; kura – 16.

Szczegóły

Kategoria: Kury czubate

Jedna z najstarszych ras kur ozdobnych, znana już od co najmniej sześciu wieków w Europie. Od wielu lat hodowcy toczą zacięte spory skąd pochodzą i jaki kraj jest ich ojczyzną. Z najnowszych jednak źródeł (choćby rosyjskich) wynika, że najprawdopodobniej praprzodek bialoczubów, podobnie jak i innych kur czubatych swój tryumfalny pochód przez cały świat rozpoczął ze wschodnich rubieży średniowiecznej Rzeczpospolitej. Bardzo chętnie portretowane i malowane zwłaszcza przez mistrzów niderlandzkich począwszy od XVI stulecia. Trzeba przyznać, że to właśnie Holendrzy wnieśli największy wkład w udoskonalenie tej rasy kur, i taki a nie inny szlachetny i elegancki to wyłączna ich zasługa. W pełni więc mają prawo do używania popularnej w obszarach niemieckojęzycznych nazwy - białoczub holenderski. Nie wszędzie są tak jednak określane. Anglicy i Amerykanie zachowali jednak stare nazewnictwo - polskie (polands). W kręgu kultury anglojęzycznej nie dzieliło się tak jak w Polsce dotychczas kur czubatych na czubatki i białoczuby Obowiązują tam po dzień dzisiejszy określenia bardziej oddające stan faktyczny - kury polskie brodate i bezbrode (polands barded oraz polands non barded). Jest logiczny podział. W ostatnich latach wyhodowano bowiem egzemplarze posiadające zarówno biały czub, jak i brodę. Trafiają się też egzemplarze nie posiadające brody, ale dzwonki i kolorowy czub.

Wersja miniaturowa białoczbów cieszy się niewspółmiernie większą popularnością od wersji dużej, czego dowodem jest ich duża liczebność na wystawach.

Kury tej rasy, z uwagi na wielką ich ozdobę, czyli śnieżnobiały czub, potrzebują specjalnej obsługi i miejsca. Jest wielu hodowców, którzy ze względu na brak odpowiedniego przygotowania musieli zrezygnować z hodowli tych czubatek. Potrzebują one przede wszystkim ciepłego, suchego i dobrze wentylowanego kurnika. Nie ma dla tej rasy nic bardziej szkodliwego niż wilgoć w kurniku. Są bardzo podatne na choroby górnych dróg oddechowych, a zwłaszcza mykoplazmę..

Czubatki polskie bezbrode to kury średniej wielkości i smukłej budowy. Sprawiają wrażenie bardziej eleganckich niż ich siostry - czubatki polskie brodate. Grzbiet powinien być szeroki w ramionach i następnie zwężać się ku tyłowi. Skrzydła duże, masywne i wysoko umiejscowione. Ogon podniesiony, wysoko zamknięty, u kogutów z długimi zagiętymi, szerokimi sierpówkami, a u kur powinien być bogaty w gęste i szerokie proste sterówki. Pierś mocno zaokrąglona i dobrze wysklepiona.

Głowa to ozdoba kur tej rasy. Jest średniej wielkości, z wysokim czołem i mocną czaszką, na której osadzona jest duża narośl czaszkowa (proteburencja) z wyrastającymi z niej gęstymi piórami, tworzącymi duży czub. Zausznice barwy białej, u starszych osobników mają czerwone przebarwienia. Dzwonki czerwone, małe. Kury tej rasy nie mają grzebienia. Na górnej części dzioba występują otwory nosowe. Bardzo gęsty czub ma pasować wielkością do całości, nie może być za mały i za duży. Należy zwrócić uwagę, aby zwarte pióra czuba nie zasłaniały im pola widzenia. Ponad dziobem na białym czubie powinno znajdować się barwne upierzenie, tak zwany motylek. Nie wolno zapominać, że czub musi być często czyszczony, ponieważ szybko ulega zabrudzeniu i zamoczeniu. Kury te spotykane są w odmianach barwnych: czarnej z białym czubem, białej, niebieskiej, jastrzębiatej, białej z czarnym czubem, czarnej biało nakrapianej. U miniatur spotykana jest jeszcze barwa żółta oraz czerwona z białym czubem.

Waga: kogut 2000 do 2500 g, kura 1500 do 2000 g Miniatura: kogut 900 g, kura 800 g Masa jaja: 45 g, miniatura: 35 g Nieśność roczna: 140 jaj, miniatura: 120 jaj Barwa skorupy jaja: biała Wielkość obrączek: kogut 18, kura 16; miniatura: kogut 13, kura 11

Szczegóły

Kategoria: Kury czubate

Przez wiele stuleci wszystkie kury czubate nazywano w Europie „polskimi”. Jednak na kongresie hodowców w Dreźnie 1869 roku (pamiętajmy że wtedy Polski nie było na mapie świata) przegłosowano, przy wielu głosach sprzeciwu, że poszczególne rasy kur czubatych powinny mieć swoje nazwy, a te rasy, które nie posiadają grzebienia, mające wąsy i brodę będą występowały pod jedną nazwą - padewskie. Do dzisiaj istnieje spór, czy byt to manewr polityczny. Nazwę „polskie” do dzisiejszego dnia poza obszarem wpływów kultury niemieckojęzycznej zachował cały świat, w tym Anglicy, Amerykanie, Australijczycy i mieszkańcy Ameryki Południowej.

W Polsce, pomimo tego że przez wiele wieków kury czubate nazywane były szlacheckimi i stanowiły nieodłączny element dworskiego krajobrazu, kurka ta została na długi okres zapomniana, a te egzemplarze, które się uchowały nosiły zniemczoną nazwę „padewska”. Oczywiście dawna czubatka staropolska wyglądała zupełnie inaczej niż obecna czubatka polska brodata, co jest efektem pracy całych pokoleń europejskich hodowców. Obecnie największe skupiska kur tej rasy można spotkać w Niemczech, Holandii i Anglii, a i w Polsce staje się powoli coraz bardziej popularna dzięki działaniom Klubu Czubatki Polskiej, który za swój cel nadrzędny postawił sobie przywrócenie tej rasy kur o staropolskim rodowodzie na rodzimy grunt.

W 1900 roku określono normy, w jakich powinien zawierać się wygląd czuba. Wcześniej spotykano najprzeróżniejsze jego warianty i kombinacje, co sprawiało sędziom duży kłopot przy ich ocenie. Przez wiele lat preferowany był czub jak największy. Wiatach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku na skutek protestu środowisk ekologicznych przyjęty został nowy wzorzec, który preferuje okrągłe, gęste, średniej wielkości równe czuby. Pierwotną ich wielkość zachowali jednak do dzisiejszego dnia Anglicy.

Miniatury wyhodowane zostały w Anglii pod koniec dziewiętnastego wieku przez W F. Entwistla, a w 1910 roku po raz pierwszy pokazano je w Niemczech.

Są to kury średniej wielkości, o delikatnej budowie, z dużym, okrągłym czubem na głowie i pełną brodą, stanowiącą jedną całość, bujnymi wąsami i bardzo łagodnym charakterze. Tułów jest podłużny i walcowaty, szeroki w ramionach i lekko zwęża się ku tyłowi. Zaokrąglone ramiona pasują do długiego, nieznacznie opadającego do dołu grzbietu jaki spotyka się u kogutów, zaś u kur jest on poziomy.

Ogon szeroko osadzony, jednak w żadnym wypadku nie może być plaski, jak również osadzony zbyt pionowo. Pierś pełna, zaokrąglona, podkreślająca linię dolną wraz z tułowiem. Podudzia średniej długości. Skoki średnie od niebieskich do koloru jasnego mięsa, ich barwa zależna jest od upierzenia. Głowa średnia, ale wysoka z dużą naroślą, na której wyrasta czub. Część twarzowa czerwona, jednak obficie zarośnięta aż do linii oczu. U kur tych brak jest grzebienia, występowanie na jego miejscu narośli skórnej nie jest wadą, natomiast narośl w kształcie rogów przed czubem jest dużym defektem. Małe, okrągłe dzwonki i uszy są całkowicie zakryte przez wąsy i brodę. Oczy brązowe do pomarańczowych w zależności od odmiany barwnej.

Spotykane odmiany barwne upierzenia to: złocista czarno łuskowana, wielbłądzia (chamois), srebrzysta czarno łuskowana, czarna, biała, niebieska, jastrzębiata, wielobarwna (tollbunt). W chwili obecnej kilku hodowców (również w Polsce) pracuje nad wyhodowaniem nowych odmian barwnych, w tym żółtej, czerwonej i bursztynowej.

Waga: kogut 2000 do 2500 g, kura 1500 do 2000 g

Miniatura: kogut 900 g, kura 800 g

Masa jaja: 48 g, miniatura: 30 g

Nieśność roczna: 120 jaj, miniatura: 100 jaj

Barwa skorupy jaja: biała

Wielkość obrączek: kogut 18, kura 16; miniatura: kogut 13, kura 11

Szczegóły

Kategoria: Kury czubate

Houdan to rasa kur czubatych, jednak pomimo swego atrakcyjnego wyglądu jest uznana za rasę przemysłową. We Francji, która jest ich ojczyzną, s<b>ą </b>bardzo chętnie hodowane jako brojlery. Nazwa pochodzi od malej miejscowości pod Paryżem, w okolicach której były hodowane już w siedemnastym wieku, jednak wyglądem różniły się bardzo od dzisiejszych. Miały one o wiele dłuższe nogi, a czub przypominał poroże jelenia, barwa upierzenia również bardzo różniła się od obecnej. Dla podniesienia ich masy krzyżowano je z rasą kur mięsnych dorking.

Do Niemiec sprowadził je w 1870 roku znany hodowca o nazwisku Martens. Jednak do tej pory poza swoją ojczyzną kury te nie spotkały się ze zbyt wielkim zainteresowaniem ze strony hodowców.

Wersja miniaturowa wyhodowana została w Anglii niedługo po zakończeniu  II wojny światowej, natomiast w Niemczech dopiero wl959 roku, i aby je uzyskać skrzyżowano koguta standardu kury rasy houdan z czarną miniaturą kury rasy czubatka polska.

Są to kury średniej wielkości, masywnej budowy, o walcowatym tułowiu i pełnej, dużej piersi. Ich grzbiet powinien być szeroki, masywny i długi. Ramiona pełne i zaokrąglone. Skrzydła duże, ułożone w pozycji pionowej, przylegające do ciała. Ogon pełny, mocno osadzony z bardzo szerokimi i zagiętymi sierpówkami u kogutów, natomiast u kur pełny i obfity w szerokie i duże sterówki. Jest wyraźnie uniesiony, jednak nie powinien być w pozycji pionowej. Nogi długie, gładkie, barwy jsnoróżowej. Dopuszczalne s<b>ą </b>ciemniejsze lub niebieskie. Kury tej rasy odziedziczyły po kurach rasy dorking piąty palec, który wychodzi nad czwartym po jego wewnętrznej stronie. Powinien być on dłuższy i lekko zagięty do góry. Na głowie duży, pełny czub w kształcie półkuli. Przed czubem jest umiejscowiony grzebień, w postaci dwóch równolegle wyrastających narośli o wyglądzie kolców, które sztywno stoją pionowo i s<b>ą </b>w kształcie poroża jelenia oraz podpierają gęsty czub. Dzięki niemu pióra z niego nie opadają na oczy i gwarantują dobre pole widzenia. Dzwonki małe, u kogutów częściowo zakryte brodą, u kur całkowicie. Broda jest mocno opierzona, pełna i zakrywa cale podgardle.

Houdany i ich miniatury są najczęściej spotykane w odmianie barwnej czarnej biało nakrapianej, poza tym są w niebieskiej, białej i rzadziej jastrzębiatej.

Waga: kogut 2500 do 3500 g, kura 2000 do 3000 g

Miniatura: kogut 1100 g, kura 900 g

Masa jaja: 43 g, miniatura 35 g

Nieśność roczna: 160 jaj, miniatura: 80 jaj

Barwa skorupy jaja: biała

Wielkość obrączek: kogut 20, kura 18; miniatura: kogut 15, kura 13

Szczegóły

Kategoria: Kury czubate

Kury rasy jedwabistej na Dalekim Wschodzie znane są co najmniej od tysiąca lat, a w Europie od kilkuset. Pochodzą z Azji południowej. Wedle starego niemieckiego wzorca opisane są jako japońskie jedwabiste, chociaż hodowano je we wszystkich krajach Dalekiego i Bliskiego Wschodu. Dzisiaj jest już to usystematyzowane i wszędzie figurują pod nazwą kury jedwabiste. Cieszą się dużą popularnością, świadczy o tym ich liczebność na wystawach, na których są stałymi gośćmi już od wielu dziesiątków lat.

Szczególną cechą tych kur jest brak umiejętności fruwania, dlatego ogrodzenie o wysokości 70 cm ograniczające ich wybieg jest dla nich w zupełności wystarczające. Mają one spokojny charakter i są bardzo ciche.

Silki znane są praktycznie we wszystkich, nawet najmniejszych krajach Europy i świata, i w każdym z nich wyglądają tak samo.

Od momentu pokazania ich miniatur czynione są prace nad zwiększeniem masy dużej wersji. Kury te mają charakterystyczny kształt, który przypomina zaokrągloną kostkę do gry. Są one średniej wysokości. Cechuje je naturalnie jedwabista faktura piór oraz czarna lub ciemnoniebieska skóra i pięć palców u nóg. Ich tułów powinien być szeroki i dobrze zaokrąglony. Szyja relatywnie krótka, ale mocno opierzona. Broda wyraziście upierzona, sięgająca swoimi piórami szyi. Skrzydła krótkie, szerokie, noszone w pozycji poziomej w stosunku do linii pleców. Lotki powinny być w 2/3 jedwabiste i 1/3 normalne. Ogon pełny, podniesiony wysoko, z dużą ilością nastroszonych i zagiętych do dołu wąskich sierpówek głównych i bocznych. Pierś pełna, wysunięta do przodu i mocno zaokrąglona. Uda krótkie, mocno upierzone, skoki średniej długości barwy czarnoniebieskiej, po zewnętrznych stronach wraz z zewnętrznym palcem porośnięte piórami. Łapy z piątym palcem, który powinien być długi i lekko skierowany ku górze. Grzebień koloru  skóry, w kształcie orzecha włoskiego, jednak bez kolca. Jego przednia część jest mocno pomarszczona. Dzwonki dobrze rozwinięte i widoczne, jednak w odmianie brodatej powinny być całkowicie przez nią zakryte. Broda powinna być bardzo rozbudowana i gęsta, z równie bogatymi bakami, co ma stanowić jedną całość bez widocznego rozdzielenia. Zausznice małe, połyskujące barwą turkusowo-białą.. Oczy czarnobrązowe. Na głowie za grzebieniem wysoki, okrągły czub, jednak jego pióra nie mogą opadać na oczy i zasłaniać pola widzenia.

Spotykane odmiany barwne upierzenia: biała, czarna, niebieska, pertowaszara, żółta, dzika, srebrzysto-dzika, szara,

czerwona. U miniatur brak czerwonej i niebieskiej.

Waga: kogut 1400 do 1700 g, kura 1100 do 1400 g

Miniatura: kogut 600 g, kura 500 g

Masa jaja: 40 g, miniatura 28 g

Nieśność roczna: 80 jaj, miniatura 120 jaj

Barwa skorupy jaja: biała

Wielkość obrączek: kogut 16, kura 16; miniatura: kogut 12, kura 12

Szczegóły

Kategoria: Kury czubate

Kury styryjskie wyhodowane zostały na początku ubiegłego stulecia w Austrii. Na początku hodowli rozróżniano dwa typy: kury ciężkie - mięsne i kury lekkie - nieśne. Bardzo się różniły między sobą. Z kury ciężkiej wyhodowano rasę o dzisiejszej nazwie sulmtaler, a z lekkiego typu rasę styryjską.

W widoku ogólnym są to kury o dość długim tułowiu, mocno wysklepionej piersi i kanciastej budowie tułowia. Stosunek ich długość do głębokości i do szerokości powinien wynosić 8 do 5 i do 3.

Charakterystyczna dla tej rasy jest grzywka, u kur powinna być większa i bardziej bujna niż u kogutów. Grzebień typu pojedynczego średniej wielkości, stojący, gładki, delikatny w dotyku, powinien być lekko wysunięty do przodu. Jego wielkość jest uwarunkowana rozmiarami grzywki. Część twarzowa barwy czerwonej, tylko nieznacznie obrośnięta małymi piórkami ochronnymi. Zausznice barwy białej, średniej wielkości dobrze widoczne. Skrzydła dobrze przylegające do ciała, równolegle do linii grzbietu, w żadnym wypadku nie mogą wychodzić poza jego obręb. Ogon osadzony szeroko, uniesiony z dużą ilością szerokich połyskujących sierpówek i z bujnymi, sztywnymi i szerokimi sterówkami. Uda średniej długości. Nogi delikatne, cienkiej kości, o barwie białej przechodzącej w barwę cielistą. Dopiero w 1954 roku rozpoczęto prace nad wyhodowaniem miniatury tej rasy. Użyto do tego dużych kur, które krzyżowano z kogutem miniatury rasy welsumer. Później krzyżowano ją jeszcze z rasą karzełek niemiecki.

Miniatura została wpisana do wzorca dopiero w 1961 roku.

Rozróżnia się dwie odmiany barwne: brązowo-dziką i białą. U kur o brązowej barwie wszelkie inne odcienie brązu lub czerni na upierzeniu rozmieszczone na piersiach, brzuchu, udach są uważane za dużą wadę, zaś u kur o barwie białej niedopuszczalne są odcienie barwy żółtej w upierzeniu.

Waga: kogut 2500 do 3000 g, kura 2000 do 2250 g

Miniatura: kogut 900 g, kura 800 g

Masa jaja: 55 g, miniatura: 35 g

Nieśność roczna: 180 jaj, miniatura: 160 jaj

Barwa skorupy jaja: kremowożółta

Wielkość obrączek: kogut 18, kura 16; miniatura: kogut 13, kura 11

Szczegóły

Kategoria: Kury czubate

Kury rasy sułtan należą do grupy kur czubatych i najstarszych ras na świecie. Prawdopodobnie wyhodowano je na terenach dzisiejszej Turcji.

W styczniu 1854 roku kobieta hodowca E. Watts z Hamstead w Anglii przywiozła do Europy pierwsze stado zarodowe kur tej rasy z Istambułu w Turcji. Łatwo się zaaklimatyzowały i w szybkim czasie rozmnożyły. Ze względu na swój niespotykany wygląd rasa cieszyła się dużą popularnością wśród europejskich hodowców. Niestety druga wojna światowa była przyczyną ich prawie całkowitego wyginięcia. Jedynie w Anglii udało się uratować kilkanaście zarodowych stad.

Po wojnie hodowcy rozpoczęli intensywne prace nad odbudową rasy. Zaczęto od krzyżowania nielicznych pozostałych białych sułtanów z białymi kurami rasy karzełek tapciaty i miniaturami białych czubatych oraz miniaturami kur jedwabistych. Ponieważ potrzeba było dużo czasu na wyhodowanie osobników o prawidłowym wyglądzie rasy sułtan, przez długi czas sędziowie musieli patrzeć z przymrużeniem oka na te, które brały udział w wystawach. Chodziło o uzyskanie wszystkich podstawowych elementów charakterystycznych dla tej rasy, czyli: specyficzny czub, broda, obrośnięte skoki (łapcie), sępie pióra, pięć palców czy też grzebień. Znawcy tej rasy potrafią już z kurcząt wyłonić te, które wykazują wszystkie wspomniane cechy.

Suttany są to kury o wielkości pomiędzy miniaturami a dużymi z krótkim, nisko uniesionym tułowiem i nogach średniej długości. Korpus jest krótki, szeroki i prosty. Barki rozmieszczone szeroko. Ogon szeroki, pełny osadzony do góry, o delikatnym przejściu w grzbiet, co jest podkreśleniem ich eleganckiej linii. Skrzydła średniej wielkości luźno noszone. Pierś, szeroka i dobrze wysklepiona do przodu. Uda szeroko rozmieszczone, krótkie i bardzo mocno obrośnięte długimi miękkimi piórami tzw. sępimi piórami, które nie mogą być dłuższe od skoków. Nogi krótkie, o grubej kości, barwy niebieskiej lub cielistej. Od strony zewnętrznej są one obrośnięte piórami tzw. łapciami. Palce mocno rozdzielone, czwarty i piąty w żadnym wypadku nie powinien wychodzić z jednego korzenia, piąty pazur powinien być uniesiony do góry.

Głowa mata z naroślą, z której wyrasta pełny duży i okrągły czub, jednak jego pióra nie mogą zasłaniać im pola widzenia. Część twarzowa barwy czerwonej, jednak mocno zarośnięta bokobrodą. Przed czubem osadzony jest grzebień typu rogowego, z małymi naroślami rozstawionymi w kształcie litery V Dzwonki i zausznice małe, powinny być zakryte obfitą bokobrodą, które powiększają wygląd głowy. Oczy wyraziste o barwie czerwonobrązowej. Do tej pory kury rasy sułtan uznane są tylko w jednej odmianie barwnej - białej.

Waga: kogut 1500 do 2000 g, kura 1000 do 1500 g

Masa jaja: 45 g

Nieśność roczna: 70 jaj

Barwa skorupy jaja: biała

Wielkość obrączek: kogut 18, kura 16