Szczegóły

Kategoria: Kury bojowe

Rasa ta wywodzi się z Ameryki Południowej, z Chile, gdzie przed serkami lar była hodowana przez miejscowych Indian. Po raz pierwszy zobaczył je w 1519 roku znany podróżnik Federico de Magellan, zafascynował go wygląd kur i turkusowa barwa skorupy znoszonych przez nie jaj. Natychmiast przystąpił do negocjacji handlowych, dotyczących zakupu kur rej rasy i przywiezienia ich do Europy. Araukana została po raz pierwszy zaprezentowana na światowym kongresie hodowców praków w Hadze w 1921 roku.

W Niemczech kury te zyskały dużą popularność w ostatnich 10 -15 latach, co podniosło jakość pokazywanych osobników na wystawach klubowych, rejonowych i krajowych.

Araukana miniatura powstała w larach siedemdziesiątych ubiegłego stulecia. Jednak pokazana została w 1981 roku przez założycieli klubu hodowców rej rasy. Jest ona idealną miniaturą kury dużej.

Oprócz Turkusowych jaj wyróżniają się wśród innych ras bokobrodami, brodą, bakami, brakiem ogona (owalny kształt kury) i groszkowym typem grzebienia na głowie. Te elementy oraz budowa ciała i odmiany barwne byty przez hodowców udoskonalane przez długi czas. Są to jedyne kury, które mają tak uwydatnione baki. Wystarają one z brodawki umiejscowionej przy otworach słuchowych. Małe kurczęta są rozpoznawalne właśnie dzięki tej cesze, widocznej już po kilku dniach od wyklucia.

Drugi warianr kur rej rasy to taki, u których mocno rozwinięte jest tylko broda, umiejscowiona ram, gdzie są dzwonki. Bokobrody są lekko zaznaczone i przylegają do głowy Kolejny to kury z mocno rozwiniętą brodą i bardzo bujnymi bokobrodami. Uzyskanie takiego wyglądu wymaga bardzo długiej i mozolnej pracy.

Wszystkie wymienione warianty kur rej rasy można między sobą krzyżować. Spotykane są również takie, które mają całkowicie gładką głowę lub pozbawione są brody czy bokobrodów. Niestety takich osobników nie można pokazywać na wystawach. Jednak nie należy ich eliminować ze stada, ponieważ mogą one wydać potomstwo z wszystkimi wymienionymi wcześniej cechami.

Tułów araukan powinien być mocno zaokrąglony, o długim grzbiecie. Spotykane odmiany barwne upierzenia to: dzika, niebiesko-dzika, złocistoszyja, niebiesko-złocistoszyja, złocisto-pszeniczna, niebiesko-pszeniczna, czarno-czerwona, niebiesko-czerwona, czarna, biała, niebieska, niebieska tuskowana, jasrrzębiara. U miniatur barwy te powtarzają się, lecz jednak w mniejszej ilości. Brak jest niebieskich w wariantach dzikim i kuropatwianym.

Waga: kogut 2000 do 2500 g, kura 1600 do 2000 g

Miniatura: kogut 850 g, kura 750 g

Masa jaja: 50 g, miniatura: 32 g

Nieśność roczna: 180 jaj, miniatura: 120 jaj

Barwa skorupy jaja: turkusowa

Wielkość obrączek: kogut 18, kura 16; miniatura: kogut 13, kura 11

Szczegóły

Kategoria: Kury bojowe

Asil to jedna z najstarszych ras kur na świecie, licząca sobie co najmniej 3000 lat. Jest to stara, azjatycka rasa kur bojowych.

W ich hodowlę trzeba włożyć dużo więcej serca niż przy innych rasach. Kury te mają tylko dwa okresy lęgowe w roku. Kury są bardzo dobrymi matkami i z wielką troskliwością opiekują się młodymi, które za sobą wodzą. Jeżeli chcemy młode kury tej rasy pokazywać na wystawach w klasie junior, to powinniśmy przeprowadzać lęgi najlepiej już w lutym, a najpóźniej w marcu, ponieważ potrzebują one minimum 8 miesięcy, aby ich wszystkie cechy byty na tyle wykształcone, żeby mogły być prezentowane podczas jesiennych wystaw. Asile osiągają pełną dojrzałość po skończeniu 14 miesięcy.

Kura rasy asil ma na malej głowie pojedynczy, mały grzebień typu groszkowego i ledwo zauważalne dzwonki. Oczy umieszczone głęboko, barwy brązowej.

Tułów średniej wielkości, o mocnej kości, szeroki i muskularny z mocnymi, dobrze przylegającymi do ciała krótkimi piórami. Sylwetka jest bardzo elegancka, a charakter bardzo wojowniczy - szczególnie u kogutów. Dlatego też młode koguty, które będą pokazywane na wystawach, wcześnie należy umieścić w klatkach podobnych do wystawowych, aby się do nich przyzwyczaiły Dzięki temu będą o wiele spokojniejsze.

Grzbiet powinien być krótki i szeroki, widziany z góry ma przypominać jajo. Pierś szeroka, dobrze wysklepiona i plaska, jak u wielu innych ras bojowców.

Uda średniej długości, bardzo muskularne. Nogi krótkie, grube, barwy żółtej. Ogon zamknięty, lekko pochylony do dołu. Sierpówki krótkie, wąskie i lekko wygięte, pod nimi rzadko rozstawione sterówki.

Spotykane są w następujących odmianach barwnych upierzenia: czerwono-wielobarwna, niebiesko-wielobarwna, dzika, brązowo-bażancia, niebiesko-srebrzystoszyja, złocisto-pszeniczna, biała, niebieska, czarna biało nakrapiana, srokata czerwona oraz u miniatur biała, czerwono-wielobarwna, żółto-wielobarwna.

Podczas punktacji barwa jest ostatnim i najmniej liczącym się kryterium. Miniatury kur tej rasy praktycznie niczym nie różnią się od formy dużej.

Waga: kogut 2000 do 2500 g, kura 1500 do 2000 g

Miniatura: kogut 1000 g, kura 900 g

Masa jaja: 40 g, miniatura: 30 g

Nieśność roczna: 180 jaj, miniatura: 150 jaj

Barwa skorupy jaja: kremowa, przechodząca w brązową

Wielkość obrączek: kogut 20, kura 18; miniatura: kogut 15, kura 13

Szczegóły

Kategoria: Kury bojowe

Jest to angielska rasa kur wyhodowana w wyniku krzyżowania bojowców. Już w 1882 roku zostały one sprowadzone do Niemiec, gdzie do tej pory są bardzo popularne.

Nieco później niż w Europie zostały również wyhodowane w USA, dzięki krzyżowaniu kur ras bojowiec malajski w kolorze białym, kochin żółty i shamo.

W Anglii wyhodowano miniaturę, która wyglądem nie odbiega od wersji standardowej.

Bojówce indyjskie to kury bardzo ciężkie, szerokie i muskularne, średniej wysokości, o bardzo szeroko rozstawionych i mocnych grubych nogach. Ich sylwetkę można porównać z sześcianem, ponieważ szerokość, wysokość, długość i głębokość jest w zasadzie równa. Natomiast tułów przypomina jajko, gdyż zwęża się znacznie ku tyłowi, ale to dotyczy tylko kur. Ogon krótki i zbity, zwisający do dołu, z krótkimi sierpówkami głównymi i bocznymi. Podudzia średnie, mocne, okrągłe i dobrze umięśnione. Charakterystyczne jest ich bardzo szerokie rozstawienie, co pasuje do sylwetki, która w wyglądzie przypominać powinna psa rasy buldog. Nogi krótkie do średnich, grube, mocne i okrągłe, barwy żółtej, z dużymi łuskami. Tylny palec umieszczony bardzo nisko i z tyłu, podpierając kurę. U kur białych i żółtych dopuszcza się nieco dłuższe skoki, przez co są one wyższe od pozostałych odmian. Głowa w stosunku do ciała jest mata, szeroka, krótka, pełna narośli, które są mocno pomarszczone. Ponad oczami powinny być one szczególnie widoczne i wyraziste.

Grzebień typu groszkowego powinien być maty i niski. Dzwonki małe, czerwone, zaokrąglone, u kogutów występuje pojedyncza narośl pod gardłem tzw. warna. Część twarzowa czerwona, zausznice małe czerwone.

Oczy barwy perłowej do żółtej, jednak u młodych osobników dopuszcza się pomarańczowe. W hodowli są bardzo wymagające. Muszą mieć odpowiedni kurnik i duży wybieg. Kury znoszą dwa razy do roku od 10 do 15 jaj i same chętnie je wysiadują.

Potrzebują około 10 miesięcy do całkowitego rozrostu ich masy mięśniowej, dlatego na wystawach ze względu na porę roku spotyka się osobniki dwuletnie lub starsze.

Bojówce indyjskie spotykane są w następujących odmianach barwnych: czarna, bażancia, niebieska bażancia, biała bażancia, biała, żółta. Miniatury nie występują w odmianie żółtej.

Waga: kogut 3500 do 4500 g, kura 2000 do 3000 g

Miniatura: kogut 1600 g, kura 1300 g

Masa jaja: 50 g, miniatura: 30 g

Nieśność roczna: 80 jaj, miniatura: 90 jaj

Barwa skorupy jaj: żółtobrązowa

Wielkość obrączek: kogut 27, kura 22; miniatura: kogut 18, kura 15

Szczegóły

Kategoria: Kury bojowe

Na początku ubiegłego stulecia w Belgii były bardzo popularne walki kogutów. Zrodziła się potrzeba nowego bojowca i wielu hodowców belgijskich rozpoczęto prace nad wyhodowaniem własnej narodowej rasy kury bojowej. Aby tego dokonać krzyżowano bojówce malajskie i staroangielskie. W ten sposób obok bojowca brugijskiego powstała rasa kur bojowych o całkiem innym wyglądzie. Bojowiec lutycki ma nieco opadające skrzydła do dołu, nosi wyżej ogon, bo pod kątem 45 stopni a brugijski pod kątem 20 stopni. Ponadto lutyckie stoją szerzej na skokach od brugijskich.

Ich sylwetka wśród kur innych ras wyróżnia się szeroką i płaską piersią oraz bardzo widocznym mostkiem. W wyglądzie ogólnym, dzięki wysoko położonemu tułowiowi, szerokiej piersi, mocnym grubym kościom i relatywnie sztywnemu opierzeniu, prezentuje się imponująco jako bardzo mocna i krzepka kura bojowa. Bojówce lutyckie przed wieloma laty na głowie miały mały grzebień typu pojedynczego, co było wynikiem ich krzyżowania z bojowym staroangielskim. Jednak w ostatnich latach, „na życzenie” Belgów, mają one grzebienie typu groszkowego. Stwierdzili oni, że różnice pomiędzy ich narodowymi rasami kur bojowych nie powinny być zbyt wielkie, co podchwycili natychmiast hodowcy i zaczęli działać w tym kierunku. Najprościej było dokonać krzyżówki obu tych ras ze sobą. Okazało się, że taki pomysł dał rewelacyjny wynik.

Bojówce lutyckie powinny być duże, z szerokimi ramionami, do tego długi grzbiet, który powinien być szeroki i lekko opadać. Skrzydła stosunkowo długie, mocno przystające do ciała. Ogon długi, pełny w pióra, z wieloma sierpówkami. Na ukośnie opadającym ku dołowi grzbiecie pióra powinny być wąskie i gęste.

Głowa mocna średniej wielkości, szeroka i z wyraźnymi, dużymi brązowymi oczami. Na niej potrójny, niezbyt duży grzebień typu groszkowego. Powinien tak jak część twarzowa mieć barwę czarno-czerwoną.

Wzorzec podaje, że grzebień ptaka musi być groszkowy jednak zapis ma niedługo ulec zmianie. Dzwonki i zausznice są bardzo małe, i w takim samym kolorze jak grzebień. Oczy osadzone wysoko, mocno wysunięte do przodu, ciemne.

Występują w następujących odmianach barwnych: złocistoszyja, srebrzystoszyja z pomarańczowym grzbietem, niebieska srebrzystoszyja z pomarańczowym grzbietem, pomarańczowopierśna, brzozowej, niebieskiej brzozowej, czarno-czerwonej, niebiesko-czerwonej, białej, niebieskiej i niebieskiej tuskowanej.

Wersja miniaturowa jest wierną kopią dużej i występuje w kolorach: czarnej, białej, niebieskiej tuskowanej, niebieskiej brzozowej, brzozowej, czarno-czerwonej, pomarańczowopierśnej, niebiesko-pomarańczowopierśnej.

Waga: kogut 4000 do 5000 g, kura 3500 do 4000 g

Miniatura: kogut 1200 g, kura 1000 g

Masa jaja: 55 g, miniatura 35 g

Nieśność roczna: 130 jaj, miniatura: 90 jaj

Barwa skorupy jaj: biała do brązowej

Wielkość obrączek: kogut 24, kura 22; miniatura: kogut 16, kura 15

Szczegóły

Kategoria: Kury bojowe

Kury madras powstały przed około tysiącem lat w Indiach prawdopodobnie z rasy asil. Do dzisiaj można dopatrzeć się w nich bardzo wielu cech tej kury Najbardziej rzucająca się w oczy to specyficzna postawa i szerokie barki. Do Niemiec jako pierwszy sprowadził je E W Parzlmayer. Od roku 1966 aż do swojej śmierci Todenhagen, w Blumberskim Tierparku, hodował kury madras z wielką pasją. Prof. dr Dathe z Berlińskiego Tierparku położył podwaliny w udoskonalaniu tej rasy. To on w 1971 roku pokazał po raz pierwszy osobniki w kolorach biało-czerwonym, dzikim i przygotował do dalszych prac nad ich dzisiejszym wyglądem. Efektem jego pracy jest wygląd głowy oczu, grzebienia, dzwonków i ramion. Rasa ta została wpisana do standardu w 1970 roku. Madras w swym wyglądzie ogólnym to kury bojowe średniej wielkości o muskularnej budowie, grubych kościach i szerokich ramionach. Powinny być bardzo ruchliwe i żywe. Ramiona szerokie, ale płaskie i w żadnym wypadku nie mogą być wypukłe, co jest oznaką krzyżówki z bojowcem malajskim i eliminuje takiego osobnika z dalszego rozrodu. Szerokie ramiona, ale nie obwisłe, z wyraźnie zaznaczonymi skrzydłami i szeroką muskularną klatką piersiową dodają tej rasie wdzięku.

Ogon osadzony prosto, nie za długi, z cienkimi wąskimi sierpówkami. Szyja średniej długości, lekko opierzona z zaznaczonym karkiem. Krótkie pióra pokrywowe szyi nie mogą opadać na szeroki grzbiet i ramiona. Uda szerokie, muskularne, mocno osadzone w tułowiu. Skoki średniej długości z mocnymi i wydatnymi ostrogami, które występują również u kur. Nogi o grubej kości, barwy żółtej.

Znakiem szczególnym tych kur bojowych są ich głowy, które wyglądem przypominają głowę ptaka drapieżnego. Jest ona średniej długości z szerokim czołem, głęboko umieszczonymi perłowymi oczami i mocno zaznaczonymi wystającymi brwiami, łączącymi się ze średnim, mocnym, wygiętym dziobem. Dzwonki rozwinięte, ich skóra porośnięta krótkimi szczeciniastymi piórami. Zausznice małe, barwy czerwonej. Część twarzowa sprawia wrażenie chudej i wysuszonej.

Ciekawą ozdobą głowy jest mocno osadzony maty grzebień typu groszkowego, trójrzędnego, który po wielu udoskonaleniach został trochę powiększony.

Odmiany barwne w jakich występuje to: dzika, złocisto-pszeniczna, biało-czerwona i niebiesko-wielobarwna. Barwa nie odgrywa znaczącej roli podczas oceny sędziowskiej.

Waga: kogut 3000 do 3500 g, kura 2000 do 3000 g

Masa jaja: 50 g

Nieśność roczna: 30 - 40 jaj

Barwa skorupy jaja: jasnobrązowa, żółto - biała

Wielkość obrączki: kogut 22, kura 20

Szczegóły

Kategoria: Kury bojowe

To jedna z najstarszych ras kur indyjskich, pochodzących z archipelagu wysp malezyjskich. Do Europy dotarty przez Anglię w dziewiętnastym wieku i spotkały się tu z dużym zainteresowaniem ze strony hodowców. Jest to rasa kur bojowych, której powstanie podyktowane było aspektem kulturowym ludów zamieszkujących wyspy. Walki kogutów były czymś szczególnym w ich wierzeniach. Nie była więc potrzebna kura dająca pożywienie w postaci jaj i mięsa, ale mocna kura bojowa, o wielkim temperamencie i zadziorności, potrzebnych podczas walki. Już od pierwszych dni kurczęta powinny być hodowane wedle z góry ustalonego porządku. Koguty należy oddzielić od kur i trzymać je w pojedynczych klatkach, ponieważ w dużym stadzie ze względu na swój niebywały temperament i wolę walki mogłyby sobie zrobić krzywdę. Spośród nich należy wyselekcjonować te osobniki, które będą wystawiane na pokazach oraz te, które mają służyć jako rozpłodowe w stadzie podstawowym. Należy pamiętać, aby ich wybieg był dobrze zabezpieczony, żeby nie doszło do wyjścia poza jego obręb, szczególnie do sąsiada, ponieważ mogą pozabijać znajdujące się tam inne koguty. Chociażby z tych powodów niezbyt wielu decyduje się na ich hodowlę.

Wersja miniaturowa bojowców malajskich niczym, oprócz wielkości, nie różni się od dużej. Powstała w Anglii w latach pięćdziesiątych dziewiętnastego wieku, w tym czasie, kiedy walki kogutów były tam bardzo popularne, a bojówce bardzo lubiane.

Niespotykaną i niepowtarzalną wśród innych bojowców formę zapewniają im trzy załamania, wyznaczające szyję, tułów i ogon. Pierwsze załamanie jest na połączeniu szyi z głową na linii kręgosłupa, dokładnie na karku, gdzie sztywne pióra tworzą swego rodzaju grzywę, jej dalsza część porośnięta jest małymi, ściśle przylegającymi do niej piórami. Grzbiet jest średniej długości, lekko zaokrąglony, bardzo szeroki i powinien zwężać się ku tyłowi. Ramiona kanciaste wysoko umiejscowione. Skrzydła powinny być również umiejscowione wysoko, prawie na siodle i przylegające do ciała. Najbardziej są cenione te osobniki, których końcówki skrzydeł spotykają się na samym siodle. W tym miejscu jest drugie załamanie.

Ogon wąski, podniesiony niezbyt wysoko, składający się z krótkich sterówek, które są zakryte lekko zagiętymi do dołu sierpówkami. Tu jest trzecie załamanie.

Ich upierzenie na całym ciele jest rzadkie, a pióra są sztywne, mocne i krótkie.

W miejscach, gdzie ich nie ma, szczególnie na połączeniach stawowych, są czerwone gole plamy, świadczące o ich wysokiej rasowości, potocznie zwane „różami”. Uda i nogi długie i mocne, bardzo wyróżniające się od całości. Na malej głowie mała narośl skórna w kształcie grzebienia, dzwonki bardzo małe w fazie zaniku, zaokrąglone, zausznice małe barwy czerwonej. Oczy perłowe do żółtych, u młodych dozwolone pomarańczowe. Spotykane odmiany barwne upierzenia to: złocisto-pszeniczna, brązowa bażancia, dzika, biała, czarna, jastrzębiata, brązowo-porcelanowa. Ubarwienie miniatur: niebiesko-pszeniczna, srebrzysto-pszeniczna, srebrzystoszyja, srebrzystoszyja z pomarańczowym grzbietem, pomarańczowa, czarna biało nakrapiana, dzika.

Waga: kogut 3500 do 4500 g, kura 2500 do 3500 g

Miniatura: kogut 1700 g, kura 1300 g

Masa jaja: 50 g, miniatura: 30 g

Nieśność roczna: 100, miniatura: 80 jaj

Barwa skorupy jaja: brązowa do żółtej

Wielkość obrączek: kogut 24, kura 22; miniatura: kogut 16, kura 15

Szczegóły

Kategoria: Kury bojowe

Bojówce nowoangielskie powstały w Anglii w 1846 roku. Walki kogutów cieszyły się wielką popularnością, była więc potrzeba wyhodowania nowej rasy kur bojowych. Hodowca W F. Entswile stworzył również ich wersję miniaturową. W tym samym czasie powstał bojowiec staroangielski.

Popularność rasy trwała do około 1900 roku, potem zakazano walk kogutów i dzisiaj te bojowe kury muszą walczyć, ale o swoją egzystencję.. Tylko nieliczni hodowcy jeszcze je hodują. Inaczej z miniaturą - od samego początku zyskała sobie sympatię i jest tak do dzisiaj, czego odzwierciedleniem jest ich duża liczba na wystawach i różnorodność występujących kolorów.

Bojowiec nowoangielski to rasa kur o bardzo długich nogach, opływowej linii tułowia i długiej szyi oraz dumnej postawie. Tułuw szeroki w ramionach i zwęża się szybko ku tyłowi. Grzbiet krótki, lekko opadający w kierunku ogona. Cechą szczególną są kanciaste, mocno osadzone i wystające ramiona. Skrzydła płaskie, zaokrąglone, przylegające do ciała i noszone wysoko. Ogon krótki z cienkimi piórami, powinien być plaski i ustawiony w pozycji poziomej. Jego sierpówki są bardzo krótkie i wąskie, tylko minimalnie zagięte do dołu. Pierś szeroka, ale plaska, co często nazywane jest przez hodowców „frontem”.

Uda bardzo długie i wysmukłe. Skoki długie i proste, w miarę szeroko rozstawione. Na połączeniu nóg z udami nie powinno być żadnego zagięcia. Ubarwienie nóg jest zależne od barwy upierzenia: od żółtej po zieloną, do prawie czarnej.

Głowa mata, ale podłużna w kształcie klina. Grzebień typu pojedynczego, mały. Dzwonki pasujące do reszty, małe i okrągłe. Część twarzowa gładka, dobrze ukrwiona barwy czerwonej. Dzwonki i zausznice powinny być małe i dobrze widoczne. Barwa oczu zależna jest od upierzenia: od jasnoczerwonej do ciemnobrązowej. Wersja duża występuje w następujących odmianach barwnych upierzenia: złocistoszyjej, niebiesko-ztocistoszyjej, srebrzystoszyjej, niebiesko-srebrzystoszyjej, czerwonej, pszenicznej, złocisto-pszenicznej, biato-pomarańczowej, niebiesko-pomarańczowej, brzozowej, niebieskiej brzozowej, czarnej, białej, niebieskiej. Miniatura spotykana jest we wszystkich wyżej wymienionych barwach upierzenia i dodatkowo w niebiesko-srebrzystoszyjej z pomarańczowymi ramionami, srebrzysto-pszenicznej, jastrzębiatej.

Waga: kogut 2000 do 3000 g, kura 1750 do 2500 g

Miniatura: kogut 600 g, kura 500 g

Masa jaja: 50 g, miniatura: 25 g

Nieśność roczna: 90 jaj, miniatura: 80 jaj

Barwa skorupy jaja: biała do szarej

Wielkość obrączek: kogut 20, kura 18; miniatura: kogut 11, kura 9

Szczegóły

Kategoria: Kury bojowe

Jak sama nazwa mówi, że kury te pochodzą z Anglii, gdzie przed setkami lat zostały wyhodowane jako rasa bojowców. W 1850 roku zabroniono tam urządzać walki kogutów, powoli więc przejęły one funkcję kur wystawowych, a na początku dziewiętnastego stulecia wyhodowane zostały miniatury bojowców staroangielskich. Eksperci zdecydowanie zaprzeczają, że kura rasy bojowiec staroangielski w wersji miniaturowej powstała na bazie bojowca staroangielskiego dużego. Według nich służyły one jedynie jako wzorzec do naśladowania, na którym hodowcy się opierali, pracując nad wyhodowaniem miniatury. Tak naprawdę to powstały dzięki krzyżowaniu ze sobą tych kur wiejskich, które wykazywały duży temperament i agresywność wobec innych kur oraz w swoim wyglądzie byty podobne do dużego bojowca tej rasy.

Ich tułów powinien być krótki, ale szeroki, widziany z góry powinien przypominać migdal. Grzbiet szeroki z mocno zaznaczonymi szerokimi barkami. Pierś szeroka, plaska, dobrze wysklepiona to znak rozpoznawczy tej rasy. Ogon wysoko osadzony, podniesiony do góry, mocno upierzony z wieloma cienkimi sierpówkami lekko zagiętymi do dołu. Uda średniej długości, dobrze umięśnione i masywne. Mocne długie, o grubej kości nogi, których barwa zależna jest od upierzenia.

U kogutów na skokach są dobrze rozwinięte i wykształcone duże ostrogi. Palce skoków powinny być szeroko rozstawione. Pióra na całym ciele powinny być twarde i naprężone, jak u innych bojowców.

Bojowy charakter i temperament tych kur został przez hodowców nieco stonowany, niemniej zdarzają się jeszcze osobniki bardzo agresywne, i to szczególnie wśród kogutów.

Spotykane dzisiaj odmiany barwne upierzenia to: złocistoszyja, niebiesko-ztocistoszyja, srebrzystoszyja, niebiesko-srebrzystoszyja z pomarańczowymi ramionami, niebieska, pomarańczowa, złocisto-pszeniczna, niebiesko-pszeniczna, srebrzysto-pszeniczna, czerwona, czerwono-pszeniczna z pomarańczową piersią, niebieska z pomarańczową piersią, brzozowa, niebiesko-brzozowa, biała, czarna, niebieska, czarna biało nakrapiana, bursztynowa. Ponadto wersja miniaturowa spotykana jest również w barwie miedzianej i niebiesko-miedzianej.

Waga: kogut 2000 do 3000 g, kura 1750 do 2500 g

Miniatura: kogut 750 g, kura 650 g

Masa jaja: 50 g, miniatura: 30 g

Nieśność roczna: 120 jaj, miniatura: 90 jaj

Barwa skorupy jaja: biała do szarej

Wielkość obrączek: kogut 20, kura 18; miniatura: kogut 13, kura 11

Szczegóły

Kategoria: Kury bojowe

Rasa ta powstała bardzo dawno temu na teranie dzisiejszej Turcji. Opisana została już w 1288 roku w ówczesnej Republice Osmańskiej, gdzie była bardzo ceniona za wspaniały sposób piania - długi, melodyjny, o wysokim tonie. W Europie była przez bardzo długi okres zupełnie nieznana. Dopiero w 1850 roku Ernst August Wolff - producent jedwabiu i sędzia na wystawach kur, w czasie swoich licznych podróży w interesach natknął się na te kury, opisał je oraz sprowadził do swojej miejscowości - Barmen. W 1991 roku denizli została uznana jako rasa kur i opisana we wzorcu. Wyróżnia ją specyficzny, długi i piękny sposób piania kogutów, który uzyskuje się wskutek chowu w bliskim pokrewieństwie, czyli poprzez krzyżowanie córki z ojcem, a syna z matką.

W Niemczech nie ma jeszcze większych hodowli kur tej rasy, dlatego trudno jest znaleźć koguty o ładnym pianiu. Swoją budową przypominają kurę wiejską użytkową o prostej dumnej postawie i opadającym grzbiecie. Denizli uważane są za rasę kur bojowych, chociaż sposób, w jaki są upierzone, wcale o tym nie mówi. Ogon osadzony jest prawie pod kątem prostym, szeroko i masywnie umiejscowiony. Skrzydła są osadzone wysoko i równolegle do korpusu. Pierś wysoka i dumna, co wyróżnia kury bojowe. Ramiona średniej wielkości, mocno uwydatnione o zwartym upierzeniu. Nogi długie, masywne w kolorze od ciemnopopielatego do czarnego i o oliwkowych zielonych stopach. Głowa średniej wielkości z nieco głęboko osadzonym grzebieniem o 5 lub 6 zębach, średniej długości dzwonki i czerwona część twarzowa. Zausznice mile widziane o barwie czerwonej. Oczy ciemnobrązowe, głęboko osadzone. U kur tej rasy występuje na głowie mata czupryna, porośnięta puchem.

Denizli występuje w odmianach barwnych: srebrzysto-czarnej i czarnej. Inne odmiany barwne i rodzaje upierzenia nie są jeszcze dopracowane.

Waga: kogut 2500 do 3000 g, kura 2000 do 2500 g

Masa jaja: 55 g

Nieśność roczna: 170 jaj

Barwa skorupy jaja: biała lub kremowa

Wielkość obrączki: kogut 20, kura 18

Szczegóły

Kategoria: Kury bojowe

Ojczyzną kur bojowych rasy yamato gunkei jest Japonia. Łatwo je rozpoznać po budowie i wyglądzie głowy, na której jest dużo bardzo wyraźnych narośli skórnych.

Japończycy „tworząc” tę rasę kur wzorowali się na wyglądzie starej, sękatej sosny. Dzięki temu jest ona bardzo charakterystyczna i łatwa do rozróżnienia wśród innych kur ras bojowych.

Pierwsze kury rasy yamato dotarty do Europy dzięki Holendrowi W Van Wulfenowi, który przywiózł ich zalężone jaja, z nich wylęgły się dwa koguty i jedna kura. Z czasem powstało dość duże stado, z którego kilka osobników trafiło do Niemiec. Wedle opinii ekspertów swoim wyglądem nie różniły się one niczym od tych, które dzisiaj możemy oglądać na wystawach.

Yamato to rasa mocnych kur bojowych, o szerokim i nisko zawieszonym korpusie oraz bardzo rzadkim upierzeniu. Na gardle i szyji jest silna i dobrze rozwinięta warna dochodząca do 1/3 długości szyi, a która jest z nagiej i porowatej skóry, która jest pomiędzy bardzo małymi i czerwonymi dzwonkami. Szyja średniej długości, silna, gruba, podniesiona prosto do góry z małą grzywą. Grzbiet średniej długości, szeroki, zwężający się lekko ku tyłowi, powinien również mocno opadać do dołu. Barki szerokie, zaokrąglone i wysunięte na zewnątrz. Skrzydła szerokie, krótkie i szczelnie przylegające do ciała. Połączenia na stawach skrzydłowych i na mostku zwane różami powinny być wolne od piór i o wyraźnej czerwonej barwie.

Ogon typu krewetkowego ze sztywnymi i szerokimi sterówkami lekko wygiętymi na boki, ponadto powinien opadać do dołu równo z linią grzbietu, sprawiając wrażenie jakby byt jego przedłużeniem. Pierś bardzo szeroka, plaska i muskularna, słabo upierzona. Mostek wolny od piór. Uda średniej długości, bardzo mocne i muskularne. Nogi średniej długości mocne, grubej kości barwy żółtej. Ponadto jest na nich bardzo drobna i delikatna łuska ułożona w równych rzędach.

Głowa duża, krótka, z płaskim czołem. Obfite i długie fałdy skórne na głowie i nad oczami sprawiają, że kury te wyglądają groźnie. Grzebień typu orzeszkowego mocno osadzony. Dzwonki bardzo małe i czerwone, zausznice możliwie jak największe, mocno pomarszczone, barwy czerwonej. Dziób krótki, mocny i wygięty. Oczy barwy pomarańczowej, z pertowo-białą otoczką. Część twarzowa czerwona, bardzo mocno pomarszczona i pełna narośli skórnych. Kury tej rasy spotykane są w odmianach barwnych: dzikiej, ztocisto-pszenicznej i srebrzysto-pszenicznej.

Waga: kogut 1800 do 2500 g, kura 1500 do 2000 g

Masa jaja: 35 g

Nieśność roczna: 60 - 80 jaj

Barwa skorupy jaja: kremowa do jasnobrązowej

Wielkość obrączek: kogut 20, kura 18

Szczegóły

Kategoria: Kury bojowe

Tę japońską rasę małych kur bojowych po raz pierwszy pokazano w Europie pod nazwą ko gunkei w 1990 roku, jednak prawidłowa nazwa to ko shamo.

Są to bardzo żwawe, o prawie pionowej postawie i małych, mocno przystających do ciała skrzydłach, miniatury kur bojowych. Świadczy o tym wygląd ich głowy, na której znajdują się znaki szczególne odpowiadające kurom bojowym. Ponadto charakteryzują się bardzo groźnym wyrazem twarzy. Ich ciało zbudowane jest według określonych proporcji: 1/3 przypada na głowę i szyję, 1/3 na tułów, 1/3 na podudzia z nogami.

Ich szczególne znaki to rzadkie i krótkie upierzenie, na piersi w miejscu mostka brak piór oraz tak zwany krewetkowy typ ogona z lekko podwiniętymi do dołu krótkimi sierpówkami. Ich korpus powinien być szeroki i lekko zwężający się ku tyłowi.

Szyja długa, mocna, nieznacznie wygięta, ustawiona pionowo, zwężająca się w kierunku głowy. Pióra pokrywy szyjnej bardzo krótkie. Grzbiet bardzo szeroki, ale średniej długości. Charakterystyczne są szerokie, mocno wysunięte do przodu barki. Skrzydła krótkie i mocne, bardzo przystające do ciała. Ogon opuszczony i krótki, a sierpówki powinny krótkie, wąskie i podwinięte do dołu. Pod nimi 2 do 3 sterówek lekko uniesionych ku górze. Pierś duża, zaokrąglona i bardzo muskularna. Uda średniej długości, muskularne, uwydatnione. Również średnie, mocne i grube powinny być skoki.

Ich upierzenie na całości krótkie, rzadkie, sztywne i mocne oraz dobrze przylegające do ciała. Głowa z porównaniu z całością duża i szeroka, z czaszka wystającą ponad oczy. Nad oczami naroślą skórne. Część twarzowa czerwona, pełna pomarszczonych narośli skórnych. Na głowie szeroko osadzony, zaokrąglony grzebień typu orzechowego. Dzwonki zaokrąglone, małe, z podgardla wychodzi czerwona zwisająca narośl skórna tzw. warna. Część twarzowa pełna narośli i czerwona. Zausznice małe barwy czerwonej. Oczy relatywnie duże, perłowe, jednak u młodych osobników mogą być żółtawe.

Kury rasy ko shamo spotykane są w następujących odmianach barwnych upierzenia: złocisto-pszenicznej, niebiesko-pszenicznej, srebrzysto-pszenicznej, białej, czarnej, czarno-czerwonej, niebieskiej, jastrzębiatej i żółtej z czarnym ogonem.

Waga: kogut 1000 g, kura 800 g

Masa jaja: 30 g

Nieśność roczna: 90 jaj

Barwa skorupy jaja: kremowa do brązowej

Wielkość obrączek: kogut 13, kura 11

Szczegóły

Kategoria: Kury bojowe

Rasa ta pochodzi z Japonii. Do Niemiec została sprowadzona stosunkowo niedawno przez dwóch hodowców, Visa i Ródera. Koeyoshi został wyhodowany w Północnej Japonii w osiemnastym stuleciu, jako kura śpiewająca (długo piejąca) poprzez skrzyżowanie takich ras jak tomaru, schokoku i shamo. Po dwóch pierwszych odziedziczył głos, natomiast po shamo figurę. Cechy budowy po kurach shamo s<b>ą </b>bardzo charakterystyczne i sprawiają, <b>ż</b>e rasę t<b>ę </b>łatwo jest rozpoznać. Już po wyglądzie młodych można stwierdzić ich wartość wystawową. Liczebność tych kur nie jest duża, bo ogranicza się tylko do określonego regionu w Japonii, a w Europie można je spotkać w Belgii. Koeyoshi odróżnia od innych kur sposób piania - bardzo długi, bo trwający od 7 do 15 sekund, o bardzo niskiej tonacji. S<b>ą </b>to mocne, o grubej kości kury bojowe, z bogatym upierzeniem. Ich masywną budowę ciała podkreśla specyficzna pozioma sylwetka. Ramiona szerokie, płaskie i średniej długości, opadające wyraźnie ku dołowi. Barki szerokie, masywne oraz skrzydła - duże i długie - w stanie podniecenia unoszone do góry tak samo, jak czyni to shamo. Skrzydła normalnie płasko przylegają do ciała. Pierś szeroka i długa, na której mostek jest wolny od piór, co jest podkreśleniem czystości rasy.

Uda długie i mocne, nogi koloru żółtego z silnymi dużymi ostrogami. Ogon długi, szeroki nieznacznie podniesiony tak jak ramiona, sterówki rozstawione szeroko, luźne nie szczepione ze sobą, u kogutów wąskie i długie, często prawie dotykające podłoża.

Głowa szeroka, średniej długości z niewielkimi naroślami ocznymi. Na niej umieszczony jest potrójny grzebień typu groszkowego, w tyle lekko uniesiony ku górze. Zausznice długie, czerwone, z umieszczonym w ich górnym rogu małym białym przedłużeniem. Dzwonki małe, czerwone, u góry przechodzące w większe - mocno pomarszczone. Dziób mocny, masywny, z dobrze zaznaczonym wygięciem. Do tej pory znany jest tylko jedna odmiana barwna tej rasy, a mianowicie srebrzysto-dzika.

Waga: kogut 4000 do 4500 g, kura 3000 do 4750 g

Masa jaja: 45 g

Nieśność roczna: 60 - 80 jaj

Barwa skorupy jaja: jasnobrązowa

Wielkość obrączki: kogut 22, kura 20

Szczegóły

Kategoria: Kury bojowe

Rasa powstała na Kubie, w 1939 roku został opracowany standard. Po drugiej wojnie światowej kury te trafiły do Niemiec i tu w 1983 roku zostały zarejestrowane.

Są to bardzo ruchliwe kury o średniej wielkości, z charakterystycznym dla nich opadającym ku dołowi ogonem, który je wyróżnia od innych ras. Przypomina on ogon pawia, jest bardzo gęsty, tworzy jedną linię z grzbietem już od nasady szyi. Ponieważ w swym wyglądzie nie przypomina żadnego typu budowy, jakie są wyróżniane tradycyjnie u innych ras kur, tak więc nie można go porównać z typem walcowatym, kanciastym, kulistym czy ostro zakończonym. Najprawdopodobniej kury te wywodzą się od bojowców i według materiałów źródłowych ich protoplaści to filipińskie kury bojowe. Tułów i szyja są długie i podczas ruchu wyciągnięte. Cale ciało wyróżnia długi umięśniony korpus i dobrze umięśnione barki.

Skoki są średniej długości, gładkie i mają na sobie duże łuski. U kogutów często występuje po kilka ostróg na nogach (u kur również), co u tej rasy jest bardzo preferowane.

Pierś szeroka i wyraźnie zaznaczona, co sprawia wrażenie, że są one dużo cięższe i potężniejsze niż określa standard.

Pióra długie, mocne i gładkie od szyi do skrzydeł, zakrywające kark. Ogon powinien być długi szeroko rozstawiony, skierowany do dołu, ponadto sterówki powinny być skupione wokół siebie, co jest typowe dla tego rodzaju ogona. Odległość pomiędzy początkiem ogona a jego końcem powinna być większa, tak jak odległość pomiędzy grzebieniem a początkiem ogona. Głowa krótka i szeroka z naroślami ponad brązowymi oczami, o groźnym spojrzeniu. Grzebień niski trzyrzędowy typu groszkowego, idący ku tyłowi, ale bez wystającego kolca. W żadnym wypadku nie może być za szeroki i nie powinien wystawać ponad gatki oczne. Zausznice średniej wielkości koloru czerwonego. Część twarzowa czerwona, dobrze ukrwiona, z oczami brązowymi lub czerwonymi. Dzwonki bardzo małe i gładkie. Dziób nie za długi, mocny i lekko wygięty. Nogi barwy jasnoróżowej. Odmiany tych kur te występują w barwach białej, dzikiej cynamonowej i niebiesko-cynamonowej.

Waga: kogut 2000 do 2500 g, kura 1500 do 2000 g

Masa jaja: 50 g

Nieśność roczna: 150 jaj

Barwa skorupy jaja: biała przechodząca w popielatą

Wielkość obrączki: kogut 18, kura 16

Szczegóły

Kategoria: Kury bojowe

Sędzia prof. Ziirn, znawca ptactwa domowego, będąc na wystawie w Moskwie w 1881 roku po raz pierwszy zobaczył te duże i brodate kury bojowe o różnych barwach upierzenia, swoją masą i wielkością zbliżone do kur rasy bojowiec malajski. Wielce go one zaintrygowały zareklamował je w Niemczech, a to zaowocowało ich importem w 1884 roku, z Moskwy do Lipska. Jednak nie myślał o powiększaniu liczebności stada i nie przykładał też wielkiej wagi do ich rozmnożenia, co spowodowało ich naturalne zniknięcie z tej części Europy.

W 1910 roku dr Ranf z Oberhelmsdorf koto Drezna zaimportował je znowu do Niemiec z Rosji, gdzie w tym czasie uznane zostały za narodową kurę rasy rosyjskiej, pochodzącą z okolic Moskwy, o nazwie ortów. Zyskały sobie wielu zwolenników i już w 1912 roku w Dreźnie założono pierwszy klub hodowców tej rasy. Od tego momentu liczebność ich w tej części Europy znacznie wzrosła i jedynie II wojna światowa zatrzymała jej rozwój.

Pierwsze próby zminiaturyzowania podjęto już przed II wojną światową, w 1947 roku odniesiono pierwszy sukces i w 1952 roku miniatury zostały opisane we wzorcu w barwach: czerwonej karmazynowej i mahoniowej.

Orłowskie to kury średniej wielkości, bardzo muskularne i o szerokim tułowiu. Swoim wyglądem przypominają bojowca malajskiego i normalną dużą kurę wiejską. Jednak rzuca się w oczy ich bardzo masywny kościec i dumna postawa. Ich grzbiet powinien być średniej długości, szeroki i plaski, u kogutów powinien lekko opadać. Ramiona szerokie, mocno uwydatnione. Skrzydła powinny być masywne, długie, mocno przylegające do ciała, a stawy ło... [BRAKUJE TEKSTU]

Szczegóły

Kategoria: Kury bojowe

Kury rasy satsumadori wyhodowano bardzo dawno temu na terenie północnego archipelagu wysp japońskich. To typowe bojówce, których używano do walk. Po wprowadzeniu zakazu walk kur, ich hodowla ograniczyła się do typowo amatorskiej w celach ozdobnych i wystawowych.

Potocznie nazywane są „chodzącymi kreaturami”, jednak pomimo tego mają bardzo wielu zwolenników swojego wyglądu, którzy z wielką pasją zajmują się ich hodowlą.

Do Niemiec pierwsze satsumadori zostały przywiezione z Japonii dopiero w 1996 roku. Ze względu na wrodzoną agresję kury te nie nadają się do chowu w dużym stadzie, a ich liczebność musi być stale kontrolowana. W Japonii są hodowane w małych stadach 1 + 2 lub maksymalnie 1 + 4. Koguty od małego trzymane razem nie prowadzą ze sobą żadnych walk.

Kto liczy na dużą ilość zniesionych jaj, ten się bardzo rozczaruje, ponieważ w skali roku nie znoszą one więcej niż 25 sztuk.

Kury tej rasy mają bardzo mocno rozwinięty instynkt opiekuńczy i macierzyński. Kwoka wodząca za sobą stadko kurcząt jest agresywna i atakuje obcych, którzy mogą stanowić ewentualne zagrożenie dla jej podopiecznych. W wyglądzie ogólnym jest to średniej wysokości kura bojowa o bardzo zharmonizowanej budowie ciała i charakterystycznym szerokim mocno osadzonym i upierzonym ogonem w kształcie rozpostartej parasolki. Tułów powinien być szeroki, muskularny i pełny. Szyja gruba, średniej długości, której pióra grzywy zwisają aż do ramion całkowicie je zasłaniając i tworząc swoista draperię, co u innych bojowców jest niespotykane. Grzbiet średniej długości lekko zwężający się w kierunku ogona. Barki powinny być szerokie i lekko uniesione do góry, sprawiając wrażenie jakby ptak byt w stanie ciągłego podniecenia. Skrzydła duże, masywne mocno przylegające do ciała, ułożone równolegle do linii grzbietu. Pierś szeroka, muskularna, zaokrąglona i wysunięta do przodu. Ogon wyróżnia tę rasę spośród innych bojowców, jest długi i podniesiony do góry, sterówki są masywne i szerokie, natomiast sierpówki są zagięte do dołu i długie, jednak nie na tyle, aby dotykały ziemi. Ponadto są one wobec siebie szeroko rozstawione, co w efekcie daje kształt rozpiętego parasola. Jest to szczególnie widoczne u kogutów tej rasy. Uda muskularne i mocne. Nogi średniej długości szeroko rozstawione, o grubej kości z dobrze widoczną i zaznaczoną dużą łuską, zawsze barwy żółtej.

Głowa mata okrągła z niewielkimi naroślami skórnymi ponad oczami, na której jest osadzony grzebień typu groszkowego, średniej wielkości. Jego końcówka powinna być lekko uniesiona do góry, czym również odróżniają się od innych bojowców. Dzwonki są w zaniku i w formie małych narośli skórnych. Zausznice małe czerwone. Część twarzowa barwy czerwonej, gładka lub obrośnięta małymi rzadkim piórkami. Oczy koloru jasnopomarańczowego lub jasnożółtego. Odmiany barwne upierzenia, w jakich są spotykane to brązowo-dzika, srebrzysto-dzika, biała.

Waga: kogut 3000 do 3500 g, kura 2200 do 2700 g

Masa jaja: 45 g

Nieśność roczna: 20 jaj

Barwa skorupy jaja: żółta do jasnobrązowej

Wielkość obrączki: kogut 20, kura 18

Szczegóły

Kategoria: Kury bojowe

Shamo to stara rasa kur bojowych, wyhodowana w Syjamie. Charakteryzuje się bardzo mocno rozwiniętym instynktem woli walki. Rasa przyjazna człowiekowi natomiast w stosunku do innych kur bardzo waleczna (nie mylić z agresywna), koguty tej rasy cechują się przemyślaną techniką walki, brak chaotycznych ruchów .

W wyglądzie ogólnym są to wysokie, muskularne i duże kury o krótkich, rzadkich piórach, szczelnie przystających do ciała. Mają pionową sylwetkę, z długą, rzadko opierzoną, grubą szyją wygiądającą w kształcie kija do hokeja. O „wysokiej rasowości” kury świadczą nieopierzone, mocno widoczne miejsca koloru różowego, znajdujące się na połączeniu stawów na skrzydłach potocznie zwane różami. Grzbiet zarówno u kur, jak i kogutów, jest bardzo słabo obrośnięty piórami. Ich pierś jest szeroka, plaska i uboga w pióra, z całkowicie nagim mostkiem.

Ogon powinien być długi i wąski, koniecznie osadzony w pozycji równoległej do grzbietu(ogon stanowi jedną linie z grzbietem). Sierpówki i sterówki powinny być długie.

Uda muskularne, średniej długości. Dzięki skąpemu, krótkiemu upierzeniu wyraźnie wyróżniają się na tle całej sylwetki. Uda nie mogą być krótsze od skoków, aby nie dawało to tak zwanego bocianiego efektu. Nogi średniej długości, o grubej kości i o niezbyt dużych łuskach, z mocnymi, dużymi i ostrymi ostrogami, które mają również kury (i nie jest to uważane za wadę). Ich barwa jest zależna od koloru upierzenia, od żółtej do oliwkowej, nawet czarnej.

Głowa średniej wielkości, ale szeroka z dobrze rozwiniętą wypukłą czaszką. Część twarzowa barwy krwiście czerwonej, z dobrze rozwiniętymi mięśniami policzkowymi i mocno nabrzmiałymi brwiami. Wedle opisu wzorca grzebień powinien być bardzo mały i typu groszkowego. Dzwonki powinny być jak najmniejsze. Spod gardła wyrasta nieopierzona narośl skórna (tzw. warna), która połączona jest z szyją. Zausznice małe barwy czerwonej.

Rasowo czyste bojowce shamo mają głęboko umieszczone oczy koloru perłowego lub żółtego, o wyrazistym groźnym spojrzeniu.

Barwy upierzenia w jakich są spotykane nie podlegają ściśle określonym normom, jednak muszą stanowić zgraną całość. Obecnie znanych jest 20 odmian barwnych, w których spotyka się shamo: brązowo-bażańcia, niebiesko-dzikie, dzikie, złocistoszyja, złocisto-pszeniczna, niebiesko-pszeniczna, brzozowa, niebiesko-czerwona, czarno-czerwona, srebrzysto-czarna, srebrzysto-niebieska, czarna, biała, niebieska, jastrzębiata, czarna biało nakrapiana, biała czarno nakrapiana, czerwono-wielobarwna, niebiesko-wielobarwna.

Waga: kogut 4000 g i więcej, kura 3000 g i więcej

Masa jaja: 55 g

Nieśność roczna: 80 jaj

Barwa skorupy jaja: odcienie brązu

Wielkość obrączek: kogut 24, kura 22