To jedna z najstarszych ras kur indyjskich, pochodzących z archipelagu wysp malezyjskich. Do Europy dotarty przez Anglię w dziewiętnastym wieku i spotkały się tu z dużym zainteresowaniem ze strony hodowców. Jest to rasa kur bojowych, której powstanie podyktowane było aspektem kulturowym ludów zamieszkujących wyspy. Walki kogutów były czymś szczególnym w ich wierzeniach. Nie była więc potrzebna kura dająca pożywienie w postaci jaj i mięsa, ale mocna kura bojowa, o wielkim temperamencie i zadziorności, potrzebnych podczas walki. Już od pierwszych dni kurczęta powinny być hodowane wedle z góry ustalonego porządku. Koguty należy oddzielić od kur i trzymać je w pojedynczych klatkach, ponieważ w dużym stadzie ze względu na swój niebywały temperament i wolę walki mogłyby sobie zrobić krzywdę. Spośród nich należy wyselekcjonować te osobniki, które będą wystawiane na pokazach oraz te, które mają służyć jako rozpłodowe w stadzie podstawowym. Należy pamiętać, aby ich wybieg był dobrze zabezpieczony, żeby nie doszło do wyjścia poza jego obręb, szczególnie do sąsiada, ponieważ mogą pozabijać znajdujące się tam inne koguty. Chociażby z tych powodów niezbyt wielu decyduje się na ich hodowlę.

Wersja miniaturowa bojowców malajskich niczym, oprócz wielkości, nie różni się od dużej. Powstała w Anglii w latach pięćdziesiątych dziewiętnastego wieku, w tym czasie, kiedy walki kogutów były tam bardzo popularne, a bojówce bardzo lubiane.

Niespotykaną i niepowtarzalną wśród innych bojowców formę zapewniają im trzy załamania, wyznaczające szyję, tułów i ogon. Pierwsze załamanie jest na połączeniu szyi z głową na linii kręgosłupa, dokładnie na karku, gdzie sztywne pióra tworzą swego rodzaju grzywę, jej dalsza część porośnięta jest małymi, ściśle przylegającymi do niej piórami. Grzbiet jest średniej długości, lekko zaokrąglony, bardzo szeroki i powinien zwężać się ku tyłowi. Ramiona kanciaste wysoko umiejscowione. Skrzydła powinny być również umiejscowione wysoko, prawie na siodle i przylegające do ciała. Najbardziej są cenione te osobniki, których końcówki skrzydeł spotykają się na samym siodle. W tym miejscu jest drugie załamanie.

Ogon wąski, podniesiony niezbyt wysoko, składający się z krótkich sterówek, które są zakryte lekko zagiętymi do dołu sierpówkami. Tu jest trzecie załamanie.

Ich upierzenie na całym ciele jest rzadkie, a pióra są sztywne, mocne i krótkie.

W miejscach, gdzie ich nie ma, szczególnie na połączeniach stawowych, są czerwone gole plamy, świadczące o ich wysokiej rasowości, potocznie zwane „różami”. Uda i nogi długie i mocne, bardzo wyróżniające się od całości. Na malej głowie mała narośl skórna w kształcie grzebienia, dzwonki bardzo małe w fazie zaniku, zaokrąglone, zausznice małe barwy czerwonej. Oczy perłowe do żółtych, u młodych dozwolone pomarańczowe. Spotykane odmiany barwne upierzenia to: złocisto-pszeniczna, brązowa bażancia, dzika, biała, czarna, jastrzębiata, brązowo-porcelanowa. Ubarwienie miniatur: niebiesko-pszeniczna, srebrzysto-pszeniczna, srebrzystoszyja, srebrzystoszyja z pomarańczowym grzbietem, pomarańczowa, czarna biało nakrapiana, dzika.

Waga: kogut 3500 do 4500 g, kura 2500 do 3500 g

Miniatura: kogut 1700 g, kura 1300 g

Masa jaja: 50 g, miniatura: 30 g

Nieśność roczna: 100, miniatura: 80 jaj

Barwa skorupy jaja: brązowa do żółtej

Wielkość obrączek: kogut 24, kura 22; miniatura: kogut 16, kura 15