Szczegóły

Kategoria: Kury lekkie

Cechą charakterystyczną tych pochodzących z Hiszpanii kur jest piękna, niespotykana u innych ras barwa upierzenia. Na początku dziewiętnastego stulecia zostały one sprowadzone do Anglii wraz z inna rasą kur hiszpańskich - minorką. Hodowcy podjęli szeroko zakrojone prace mające na celu udoskonalenie tych ras. Natychmiast zyskały one dużą popularność w innych krajach Europy. Jednak najwięcej zwolenników miały w Niemczech, do których pierwsze sztuki sprowadzono już w 1872 roku.

Podczas pracy hodowlanej często występują problemy z uzyskaniem odpowiedniej barwy u kury andaluzyjskiej. Przyczyną tego jest fakt, iż kury tej rasy aktualnie występują na terenie dwóch państw, co powoduje utrudnienia w dopływie tak zwanej świeżej krwi.

Kury andaluzyjskie występują tylko w jednej charakterystycznej odmianie barwnej - niebieskiej czarno tuskowanej. Każde pióro na obrzeżu ma czarny, wyraźnie zaznaczony pasek, tworzący jego obramowanie. Szyja i kark u kogutów powinna być obrośnięta połyskującymi niebiesko, czarnymi piórami, u kur nieco jaśniejszymi. Miniatura kury andaluzyjskiej została wyhodowana w Anglii i pokazano ją po raz pierwszy w Londynie i Birmingham w 1882 roku. W Niemczech po raz pierwszy została zaprezentowana na I Narodowej Wystawie Kur Miniaturowych w Berlinie. Posiada doskonale zachowane cechy pokrojowe rasy dużej.

W ogólnym zarysie są to kury o nieco wyciągniętym, lekko opadającym grzbiecie. Ogon jak najbardziej pełny noszony luźno, lekko uniesiony do góry. Koguty mają długie, ładnie wygięte do dołu sierpówki. Jego pióra powinny być jak najszersze, a sterówki dobrze okolone sierpówkami. Grzebień typu pojedynczego, jednak osadzony nie za głęboko, ma stanowić przedłużenie linii karku. Część twarzowa dobrze ukrwiona, czerwona z białymi zausznicami, które jeśli są zbyt małe, szczególnie u kur, są uważane za wadę. Oczy ciemne, choć dopuszcza się również czerwone. Podudzia mocne i dobrze uwydatnione, u miniatur powinny być symetryczne, ze średniej długości palcami i skokami. Nogi koloru szaroniebieskiego, u starszych osobników nieco przyblakłe.

Odmiana barwna właściwa dla tej rasy to niebieska czarno łuskowana. Osobniki o barwach pochodnych i podobnych oraz białe nie są klasyfikowane na wystawach.

Waga: kogut 2500 do 3000 g, kura 2000 do 2500 g

Miniatura: kogut 900 g, kura 800 g

Masa jaja: 55 g, miniatura: 35 g

Nieśność roczna: 160 jaj, miniatura: 100 jaj

Barwa skorupy jaja: biała

Wielkość obrączek: kogut 18, kura 16; miniatura: kogut 13, kura 11

Szczegóły

Kategoria: Kury lekkie

Pochodzenie tej bardzo starej rasy kur jest dyskusyjne i pociąga za sobą wiele spekulacji. Pierwsza wzmianka o tych kurach pochodzi z 1416, według której najbardziej prawdopodobną ojczyzną tej rasy kur jest region Nedeerbrakel w Holandii, gdzie do tej pory s<b>ą </b>one hodowane.

Do Niemiec trafiły w 1895 roku za sprawą hodowcy Artura Wolfa, który je sprowadził. W 1907 roku założony został w Niemczech pierwszy klub hodowców kur tej rasy.

Próby wyhodowania ich wersji miniaturowej podjęto już w 1900 roku, a w 1927 roku pokazane zostały pierwsze osobniki na narodowej wystawie w Niemczech. Jednak nie spotkały się one z zainteresowaniem ze strony hodowców i do dzisiaj s<b>ą </b>one bardzo rzadko spotykane.

Według opisu wzorca kury rasy brakel powinny być mocne, krzepkie, postawne i bardzo ruchliwe w poszukiwaniu pożywienia. U kogutów grzbiet powinien lekko opadać. Natomiast kury, które mają prosty grzbiet, s<b>ą </b>bardzo wysoko oceniane podczas wystaw przez sędziów.

Pierś szeroka, wypięta do przodu. W żadnym razie kury te nie mogą być ani za krótkie ani za długie. Zharmonizowana długość i szerokość tułowia jest znakiem szczególnym tej rasy.

Uda mocne i silne, jednak niezbyt uwydatnione, połączone ze średniej długości skokami, co daje wrażenie, <b>ż</b>e jest ona nieco przysadzista. Jednak ich specyficzna sylwetka nie odbiera im szykownego wyglądu. Ogon powinien być długi i wysoko podniesiony u nasady i jak najszerszy, z możliwie długimi i szerokimi sierpówkami. W żadnym wypadku nie może być on plaski, jest to wada eliminująca.

Głowa szeroka nieco spłaszczona. Grzebień typu pojedynczego średniej wielkości o 5 - 6 zębach, osadzony na linii karku. Dzwonki średniej wielkości, pasujące do grzebienia. Zausznice barwy czystej bieli, jednak czasem przybierają barwę nóg - niebieską, co nie jest wadą. Oczy ciemnobrązowe. Pióra mocno przylegające do ciała, długie szczególnie na szyi i grzbiecie.

Do dzisiaj znane s<b>ą </b>dwie odmiany barwne upierzenia występujące u kur tej rasy. Jest to złocista i srebrzysta. Podobnie miniatury. Sposób ubarwienia jest bardzo specyficzny, mianowicie w obydwu przypadkach jako kolor podstawowy występuje czarny a na niego nakłada się połyskujący złocisty lub srebrzysty wyrazisty nalot. Nogi s<b>ą </b>zawsze barwy niebieskobiałej, a u starszych osobników bywają jaśniejsze o wyraźnym żółtym odcieniu.

Waga: kogut 2000 g do 2750 g, kura 1750 g do 2250 g

Miniatura: kogut 1000 g, kura 900 g

Masa jaja: 55 g; miniatura 35 g

Nieśność roczna: 180 jaj; miniatura - 120 jaj

Barwa skorupy jaj: biała

Wielkość obrączek: kogut 18, kura 16; miniatura: kogut 13, kura 11

Szczegóły

Kategoria: Kury lekkie

Ta rasa powstała dzięki hodowcy holenderskiemu mieszkającemu w Niemczech, o nazwisku Hugo Du Roi, który skrzyżował pomarańczową kurę rasy onagadori z kurą rasy bojowiec staroangielski. Z całą pewnością można więc stwierdzić, że rasa tych kur jest czysto niemiecka. Niestety, często słyszy się twierdzenie, że pochodzą one z Japonii a ich protplastą jest kura rasy shokoku, co jest wielce nieprawdziwe. Ponadto mówi się, że feniks jest odmianą kur rasy onagadori. To również błędne stwierdzenie, chociażby z tego powodu, że co roku w okresie pierzenia się koguty gubią ogon, natomiast u onagadori nigdy nie pierzy się a wypadanie piór jest oznaka ich choroby. Wedle opisu wzorca z 1998 roku różnice między tymi dwoma rasami są zbyt duże, aby twierdzić, że są one spokrewnione. Ponadto szybkość wzrostu sierpówek jest wolniejsza niż u kur rasy onagadori.

W dwa lata po oficjalnym zgłoszeniu dużej wersji kury rasy feniks hodowca niemiecki L. Neubert wyhodował ich miniaturę dzięki krzyżowaniu koguta miniatury bojowego staroangielskiego i dużej kury rasy feniks. Po raz pierwszy zostały one pokazana na wystawie w Dreźnie wl898 roku. Jest to rasa kur o bardzo eleganckiej i opływowej sylwetce. Ich tułów jest długi, powinien być walcowatej formy i lekko pochylony. Szyja średniej długości, rozbudowana. Pióra grzywy powinny być długie, cienkie i opadające na zaokrąglone ramiona, całkowicie je zasłaniając. Skrzydła wysoko ułożone, długie, mocno przylegające do ciała. Grzbiet mocno opierzony, z długimi cienkimi piórami, opadającymi na bokach aż do ziemi. Ogon bez wyraźnie zaznaczonego przejścia, długi, z długimi mocnymi sterówkami i długimi sierpówkami głównymi i bocznymi, które opadają na podłoże. Pierś zaokrąglona, jednak nie powinna być mocno wysklepiona. Uda średnie, dobrze widoczne, z długimi piórami przedłużającymi je. Nogi średniej długości barwy niebieskoszarej. Głowa mała, z czerwoną częścią twarzową, lekko porośniętą malutkimi piórami. Grzebień mały, stojący, typu pojedynczego,  z  zębami. Dzwonki małe, czerwone, zaokrąglone. Zausznice małe, białe, gładkie. Oczy pomarańczowoczerwone do czerwonych. Pióra u kur rasy feniks powinny być bardzo długie i mocno przylegać do ciała.

Spotykane odmiany barwne ich upierzenia to: dzika, złocistoszyja, pomarańczowoszyja, srebrzystoszyja, biała, u miniatur wyróżnia się jeszcze kolor czarny.

Według wzorca nazwę odmiany barwnej upierzenia określa się po wyglądzie piór na pokrywie szyjnej.

Waga: kogut 2000 do 2500 g, kura 1500 do 2000 g

Miniatura: kogut 800 g, kura 700 g

Masa jaja: 45 g, miniatura: 25 g

Nieśność roczna: 160 jaj, miniatura: 120 jaj

Barwa skorupy jaja: żółtobiała

Wielkość obrączek: kogut 18, kura 16; miniatura: kogut 13, kura 11

Szczegóły

Kategoria: Kury lekkie

W 1900 roku hodowca kur Oscar Vorwerk z Hamburga przystąpił do prac nad wyhodowaniem rasy wyglądem przypominającej do kury lakenfelder. Po wielu latach prób w krzyżowaniu różnych ras kur w 1912 roku był już gotowy do prezentacji ugruntowanej nowej rasy. Jednym z jego ostatnich zabiegów było krzyżowanie ze zwykłą kurą wiejską, aby uzyskać większą odporność i wytrzymałość na warunki atmosferyczne.

W trudnym okresie międzywojennym i w czasie II wojny światowej kury te musiały „walczyć" o swoją egzystencję i utrzymanie się, a największą konkurencją dla nich były kury saksońska i turyńska. Ich miniatury wyhodowano stosunkowo późno, bo w końcu lat trzydziestych ubiegłego wieku. Dopiero w 1962 roku osiągnęły pierwsze znaczące zwycięstwo na wystawie w Lipsku, zdobywając tam tytuł championa.

Forwerk to rasa kur, których tułów powinien być mocno zaokrąglony, masywny i szeroki, co daje wizualne wrażenie zaokrąglonego czworokąta. Ich grzbiet musi być szeroki i lekko opadający do dołu, ponadto obficie opierzony, z wyraźnie zaznaczonym przejściem w ogon, który jest średniej wielkości i lekko uniesiony. Powinien być pełny w sierpówki boczne i główne. W żadnym wypadku nie może być zbyt mocno otwarty i mieć wąskie pióra. Pierś szeroka, pełna i dobrze wsklepiona. Skrzydła średniej długości i dobrze przylegające do ciała. Uda średnie, mocne, dobrze umięśnione, widoczne. Nogi średnie, delikatnej kości, barwy łupkowoniebieskiej. Pióra na całym ciele powinny być gładkie, dobrze przylegające. Głowa średnia, szeroka, z mocno osadzonym na niej dużym, stojącym grzebieniem typu pojedynczego z niezbyt głębokimi, równymi zębami. U kur dopuszczalne jest grzebień lekko położony na którąś ze stron. Część twarzowa intensywnie czerwona, pokryta malutkimi piórkami, niedopuszczalne są jakiekolwiek białe przebarwienia. Dzwonki średnie i zaokrąglone. Zausznice również średnie, białe, gładkie, a u starszych osobników z czerwoną obwódką. Oczy pomarańczowożółte do czerwonych.

Spotykane są tylko w jednej odmianie barwnej, żółtej z czarną szyją i ogonem. Inne ubarwienie jest niedozwolone.

Waga: kogut 2500 do 3000 g, kura 2000 do 2500 g

Miniatura: kogut 1100 g, kura 900 g

Masa jaja: 55 g, miniatura 37 g

Nieśność roczna: 170 jaj, miniatura: 140 jaj

Barwa skorupy jaja: żółta

Wielkość obrączek: kogut 20, kura 18; miniatura: kogut 13, kura 11

Szczegóły

Kategoria: Kury lekkie

To bardzo stara rasa kur wiejskich, pochodząca z Holandii. Należą one do grupy kur prążkowanych, jednak stanowią ich oddzielną podgrupę. Według profesora van Griffena pochodzą jeszcze z czasów frankońskich. Do Holandii trafiły wraz z Fryzami, a ponieważ bardzo się spodobały zaczęto je hodować i rozmnażać oraz podjęto szeroko zakrojone prace w celu ich udoskonalenia. W Niemczech kury te były bardzo rzadko spotykane, dopiero w ostatnich latach ze względu na swój bardzo atrakcyjny wygląd jest ich coraz więcej. Obecnie brak jest literatury dotyczącej ich hodowli. Wszelkie wiadomości na ich temat można znaleźć w krótkich artykułach w czasopismach branżowych. Są zaliczane do odmian kur ogólnoużytkowych.

Wersja miniaturowa niczym nie różni się od dużej formy, a we wzorcu została opisana dopiero w 1990 roku. Kury fyzyjskiej są średniej wielkości i bardzo ruchliwe. Charakteryzuje je wysoko osadzony gęsty ogon i obfite, przystające do ciała o oryginalnej barwie upierzenie. Ich prosty tułów jest lekko zaokrąglony, w formie walca, z delikatnym kośćcem. Grzbiet średniej długości, z szerokimi ramionami, zwężający się do tylu. Ogon z długimi, szerokimi i mocno zagiętymi sierpówkami powinien być wysoko uniesiony. Cale ich ciało jest mocno obrośnięte długimi, mocnymi i obfitymi piórami. Uda średniej wielkości, dotyczy to również skoków, w związku z tym nie są one zbyt wysokie. Głowa średniej wielkości, lekko podłużna, w żadnym wypadku nie może być za szeroka. Na niej osadzony jest dobrze uformowany grzebień typu pojedynczego z 5 - 6 niezbyt głębokimi, równo stojącymi zębami. U kur może się on przechylać na którąś ze stron. Dzwonki małe pasujące do wielkości głowy Część twarzowa barwy czerwonej z dopuszczalnym przez wzorzec lekkim puchem. Zausznice białe, połyskujące, nie za duże, możliwie płaskie i gładkie, lekko przedłużane. Oczy w porównaniu do głowy pomarańczowe do czerwonych, w zależności od rodzaju upierzenia. Kogut w przeważającej części jest jednokolorowy, natomiast kura sprawia wrażenie jakby była przykryta płaszczem o wzorze w jednakowe symetryczne czarne cętki.

Kury fryzyjskie spotykane są w następujących odmianach barwnych: żółtej biało pręgowanej, cytrynowej czarno pręgowanej, złocistej czarno pręgowanej, czerwonej czarno pręgowanej, srebrzystej czarno pręgowanej, czerwonej czarno pręgowanej z białymi piórami, czarnej, białej, niebieskiej, pręgowanej.

Miniatury spotykane są w odmianach barwnych: żółtej w białe prążki, cytrynowej czarno prążkowanej, złocistej czarno prążkowanej, srebrzystej czarno prążkowanej i niebieskiej.

Waga: kogut 1500 do 1600 g, kura 1200 do 1300 g

Miniatura: kogut 600 g, kura 500 g

Masa jaja: 52 g, miniatura 30 g

Nieśność roczna: 160 jaj, miniatura 120 jaj

Barwa skorupy jaja: biała

Wielkość obrączek: kogut 15, kura 14; miniatura: kogut 13, kura 11

Szczegóły

Kategoria: Kury lekkie

Do powstania rasy hamburskiej przyczynili się hodowcy kilku krajów: Niemiec, Holandii i Anglii oraz Italii, skąd także pochodzi wiele opisów tej rasy datowanych na okres szesnastego wieku. Bardzo wiele źródeł wskazuje, że pochodzą one z Turcji. Stąd sprowadzono je do Niemiec, gdzie otrzymały nazwę hamburskich, a następnie do Anglii - tu je nazwano hambourgh. Prawdopodobnie nazwa pochodzi od miasta Hamburg. Według angielskiego kronikarza o imieniu Albin kury tej rasy powinny wyglądać następująco: biały kogut z czarną obrożą na szyi, okrągłymi czarnymi plamami na piersi, czarnymi udami i czarno-białe prążki na sierpówkach.

Wariant miniaturowy tej rasy swymi korzeniami sięga dziewiętnastowiecznej Anglii. Mniej więcej w tym samym czasie miniatury powstały również w Holandii. Jedno ze źródeł mówi, że hodowca o nazwisku Biittner, mieszkający pod Dreznem dzięki krzyżówce kury tej rasy importowanej z Holandii z jego własnym kogutem uzyskał ich miniatury i zaraz po zakończeniu I wojny światowej zaprezentował je jako ugruntowane już osobniki w odmianie barwnej srebrzystej.

Kury hamburskie są eleganckie, średniej wysokości, budową ciała zbliżone do bażanta, o lekko walcowatym tułowiu. Ich długie i bujne upierzenie jeszcze bardziej podkreśla typ budowy. Grzbiet długi, z dobrze zaokrąglonymi ramionami. Przy ich długich piórach skrzydła powinny być również długie i mocno przylegające do ciała. Ogon długi z szerokimi sterówkami i bardzo bogaty w sierpówki, które są długie i w zwieńczeniu mocno zagięte do dołu. Przejście grzbietu w ogon płynne i łagodne. Uda wąskie, mocno opierzone. Nogi średniej długości, delikatnej kości, barwy bladoniebieskiej, jednak w różnych odcieniach, zależnie rodzaju upierzenia. Na głowie mocno osadzony grzebień typu różyczkowego. Jest on masywny i powinien się zwężać, a jego zakończeniem jest prosty, okrągły długi kolec. Górna część grzebienia z perełkami występującymi aż do kolca. Dzwonki czerwone, okrągłe i nie za duże. Zausznice okrągłe i nie za duże barwy białej, mocno połyskujące i gładkie. Oczy ciemne, jednak w zależności od barwy upierzenia do brązowoczerwonych. Obie odmiany standard i miniatura występują w odmianach barwnych: czarnej, białej, niebieskiej, srebrzystej nakrapianej, złocistej nakrapianej, złocisto-pręgowane, srebrzysto-pręgowane.

Waga: kogut 2000 do 2500 g, kura 1500 do 2000 g

Miniatura: kogut 1000 g, kura 800 g

Masa jaja: 48 g, miniatura: 30 g

Nieśność roczna: 160 jaj, miniatura: 120 jaj

Barwa skorupy jaja: biała

Wielkość obrączek: kogut 16, kura 15; miniatura: kogut 13, kura 11

Szczegóły

Kategoria: Kury lekkie

Co do miejsca pochodzenia i czasu powstania tej rasy kur zdania są bardzo podzielone. Wedle książki R. Wandelta powstały one na początku dziewiętnastego wieku w Niemczech, a ich protoplastą była rasa czarno-białych kur z regionu Lakervelt na południe od Utrechtu. W okolicach tych słynęły one z dobrej nieśności i niezwykle smacznego mięsa. Stowarzyszenie ratowania starych, ginących niemieckich ras kur twierdzi, że należą one do jednej z najstarszych bardzo rzadkich ras kur, którym zagraża całkowita zagłada.

Również podzielone są zdania na temat miejsca wyhodowania miniatury tej rasy Jedna z wersji mówi, że w 1972 roku hodowca Consbruch z okolic Hamburga pokazał je po raz pierwszy. Wedle drugiej, miniatury te pokazano w Holandii na krótko przed wybuchem II wojny światowej, której niestety nie przeżyty.

Zarówno kury i koguty tej rasy posiadają taki sam czarno-biały wzór upierzenia. Są one bardzo żwawe i ruchliwe, i chociażby z tego powodu ta stara i rzadka rasa powinna zyskać sobie wielu wielbicieli.

Lakenfelde to kury średniej wielkości, o mocno rozwiniętym tułowiu, który kształtem przypomina czworokąt. Grzbiet średniej długości, u kogutów lekko opada on do dołu, natomiast u kur jest poziomy. Skrzydła relatywnie długie, rozbudowane, mocno przylegające do ciała. Do całości pasuje długi, szeroki u nasady ogon, podniesiony wysoko, jednak nie powinien być pionowy. Jego sierpówki i sterówki powinny być długie, mocne i szerokie. Pierś pełna, dobrze wysklepiona i zaokrąglona tak jak to jest u typowych kur wiejskich. Uda niezbyt uwydatnione, często zakryte bujnym upierzeniem. Nogi średniej długości, gładkie, barwy niebieskiej. Głowa średniej wielkości, szeroka, lekko podłużna. Na niej osadzony jest średniej wielkości stojący grzebień typu pojedynczego, z równymi zębami. Dzwonki średnie i dobrze zaokrąglone. Część twarzowa barwy czerwonej jednak, wszelkiego rodzaju białe przebarwienia są bardzo dużą wadą. Zausznice  owalne,  gładkie,   białe,  u   starszych  kur  czasami  z  czerwoną obwódką.   Oczy duże,  wyraziste brązowoczerwone. Dziób niezbyt masywny, długi, barwą zbliżony do skoków - niebieskoszary Kury rasy lakenfelde i ich miniatury mają ubarwienie bardzo oryginalne: szyja i ogon czarna, reszta piór biała, choć w Holandii spotykana jest kompozycja niebieskiego z białym.

Waga: kogut 1750 do 2250 g, kura 1500 do 2000 g

Miniatura: kogut 900 g, kura 800 g

Masa jaja: 50 g, miniatura: 35 g

Nieśność roczna: 180 jaj, miniatura: 120 jaj

Barwa skorupy jaja: biała

Wielkość obrączek: kogut 18, kura 16; miniatura: kogut 13, kura 11

Szczegóły

Kategoria: Kury lekkie

Minorka to bardzo stara rasa kur ogólnoużytkowych pochodzących z Hiszpanii. Do Niemiec sprowadzono je w latach siedemdziesiątych dziewiętnastego wieku. Już Diirigen w swojej książce w 1924 roku pisał o nich, że były hodowane dużo wcześniej niż kury kastylijskie i andaluzyjskie, różnią się od nich masą ciała. Już w 1894 roku założono w Niemczech pierwszy klub hodowców tej rasy. Rok później zostały one opisane we wzorcu w dwóch barwach: czarnej i białej. W 1910 roku na wystawie w Hanowerze było ich aż 500 sztuk, co świadczy o popularności i całkowitej dominacji nad kurami ras włoskich.

Miniatury minorki powstały w 1910 roku w Hiszpanii, a w 1920 roku sprowadzono je do Niemiec, Francji i Anglii. W krajach tych spotkały się z wielkim zainteresowaniem ze strony hodowców.

Aby hodować te kury w naszej strefie klimatycznej, trzeba spełnić pewne warunki. Przede wszystkim w zimie w kurniku temperatura nie może być niższa niż 0 stopni, chociażby ze względu na ich duże grzebienie i zausznice, które mogą im po prostu odmarznąć. Podłoże powinno być suche, kurnik ciepły i wentylowany. Minorki to duże mocne kury, o długim tułowiu w formie czworoboku, lekko zwężającym się ku końcowi. Grzbiet powinien być długi i szeroki. Pierś bardzo szeroka, duża i mocno wysklepiona. Brzuch zaokrąglony, wyraźnie wyznaczający linię dolną. Skrzydła długie, prawie zamknięte, mocno przylegające do ciała. Ogon pełny z dużą ilością sierpówek i sterówek u kogutów. Uda silne, dobrze widoczne średniej długości. Nogi o niezbyt grubej kości, średniej długości, barwy żółtej. Głowa duża, długa z mocno osadzonym na niej dużym grzebieniem typu pojedynczego o pięciu równych głębokich zębach, który sięga aż do połowy długości dzioba i powinien być stojący. Od niedawna rasa tych kur występuje w wersji z grzebieniem typu różyczkowego, który też jest opisany we wzorcu. U kur dopuszczalny jest grzebień lekko opadający na jedną stronę. Część twarzowa i duże podłużne dzwonki powinny mieć intensywną czerwoną barwę. Specjalną ozdobą są zausznice, bardzo duże owalne, przylegające, w kolorze białym. Oczy ciemnobrązowe, natomiast u kur o czarnym i białym upierzeniu powinny być barwy czerwonej.

Wersja miniaturowa rej rasy kur jest ich dokładnym odbiciem i spotykana jest w takich samych odmianach barwnych upierzenia oraz z dwoma rodzajami grzebienia.

Waga: kogut 2500 do 3500 g, kura 2250 do 3000 g

Miniatura: kogut 1200 g, kura 1000 g

Masa jaja: 60 g, miniatura 35 g

Nieśność roczna: 170, miniatura: 120 jaj

Barwa skorupy jaja: biała

Wielkość obrączek: kogut 20, kura 18; miniatura: kogut 15, kura 13

Szczegóły

Kategoria: Kury lekkie

To rasa kur wyhodowana w północnej Holandii. W 1943 roku została ona opisana i wpisana do wzorca pod nazwą niebieski brojler (ze względu na barwę upierzenia). Byty bardzo popularne i chętnie hodowane w Holandii. Podczas trwania II wojny światowej jako jednym z niewielu ras kur udało się nie ponieść zbyt wielkiego uszczerbku w liczebności. W 1947 roku sprowadzono do Niemiec 78 sztuk kur tej rasy Od razu założono klub hodowców, a dla odróżnienia nazwano je blausperber, co w dosłownym tłumaczeniu na polski znaczy niebieska jastrzębiata. Pod tą nazwą długo występowały we wschodniej części Niemiec. Od razu też przystąpiono do prac nad utworzeniem innych odmian barwnych upierzenia, w związku z czym ich nazwa uległa zmianie na dzisiaj obowiązującą.

Nadreńska to rasa kur, która zaspokoi wszelkie wymagania i oczekiwania hodowców. Przede wszystkim jest bardzo łagodna i spokojna, a dzięki swojej wadze i wielkości rzadko zdarza się, aby przeskoczyła płot o wysokości 1,2 m. Kury te porównywalne są pod względem swojej wagi z takimi rasami kur, jak amrocks, new hampshire czy Sussex. Są one trochę większe od średnich i mają owalny kształt tułowia.

Wersja miniaturowa poza wielkością nie różni się od standardu. Wyhodowano ją w 1954 roku, a pierwsze osobniki miały niebieską jastrzębiata barwę upierzenia. Szeroki owalny tułów odzwierciedla ich spokój i opanowanie. Ważne jest, aby szeroki i średniej długości grzbiet miał łagodnie przebiegającą zaokrągloną linię z mocno opierzonym siodłem i przejściem w ogon. Jego najniższy punkt powinien się znajdować dokładnie ponad skokami. Ogon powinien być średniej długości, szeroki, zamknięty z szerokimi sterówkami i zagiętymi do dołu sierpówkami. Ważna jest jego wysokość, nie powinien sięgać powyżej linii oczu. Szeroka, dobrze wysklepiona i okrągła pierś powinna się mieścić pomiędzy linią górną i dolną. Od ich opływowej linii dolnej powinny mocno się odznaczać muskularne, średniej długości uda, obrośnięte lekko odstającymi, krótkimi piórami. Skrzydła ułożone poziomo, mocno przylegające do ciała. Głowa niezbyt duża ze stojącym grzebieniem typu pojedynczego o równych, głębokich zębach w ilości od 5 do 6. Dzwonki powinny być niezbyt duże, o pomarszczonej powierzchni barwy czerwonej. Część twarzowa i zausznice koloru czerwonego. Oczy w zależności od barwy upierzenia czerwone do czerwonobrązowych. Skoki szare do ciemnoszarych. Łapy białe.

Rasa ta jest spotykana w następujących odmianach barwnych upierzenia: niebieskiej pręgowanej, bursztynowej, brzozowej,  niebieskiej,  żółtej   pręgowanej.   U  miniatur  dodatkowo w niebieskiej   brzozowej   i  niebieskiej z pomarańczową piersią.

Waga: kogut 3500 do 4000 g, kura 2500 do 3000 g

Miniatura: kogut 1200 g, kura 1000 g

Masa jaja: 55 g, miniatura: 40 g

Nieśność roczna: 200 jaj, miniatura: 180 jaj

Barwa skorupy jaj: żółta do jasnobrązowej

Wielkość obrączek: kogut 22, kura 20; miniatura: kogut 15, kura 13

Szczegóły

Kategoria: Kury lekkie

Kury rasy onagadori sprowadzono do Niemiec w 1878 roku. Jest to rasa typowo ozdobna, z przepięknym bardzo długim ogonem i długimi piórami, wychodzącymi z grzbietu. U rasy tej odpowiedzialny za szybki wzrost piór bocznych i ogona jest gen G + . Oznacza to, <b>ż</b>e u koguta ogon rośnie przez cale życie, bez względu na wiek i osiąganą długość.

Onagadori w swym wyglądzie ogólnym to kury o małym, lekkim korpusie z mocno wysuniętą do przodu piersią i możliwie szerokim grzbiecie. Podudzia s<b>ą </b>krępe, nogi średniej długości. Na średniej wielkości głowie posiadają grzebień typu pojedynczego i połyskujące biało perłowe zausznice.

Przyrost długości ogona u kogutów waha się średnio pomiędzy 90 - 100 cm rocznie. U koguta w wieku od 5 do 6 lat ma on długość około 5 metrów.

S<b>ą </b>to bardzo spokojne kury. Charakteryzuje je długi czas życia, normalnym jest, <b>ż</b>e dożywają nawet 17 lat. S<b>ą </b>jednak bardzo delikatne, a w związku z tym wymagają stałej pielęgnacji. Jakakolwiek zmiana pożywienia na gorsze lub choroba odbija się natychmiast na tempie wzrostu ogona, a nawet wręcz powoduje jego całkowite wypadnięcie. Kury trzyma się oddzielnie od kogutów. W celu zapłodnienia kura przebywa tylko krótki czas razem z kogutem, jest to tak zwane kojarzenie z ręki. Nawet 10-letnie samce dają gwarancję dobrego zapłodnienia. Ogon - największa ozdoba, wymaga specjalnej troski. Koguty mogą przebywać wraz z innymi we wspólnym czystym pomieszczeniu do około drugiego roku życia. Potem powinno się je trzymać pojedynczo w odpowiednio przygotowanym miejscu, koniecznie o czystym, suchym podłożu z piasku czy trocin. Każdy wystający z podłoża gwóźdź czy kamień, jest niebezpieczeństwem dla długich piór ogona. Tam, gdzie przebywają onagadori, panuje hierarchia, najsilniejszy kogut zajmuje najwyżej położone spokojne miejsce, z którego obserwuje swój harem. Siedziska dla kogutów powinny być takie jak dla gołębi i usytuowane możliwie wysoko, aby pióra mogły swobodnie zwisać, nie uszkadzając się. Kogut zazwyczaj siedzi cały czas wysoko, na podłoże zeskakuje rzadko. Jeżeli dopuścimy, aby dorosłe koguty o długich ogonach swobodnie spacerowały po wybiegu, to w bardzo krótkim czasie jego pióra ulegną całkowitemu zniszczeniu.

Odmiany barwne onagadori s<b>ą </b>takie same w Europie, jak i w Japonii: złocistoszyja, srebrzystoszyja, pomarańczowa, biała i złocisto czerwona z czarnym ogonem.

Waga: kogut 1800 g, kura 1350 g

Masa jaja: 40 g

Nieśność roczna: 100 jaj

Barwa skorupy jaja: biała

Wielkość obrączki: kogut 16, kura 15

Szczegóły

Kategoria: Kury lekkie

Rasa średniociężkich kur ogólnoużytkowych, wyhodowana po II wojnie przez prof. Laurę Kaufmann w Instytucie Naukowym Gospodarstwa Wiejskiego w Puławach.

Hodowla została rozpoczęta w 1946 roku, rasami wyjściowymi byty kury zielononóżki i kogut plymouth rock odmiany barwnej jastrzębiatej. Poza tym w 1951 roku zastosowano dolew krwi rasy Sussex. Kilkakrotnie wprowadzano również kojarzenie z kurami plymouth rock i kogutem zielononóżki kuropatwianej. Od 1953 roku hodowla rasy jest zamknięta.

Celem hodowli było stworzenie rasy przydatnej do badań naukowych - rasy ptcioznacznej. Charakterystyczną cechą polbarów jest występowanie odmiennego zabarwienia puchu u piskląt tej rasy w zależności od płci. Kogutki są jasnoszare, natomiast kurki ciemne, z charakterystyczną brewką biegnącą od oka ku tyłowi głowy. Również dorosłe kury są zdecydowanie ciemniejsze od kogutów.

Są to kury o szybkim tempie wzrostu, z założenia przystosowane do warunków fermowych, ale dzięki pochodzeniu od zielononóżek, bardzo dobrze radzą sobie na wybiegu. Średniej wielkości, o poziomo noszonym tułowiu. Nogi raczej krótkie, żółte, o zmiennym nasyceniu od niemal cielistego do mocno żółtego. Dziób żółty u kur lekko ciemniejący, lekko zagięty. Grzebień zawsze pojedynczy, symetrycznie wycinany, u koguta prosty, u kury lekko pochylony. Dzwonki koguta długie ale cienkie, u kury małe, zaokrąglone. Zausznice czerwone, czasem z białym plamkowaniem. Oczy pomarańczowe. Upierzenie obfite, miękkie, ale przylegające, mimo bujnego ogona sierpówki koguta s<b>ą </b>na ogól słabo wykształcone. Występują tylko w jednej odmianie barwnej - jastrzębiata. Rasa ta praktycznie nie występuje w prywatnych hodowlach. Akademia Rolnicza w Lublinie prowadzi hodowlę zachowawczą tej rasy kur.

Waga: kogut 3000 g, kura 2000 - 2500 g Masa jaja: 55 g Nieśność roczna: 170 jaj Barwa skorupy jaja: beżowa Rozmiar obrączek: kogut 18, kura 16

Szczegóły

Kategoria: Kury lekkie

Jest to jedna z najstarszych ras kur na świecie pochodząca z dalekiego wschodu. Przez długi czas byty one w Europie całkowicie nieznane. W latach dwudziestych osiemnastego wieku Anglicy byli pierwszymi, którzy sprowadzili je na stary kontynent. Kury rasy Sumatra pokazane zostały pierwszy raz w Niemczech przez hodowcę Müllera w 1882 roku na wystawie w Lipsku pod nazwą czarna yokohama. Rok później hrabia von Pusnitz z Saksonii zaimportował stado tych kur z Ameryki Północnej, już pod nazwą Sumatra. Ponieważ było to jedyne stado w tym czasie na terenie Niemiec, nie było możliwości ich uszlachetnienia i dość szybko zginęły z hodowli. W czasie trwania II wojny światowej nie znalazło się wielu chętnych, którym zależałoby na uratowaniu rasy przed pewnym wyginięciem. W związku z takim stanem rzeczy po wojnie zniknęły one całkowicie.

Miniatury kur tej rasy dopiero w 1989 zostały opisane w niemieckim wzorcu, a w Ameryce, Anglii i Holandii doskonale znane byty już w 1960 roku. Sumatra to rasa kur średniej wielkości, o bardzo opływowych kształtach i ukształtowanej formie, z lekkim zacięciem kur bojowych, o czym świadczy wygląd ich głowy. Tułów powinien być walcowaty, delikatny w wyglądzie, jednak w rzeczywistości bardzo masywny i silny. Grzbiet średniej długości, lekko opadający. Skrzydła zamknięte i dobrze przylegające do ciała. Ogon bardzo bogaty w długie, cienkie, w polowie zagięte do dołu, o wyglądzie miecza, ostro zakończone pióra. Powinien być tylko bardzo nieznacznie uniesiony. Kogut nie powinien mieć za długiego,
ciągnącego się po ziemi ogona. Jest to uważane za dużą, dyskwalifikującą wadę. Uda średnie, mocne, umięśnione, dzięki krótkim ostrym piórom dobrze uwidocznione. Nogi średnie mocne od ciemnooliwkowych do czarnozielonych z żółtym podbiciem. Koguty mają dobrze rozwinięte ostrogi. Głowa mata, mocna o szerokim czole i nieznacznie wystającymi naroślami nad oczami. Grzebień typu groszkowego u kogutów w kolorze czerwonoczarnym, natomiast u kur całkowicie czarny. Dzwonki i zausznice bardzo słabo rozwinięte, o barwie czarnej lub ciemnoczerwonej. Oczy ciemnoczerwone, ale im ciemniejsze, tym lepiej. Dziób gruby, masywny, zagięty, czarny, na końcówce żółty. Czarne pióra pokrywające tułów powinny mieć bardzo intensywny zielonkawy połysk.

Sumatra i jej miniatura występuje w następujących odmianach barwnych upierzenia: czarnej, czarno-czerwonej i dzikiej.

Waga: kogut 2000 do 2500 g, kura 1750 do 2250 g

Miniatura: kogut 1000 g, kura 800 g

Masa jaja: 53 g, miniatura 30 g

Nieśność roczna: 130 jaj, miniatura 100 jaj

Barwa skorupy jaja: śmietankowa do jasnoszarej

Wielkość obrączek: kogut 18, kura 16; miniatura: kogut 13, kura 11

Szczegóły

Kategoria: Kury lekkie

Rasa powstała w połowie dziewiętnastego stulecia w Japonii jako kury ozdobne o długim ogonie i długim, od 10 do 12 sekund, charakterystycznym pianiu. W roku 1989 przywieziono pierwsze jaja tych kur do Niemiec. W kwietniu następnego roku zaprezentowano wyhodowane z nich ptaki. Zyskały one sobie bardzo wielu zwolenników. W roku 2001 zostały wpisane do niemieckiego wzorca, gdzie wyszczególniono wszystkie różnice pomiędzy t<b>ą </b>rasą a kurami rasy feniks, ponieważ na pierwszy rzut oka trudno je od siebie odróżnić. Jednak po dokładnych oględzinach różnice stają się widoczne.

Totenko to rasa pięknych kur długoogonowych o opływowym kształcie i lekko podniesionym do góry ogonie. Tułów powinien być wąski, o walcowatym kształcie, lekko skierowanym ku dołowi. Szyja średniej długości, z długą grzywą zachodzącą a<b>ż </b>na barki. Ramiona długie. Przejście tułowia w ogon powinno być zaznaczone widocznym zagięciem, w żadnym wypadku nie może być ono opływowe, tak jak u kur rasy feniks.

Barki szeroko rozstawione, ale nie uwydatnione. Skrzydła długie, mocno przylegające do ciała. Grzbiet szeroki, dobrze widoczny, obrośnięty mocno rozrośniętymi ostro zakończonymi, gęstymi piórami. Ogon bardzo długi z bujnymi, wybujałymi piórami, mocno opierzony. Koguty mają nosić ogon lekko uniesiony do góry, jednak często zdarza się, <b>ż</b>e go ciągną, co uważane jest za wadę. U kur przejście grzbietu w ogon powinno być bardzo łagodne, prawie niezauważalne.

Pierś szeroka, wydatna, mocno wysklepiona i wysoko podniesiona. Uda i skoki średniej długości, o delikatnych kościach, połączenie podudzia i skoku lekko zaznaczone. Nogi barwy oliwkowo zielonkawej z żółtymi stopami. Pióra na całym ciele powinny być szczelne i naprężone, jedynie sterówki miękkie i giętkie.

Głowa średniej wielkości, zaokrąglona, z częścią twarzową gładką i czerwoną, wszelkie przebarwienia w innym kolorze uważane s<b>ą </b>za wadę. Grzebień stojący, typu pojedynczego z równymi ząbkami w ilości od czterech do sześciu. Dzwonki średnie, gładkie czerwone. Oczy pomarańczowoczerwone pasujące do wizerunku i czerwonej części twarzowej. Zausznice małe, koloru białego, dopuszczane s<b>ą </b>również barwy kremowej. Do tej pory spotyka się kury tej rasy tylko w jednej odmianie barwnej złocistoszyjej.

Waga: kogut 1800 do 2300 g, kura 1300 do 1800 g Masa jaja: 40 g

Barwa skorupy jaja: biała, kremowa do brązowej Wielkość obrączek: kogut 16, kura 15

Szczegóły

Kategoria: Kury lekkie

Stara polska rasa lekkich kur, o charakterystycznych oliwkowozielonych nogach, hodowana od kilkuset lat, jednak pierwszy raz opisana w 1879 roku przez Stanisława Obfidowicza. Po raz pierwszy jako rasa - zielononóżka polska - zaprezentowana została na Wystawie Krajowej we Lwowie w 1894 roku. Wspaniale przystosowana do naszego klimatu, bardzo dobrze radzi sobie w chowie wolnowybiegowym, idealna kura do hodowli przydomowej. W okresie zaborów hodowanie zielononóżek było odbierane jako zaakcentowanie swojej polskości.

Uważana za rasę ogólnoużytkową - oprócz - jak na owe czasy - dobrej nieśności, dostarczała smacznego mięsa - ciemniejszego niż inne rasy użytkowe, nieco przypominające dziczyznę.

Obecnie zielononóżka posiada status rasy zachowawczej - utrzymywana jest w dwóch liniach hodowlanych: ród Zl 1 w fermie Chorzelów koto Mielca, należącej do Instytutu Zootechniki w Krakowie, oraz ród ZK w gospodarstwie doświadczalnym Felin, należącym do Akademii Rolniczej w Lublinie. Kury rodu Zl 1 są dosyć popularne w Polsce, natomiast ród ZK jest bardzo rzadko spotykany w prywatnych hodowlach. Linia krakowska jest nieco masywniejszej budowy, koguty linii lubelskiej mają lepiej wykształcone ogony - pełniejsze i o większej ilości sierpówek, w ich szacie jest więcej barwy złotej - krakowskie są czerwieńsze.

Zielononóżka jest rasą o silnie zaznaczonym dymorfizmie płciowym - kury są smukłe, delikatne, o wąskiej piersi i tułowiu, cienkiej szyi i delikatnej głowie. Grzebień i dzwonki kury są słabo wykształcone. Nogi ma cienkie i wąsko rozstawione. Natomiast kogut jest dużo większy, o szerokiej piersi i dużym rozstawie nóg. Dzięki bujnemu upierzeniu sprawia wrażenie masywnego, wręcz krępego. Grzebień koguta jest duży, prosty, symetrycznie wycinany, dzwonki średniej długości, zaokrąglone.

Kogut posiada silnie rozwinięte ostrogi, również u kur występują one dosyć często.

Dawniej zielononóżka występowała w różnych kolorach, obecnie tylko w barwie ztocisto-dzikiej - zbliżonej do ubarwienia dzikiego kura dżungli.

Waga: kogut 2500 g, kura 1500 - 2000 g

Masa jaja: 50 g

Nieśność: 180 jaj

Barwa skorupy jaja: biała do kremowej

Rozmiar obrączki: kogut 18, kura 16