Szczegóły
Kategoria: Kury średnie

Ta rasa kur pochodzi z Holandii, gdzie jest bardzo popularna wśród hodowców. Założono tam nawet muzeum, w którym znajdują się dokumenty, przedstawiające historię powstania rasy Bardzo charakterystyczna jest ciemnobrązowa barwa skorupy znoszonych przez nie jaj.

W 1923 roku w Niemczech założono pierwszy klub miłośników barnevelder. Na duże zainteresowanie hodowców wpłynęła nie tylko barwa znoszonych jaj, ale również fakt, że doskonale sprawdzają się jako kury mięsne. Są to kury średniej wielkości typu azjatyckiego. Wyróżniają się szybkim wzrostem i dojrzewaniem. Ich obszerny, szeroki tułów według wzorca powinien mieć następujące proporcje: długość tułowia do jego szerokości ma się mieć jak 2 do 3. Niestety w ostatnich czasach coraz częściej spotyka się osobniki, u których nie są zachowane pożądane proporcje.

Jednym ze znaków rozpoznawczych tej rasy jest szeroka, mocno zaokrąglona, duża pierś. Skrzydła szczelnie przylegające do ciała. Ogon szeroko osadzony średniej wysokości, wysoko podniesiony do góry i otwarty, również u kur jest mile widziany taki typ ogona. Jednak jego prawidłowy wygląd, zgodny z opisem wzorca, nie jest zbytnio faworyzowany i nie ma aż tak wielkiego wpływu na punktację w ogólnej ocenie kury. Uda mocne, rozrośnięte i dobrze uwydatnione. Nogi średniej długości, szeroko rozstawione. Grzebień typu pojedynczego, zęby niezbyt głębokie w ilości od 4 do 6. Dzwonki średniej wielkości. Część twarzowa i zausznice intensywnie czerwone. Oczy powinny być jasnopomarańczowe, a u osobników o czarnej barwie upierzenia dozwolone są czarne.

Wersja miniaturowa tej rasy została wyhodowana w Niemczech już w 1930 roku, i niedługo potem została dopisana do wzorca.

W zasadzie nie ma różnicy w wyglądzie pomiędzy kurami miniaturowymi i dużymi tej rasy. W Niemczech jednak występuje bardzo duża rozbieżność w wadze miniatur. Waha się ona pomiędzy 500 a 1000 g, co jest widoczne na corocznych wystawach.

Występujące odmiany barwne upierzenia to: brązowa podwójnie łuskowana, niebieska podwójnie tuskowana, czarna, ciemnobrązowa, biała i niebieska. Miniatury nie występują w barwie niebieskiej. Zamiast niej występuje barwa bursztynowa.

Waga: kogut 3000 do 3500 g, kura 2500 do 2750 g

Miniatura: kogut 1200, kura 1000 g

Masa jaja: 60 g, miniatura: 40 g

Nieśność roczna: 180 jaja, miniatura: 150 jaj

Barwa skorupy jaja: ciemnobrązowa

Wielkość obrączek: kogut 20, kura 18; miniatura: kogut 15, kura 13

Szczegóły
Kategoria: Kury średnie

Po zakończeniu II wojny światowej, w 1945 r. hodowca niemiecki Alfred Zumpe z Wilschdorf kolo Drezna poprzez krzyżowanie kur rasy new hampshire, rhode island i wyendott wyhodował swoją własną rasę kur, którą nazwał drezdeńską.

W związku z tym, że prezentowały one wspaniałe walory kur ras ogólnoużytkowych (doskonała nieśność, szybki przyrost masy mięsnej) zyskały sobie wielu zwolenników. Już na przełomie lat 1958/59 zostały opisane we wzorcu pod nazwą kury rasy drezdeńskiej, co jeszcze bardziej wpłynęło na zwiększenie zainteresowania się nimi wśród hodowców,

Wzorzec opisuje je jako mocne, średniej wielkości i wysokości kury, o pełnej, szerokiej piersi i żywym temperamencie. Długość ich grzbietu odróżnia je od kur rasy new hampshire. W żadnym wypadku nie może on być zaokrąglony.

Pierś pełna, szeroka, linia dolna, czyli przejście w część brzuszną powinno być wyraźnie podkreślone. Skrzydła duże, mocno przylegające do ciała. Siodło mocno obrośnięte piórami, które przylegają do ciała i zachodzą na ogon. Powinien być on lekko uniesiony, nieznacznie otwarty, z niezbyt długimi sierpówkami, spod których przebija gęsty puch.

Szczególnym dla tej rasy kur jest szeroko osadzony na średniej wielkości głowie grzebień typu różyczkowego. Jest on trochę szerszy i pełniejszy niż u innych ras. Biegnie ku tyłowi wzdłuż linii kręgosłupa, jest lekko zaokrąglony, a jego zakończeniem jest wyraźny kolec lekko pochylony do dołu. Ważne jest, aby grzebień nie był dłuższy od głowy. Zausznice i dzwonki swoją wielkością powinny pasować do całości. Oczy w żadnym wypadku nie mogą być barwy jasnej lub tak zwanej rybiej. Część twarzowa czerwona, często porośnięta lekkim puchem. Nogi barwy żółtej, u kur w okresie niesienia jaśniejsze, średniej długości, masywne, w stawie skokowym proste.

Wersja miniaturowa drezdeńskiej niczym nie różni się w wyglądzie od dużej, i cechują ją tak samo wysokie walory kury użytkowej. Powstała w tym samym czasie co forma duża, a jej twórcą był syn Zumpego. Odmiany barwne, w jakich występują to: brązowa (wcześniej złocisto-brązowa), czarna, biała, czerwono-kuropatwiana. U miniatur spotykany jest także jastrzębiatą.

Waga: kogut 2750 do 3000 g, kura 2000 do 2500 g

Miniatury: kogut 1200 g, kura 1000 g

Masa jaja: 55 g, miniatura: 40 g

Nieśność roczna: 180 jaj, miniatura: 180 jaj

Barwa skorupy jaja: żółtobrązowa

Wielkość obrączek: kogut 20, kura 18; miniatura: kogut 15, kura 13

Szczegóły
Kategoria: Kury średnie

Po raz pierwszy pokazano kury tej rasy w 1875 roku na wystawie w Wiedniu. Uznano to za wielką sensację, ponieważ nikt dotąd nie widział takich kur, ani o takich nie słyszał. Zaczęto więc spekulować, czy ich goła szyja jest naturalna, czy też nie jest czasami sztucznym wytworem. Potwierdzeniem naturalności jest obwódka z piór znajdująca się wokół szyi na karku, wyglądem przypominająca grzywę. Pomimo swego dziwnego wyglądu, budzącego wiele kontrowersji i dyskusji, gołoszyjki znalazły bardzo duże grono pasjonatów pragnących je hodować. W Niemczech pokazano je po raz pierwszy w 1905 roku na 10. narodowej wystawie kur w Dreźnie, gdzie zostały uznane za największą atrakcję. Już w 1907 roku zawiązał się pierwszy klub hodowców tej rasy, liczący sobie 73 członków i w tym samym roku, na wystawie w Lipsku, pokazano je w ilości 110 sztuk.

Próby wyhodowania miniatur trwały bardzo długo, bo ponad 50 lat i dopiero po II wojnie światowej uwieńczone zostały sukcesem.

Gołoszyjka jest kurą średniej wysokości, mocnej budowy. Korpus widziany z boku przedstawia czworokąt, którego wysokość do długości ma się tak jak 1: 2. Szyja i głowa intensywnie czerwona, jednak u kur tylko w okresie niesienia jaj. Pojedyncze pióra na szyi, pojawiające się czasami, nie są wielką wadą, takich osobników nie należy eliminować ze stada. Wręcz wskazanym jest ich parzenie z osobnikami o całkowicie gołej szyi, gdyż potomstwo po takich kojarzeniach będzie miało szyję wolną od jakichkolwiek piór. Grzbiet średniej długości, lekko opadający do dołu. Skrzydła średnie, mocno przylegające do ciała, jednak nie mogą wystawać ponad linię grzbietu. Pierś duża, pełna, zrośnięta dwoma cienkimi paskami piór, za to jej boki powinny być mocno opierzone. Również podudzia powinny być mocne, dobrze rozrośnięte i opierzone, ale ich strona wewnętrzna musi być wolna od piór. Nogi średniej długości, gładkie, bladoniebieskie do jasnoróżowych w zależności od barwy upierzenia. Głowa średniej wielkości z matą, spiczastą grzywką, przebiegającą przez czoło. Część twarzowa czerwona, pod oczami zarośnięta małymi rzadkimi piórkami. Gotoszyjki w dwóch wariantach wielkościowych i we wszystkich znanych barwach upierzenia, mogą mieć dwa rodzaje grzebieni: pojedynczy i różyczkowy. Typ pojedynczy powinien być mały do średniego z równymi głębokimi zębami, zaokrąglony i stojący. Typ różyczkowy nie za duży, z możliwie długim, okrągłym, wystającym kolcem, będącym  jego   przedłużeniem.   Zausznice   wyraziste,   średnie,   barwy  czerwonej.   Oczy  ciemnoczerwone do czerwonych, zależne od ubarwienia.

Występujące odmiany barwne upierzenia to: czarna, biała, niebieska, żółta pręgowana, mahoniowa, czarna biało nakrapiana. U miniatur dodatkowo: brązowo-porcelanowa, srebrzysta czarno nakrapiana.

Waga: kogut 2500 do 3000 g, kura 2000 do 2500 g

Miniatura: kogut 900 g, kura 800 g

Masa jaja: 55 g, miniatura: 30 g

Nieśność roczna: 180 jaj, miniatura: 120 jaj

Barwa skorupy jaj: biała do szarej

Wielkość obrączek: kogut 20, kura 18; miniatura: kogut 13, kura 11

Szczegóły
Kategoria: Kury średnie

Dawniej  ta jedna z najstarszych hiszpańskich ras kur średnich  była bardzo często spotykana w wiejskich gospodarstwach. W 1905 roku powołano międzynarodowy klub hodowców tej rasy jednak kiedy nastała era takich kur jak włoskie i leghorny zaczęty ustępować im miejsca. Dzisiaj traktowane są jako rasa kur ozdobnych. Kury hiszpańskie są znane w Niemczech od 1844 roku. Kiedyś byty bardzo popularne, niestety dzisiaj są tu dość rzadko widywane. W latach siedemdziesiątych dwudziestego stulecia na każdej wystawie było 60 - 70 sztuk kur tej rasy dzisiaj cieszymy się, jeżeli widzimy na nich chociaż jedną.

Miniatury kury rasy hiszpańskiej wyhodowano już w 1890 roku w Anglii, skąd trafiły do Niemiec. Jednak tutaj nie spotkały się one z dużym zainteresowaniem i powoli ich pogłowie malało, aż do całkowitego zniknięcia. Po latach, dzięki angielskiemu hodowcy F. Haras, w 1990 roku trafiły znowu do Niemiec i w 1992 roku zostały tu oficjalnie zaprezentowane.

Kury te mają dosyć niespotykany wygląd. Ich biała część twarzowa jest niepowtarzalna. Nie ma innej rasy kur, które by podobnie wyglądały Kurczęta wykluwają się czarne i dopiero po około 4 miesiącach część twarzowa bieleje. U kogutów następuje to trochę wcześniej, najpierw bieleje puch, który po upływie następnych ok. 2 miesięcy wypada i na jego miejscu zostaje biała skóra. Są to kury średniej wielkości, wysmukłe, o walcowatym tułowiu i lekko opadającym grzbiecie, który ponadto powinien być długi i szeroki. Szeroka bujna grzywa zakrywa dużą część grzbietu, przez co optycznie sprawia wrażenie jakby były krótsze. Ich ramiona powinny być szerokie i zaokrąglone. Skrzydła długie, zamknięte, przylegające do ciała. Ogon zamknięty, lekko uniesiony ku górze, z możliwie gęstymi sierpówkami głównymi i piórami bocznymi. Nie może być on uniesiony zbyt wysoko - to wada. Pierś mocno zaokrąglona, szeroka i wysoko umiejscowiona. Uda długie, wysmukłe i niezbyt uwydatnione. Skoki również długie, ale delikatne, muszą być proporcjonalne do całości. Głowa długa i szeroka, z osadzonym na niej średnim grzebieniem typu pojedynczego, który ma mniej więcej równe, ale nie za głębokie zęby. Największą ozdobą ich głowy jest naturalnie część twarzowa. Jej biały odcinek zaczyna się już u nasady dzioba i przechodzi do oczu, dzwonków i zausznic, gdzie się z nimi łączy. Są one duże i białe. Oczy powinny się wyraźnie odcinać od całości, ponad nimi powinien być cienki pasek piór, biegnący wzdłuż linii grzebienia, od dzioba aż do szyi. Oczy barwy czerwonej. Dzwonki duże, czerwone, przedłużane u dołu, zaokrąglone, ich strona wewnętrzna jest biała. Skoki barwy bladoniebieskiej u starszych osobników szaroniebieskie.

Hiszpańskie i ich miniatury spotykane są tylko w czarnej barwie upierzenia.

Waga: kogut 2500 do 3000 g, kura 2000 do 2500 g

Miniatura: kogut 900 g, kura 800 g

Masa jaja: 55 g, miniatura 40 g

Nieśność roczna: 180 jaj, miniatura 120 jaj

Barwa skorupy jaja: biała

Wielkość obrączek: kogut 20, kura 18; miniatura: kogut 13, kura 11

Szczegóły
Kategoria: Kury średnie

W swojej książce Diirigen pisze, że francuscy kronikarze Gayot i Letroene potwierdzają istnienie rasy kur la fleche już w piętnastym wieku. Jednak nie można dokładnie podać daty powstania rasy. Jedno jest pewne - hodowców od  dawna zaciekawiały kury o niespotykanym grzebieniu  w kształcie poroża jeleni. Dzisiaj hodowane to potomkowie starej rasy. Do Niemiec trafiły w 1860 roku. Jak to zwykle bywa i ta rasa na przełomie stuleci przeżywała wzrosty i spadki popularności wśród hodowców. Angielscy a szczególnie niemieccy hodowcy cenią je bardzo za elegancką i zgrabną sylwetkę i dobrą nieśność oraz doskonałe walory smakowe ich mięsa, szczególnie pieczonego. Jako pierwszy do Niemiec sprowadził je z Anglii dr Lax. Zostały one w bardzo szybki sposób rozmnożone przez dr Paula Tmbenbacha, znanego autora literatury fachowej i hodowcy. W krótkim czasie rasa tych kur uzyskała swój ostateczny wygląd i opisana we wzorcu pod nazwą la fleche. Już w 1896 roku zarejestrowany został pierwszy klub hodowców tej rasy.

Miniatury powstały w Niemczech w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku, a po raz pierwszy pokazano je w 1970 roku jako ustabilizowaną już rasę kur.

W opisie ogólnym są to duże, wysokie, o mocnej budowie kury i bardzo dumnej podstawie i z dobrze rozwiniętym grzebieniem rożkowego kształtu oraz bujnym i przylegającym do ciała upierzeniu. Tułów długi o walcowatej formie. Skrzydła długie, wysoko umiejscowione i przylegające do ciała. Ich wysoko podniesiony ogon powinien mieć długie pióra z dużymi głównym i bocznymi sierpówkami, które s<b>ą </b>zagięte do dołu. Pierś szeroka, wysunięta do przodu i zaokrąglona. Uda długie i mocne, obficie opierzone i dobrze widoczne. Skoki długie i mocne. Głowa szeroka, ze zgrubieniem skóry, z którego wyrasta mała czupryna. Grzebień z dwoma wysokimi, okrągłymi, stojącymi naroślami w kształcie poroża. Dzwonki długie i szerokie. Zausznice białe w kształcie migdałów. Oczy czerwonożółte do ciemnoczerwonych.

Kury rasy la fleche spotykane są w następujących odmianach barwnych: czarnej, białej, niebieskiej, pertowoszarej, jastrzębiatej. Miniatury występują tylko w odmianach barwnych: czarnej, białej i niebieskiej.

Waga: kogut 3000 do 3500 g, kura 2500 do 3000 g

Miniatura: kogut 900 g, kura 800 g

Masa jaja: 60 g, miniatura: 35 g

Nieśność roczna: 180 jaj, miniatura: 120 jaj

Barwa skorupy jaj: biała

Wielkość obrączek: kogut 20, kura 18; miniatura: kogut 15, kura 13

Szczegóły
Kategoria: Kury średnie

Rasa tych kur ta powstała w Ameryce. Do jej wyhodowania użyto białych kur włoskich, które przywieziono do USA w 1830 roku z Liworno. Wielu hodowców jest przekonanych, że nazwa leghorn związana jest z ich bardzo wysoką nieśnością, lecz jest jednak inaczej - nazwa pochodzi od miasta Liworno, z którego wywodzą się protoplaści rasy Do Europy sprowadzono je w 1910 roku. Byty to kury o już utrwalonym wyglądzie i od razu zostały opisane w niemieckim wzorcu. Ta wyhodowana w Ameryce rasa kur w bardzo krótkim czasie zawojowała nie tylko niemieckich hodowców i rolników, ale również inne kraje ościenne, zarówno na zimnej północy jak i na ciepłym południu. Ich zaletąjest bardzo szybki przyrost masy mięsnej. Ponadto stają się bardzo szybko dorosłe, bo już po 5 miesiącach ich nieśność jest taka sama, jak u dorosłych osobników. W porównaniu do masy ciała kury, jaja przez nie znoszone są duże. Dzisiaj wyróżnia się dwa rodzaje hodowli tych kur, pierwsza to chów przemysłowy, w którym największy nacisk kładzie się na szybki przyrost masy mięśniowej lub na nieśność. Natomiast drugi to tak zwana hodowla kur jak najczystszej rasy typowo amatorska, gdzie wielka uwagę zwraca się na ich wygląd ogólny i ilość znoszonych jaj.

W widoku ogólnym jest to rasa kury średnich, o zaokrąglonym tułowiu, który jest prosty. Grzbiet jest średniej długości i wklęsły z opływowym przejściem w obfity ogon. Powinien być on długi, podniesiony wysoko, jednak nie w pozycji pionowej. Sterówki i sierpówki główne i boczne szerokie, długie. Skrzydła długie, ułożone poziomo, mocno przylegające do ciała. Pierś niska, szeroka, wysunięta do przodu, nie może być plaska, w przeciwnym wypadku ich lina dolna będzie za krótka. Grzebień średni typu pojedynczego, u kogutów stojący z 5 równymi zębami, umiejscowiony na malej wyrazistej głowie. Linia grzebienia nie może być przedłużeniem linii karku. Dzwonki średnie i owalne, pozbawione narośli i gładkie. Część twarzowa czerwona, bez żadnych przebarwień i nalotów. Zausznice średnie, owalne, gładkie, dobrze przylegające - białe do kremowych z połyskiem. Oczy tylko czerwone. Nogi i dziób barwy żółtej.

Miniatury są wierną kopią standardu, powstały również w USA. Do Niemiec sprowadzono je w 1964 roku i również zostały od razu opisane we wzorcu.

Kury tej rasy, w obydwóch wielkościach występują tylko w białej barwie upierzenia.

Waga: kogut 2000 do 2700 g, kura 1700 do 2200 g

Miniatura: kogut 800 g, kura 700 g

Masa jaja: 55 g, miniatura: 35 g

Nieśność roczna: 220 jaj, miniatura: 120 jaj

Barwa skorupy jaja: biała

Wielkość obrączek: kogut 18, kura 16; miniatura: kogut 13, kura 11

Szczegóły
Kategoria: Kury średnie

Kury tej rasy byty już znane na terenach przygranicznych Holandii i Niemiec przed około 170 laty. Można je było spotkać praktycznie we wszystkich gospodarstwach wiejskich. Jednak ich duża ilość spowodowała brak kontroli nad czystością rasy i zanik szczególnej cechy a mianowicie doskonalej nieśności. Cecha charakterystyczna dla kur z tego regionu to prążkowany lub cętkowany rodzaj upierzenia. Dopiero w 1906 roku w Oldenburgu powstaje pierwszy klub hodowców tej rasy. Ludzie w nim zrzeszeni starają się głównie o przywrócenie czystości rasy oraz rozpropagowanie jej na terenie całych Niemiec. Wieść o kurach, które się dobrze niosą i mają szybki przyrost masy rozniosła się szerokim echem. W ten sposób zyskały sobie wielu amatorów. W celu ich udoskonalenia krzyżowano je z kurą włoską i leghornem. Niestety obydwie wojny światowe zatrzymały ich dość dynamiczny rozwój i dzisiaj są rzadko spotykane. Miniatury wyhodowano w 1958 roku w wyniku krzyżowania kur rasy niemieckiej miniatury z miniaturą kury włoskiej i dużym kogutem rasy mewka wschodniofryzyjska.

Obydwie odmiany standard i miniatur są to kury o bardzo wygładzonej sylwetce i budowie. Standard to kura średniej wielkości z pełnym, bujnym i mocno przylegającym do ciała upierzeniu. Kogut i kura bardzo się od siebie różnią rozmieszczeniem czarnego koloru na upierzeniu. Ich tułów jest mocny i dobrze umięśniony, w formie przypomina podłużny prostokąt o nieco zaokrąglonych bokach. Korpus i grzbiet powinny być w poziomie. Ramiona szerokie i zaokrąglone. Skrzydła mocno przylegające do ciała, ułożone poziomo, równolegle do linii grzbietu. Ogon u kogutów powinien być szeroki i wysoko podniesiony do góry, a u kur plaski. Koguty mają ogon pełny relatywnie długie sterówki i sierpówki. Linię  dolną podkreśla pełny, głęboki  brzuch.  Uda powinny być dobrze widoczne.  Nogi  średniej  długości o delikatnych kościach koloru bladoniebieskiego. Głowa średnia z niezbyt dużym grzebieniem typu pojedynczego, o równych zębach, jednak nie może on być przedłużeniem linii karku. Dzwonki czerwone dopasowane wielkością do całości, zaokrąglone. Oczy czerwonożótte do czerwonobrązowych. Zausznice niezbyt duże białe, połyskujące jak perty. Na czerwonej części twarzowej białe przebarwienia są niemile widziane.

Spotykane odmiany barwne upierzenia to: srebrzysta czarno plamkowana, złocista czarno plamkowana. Miniatury są złociste brązowo plamkowana i żółte biało plamkowana.

Waga: kogut 2200 do 2500 g, kura 160 do 1800 g

Miniatura: kogut 800 g, kura 700 g

Masa jaja: 55 g, miniatura: 35 g

Nieśność roczna: 180 jaj, miniatura: 110 jaj

Barwa skorupy jaja: biała

Wielkość obrączek: kogut 18, kura 16; miniatura: kogut 13, kura 11

Szczegóły
Kategoria: Kury średnie

Minorka to bardzo stara rasa kur ogólnoużytkowych pochodzących z Hiszpanii. Do Niemiec sprowadzono je w latach siedemdziesiątych dziewiętnastego wieku. Już Diirigen w swojej książce w 1924 roku pisał o nich, że były hodowane dużo wcześniej niż kury kastylijskie i andaluzyjskie, różnią się od nich masą ciała. Już w 1894 roku założono w Niemczech pierwszy klub hodowców tej rasy. Rok później zostały one opisane we wzorcu w dwóch barwach: czarnej i białej. W 1910 roku na wystawie w Hanowerze było ich aż 500 sztuk, co świadczy o popularności i całkowitej dominacji nad kurami ras włoskich.

Miniatury minorki powstały w 1910 roku w Hiszpanii, a w 1920 roku sprowadzono je do Niemiec, Francji i Anglii. W krajach tych spotkały się z wielkim zainteresowaniem ze strony hodowców. Aby hodować te kury w naszej strefie klimatycznej, trzeba spełnić pewne warunki. Przede wszystkim w zimie w kurniku temperatura nie może być niższa niż 0 stopni, chociażby ze względu na ich duże grzebienie i zausznice, które mogą im po prostu odmarznąć. Podłoże powinno być suche, kurnik ciepły i wentylowany.

Minorki to duże mocne kury, o długim tułowiu w formie czworoboku, lekko zwężającym się ku końcowi. Grzbiet powinien być długi i szeroki. Pierś bardzo szeroka, duża i mocno wysklepiona. Brzuch zaokrąglony, wyraźnie wyznaczający linię dolną. Skrzydła długie, prawie zamknięte, mocno przylegające do ciała. Ogon pełny z dużą ilością sierpówek i sterówek u kogutów. Uda silne, dobrze widoczne średniej długości. Nogi o niezbyt grubej kości, średniej długości, barwy żółtej. Głowa duża, długa z mocno osadzonym na niej dużym grzebieniem typu pojedynczego o pięciu równych głębokich zębach, który sięga aż do połowy długości dzioba i powinien być stojący. Od niedawna rasa tych kur występuje w wersji z zebieniem typu różyczkowego, który też jest opisany we wzorcu. U kur dopuszczalny jest grzebień lekko opadający na jedną stronę. Część twarzowa i duże podłużne dzwonki powinny mieć intensywną czerwoną barwę. Specjalną ozdobą są zausznice, bardzo duże owalne, przylegające, w kolorze białym. Oczy ciemnobrązowe, natomiast u kur o czarnym i białym upierzeniu powinny być barwy czerwonej. Wersja miniaturowa rej rasy kur jest ich dokładnym odbiciem i spotykana jest w takich samych odmianach barwnych upierzenia oraz z dwoma rodzajami grzebienia.

Waga: kogut 2500 do 3500 g, kura 2250 do 3000 g

Miniatura: kogut 1200 g, kura 1000 g

Masa jaja: 60 g, miniatura 35 g

Nieśność roczna: 170, miniatura: 120 jaj

Barwa skorupy jaja: biała

Wielkość obrączek: kogut 20, kura 18; miniatura: kogut 15, kura 13

Szczegóły
Kategoria: Kury średnie

Ojczyzną tej rasy kur jest Ameryka. Tamtejsi hodowcy połączyli w nich piękno z przydatnością. Rasa wyróżnia się szybkim przyrostem masy mięsnej i wysoką nieśnością. Na kury które prezentują takie walory zawsze jest duży popyt, w związku z tym znalazło się wielu hodowców zainteresowanych tą rasą. W 1850 roku skrzyżowano kurę rasy dominikańskiej o pojedynczym typie grzebienia i kurę rasy kochin czarnej barwy oraz kurę rasy jawajskiej czarnej barwy. W ten sposób wyhodowano nową rasę o nazwie plymouth rocks. Po raz pierwszy zostały one oficjalnie pokazane w 1869 roku w Worcester w USA. Już w 1874 roku zostały one wpisane do amerykańskiego wzorca. Niedługo po tym zostały sprowadzone do Europy do Anglii. Niemiecki kapitan B. Becker w 1879 roku przywiózł je do Niemiec wprost z Nowego Jorku. Następnie w 1880 i 1887 roku znowu przywieziono dużą ich partię do Niemiec z Anglii. Kury tej rasy spotkały się z dużym zainteresowaniem ze strony hodowców niemieckich. Dzięki dalszemu bezpośredniemu importowi z Ameryki i intensywnej pracy hodowców nad dalszym ich doskonaleniem, uzyskano jeszcze lepsze wyniki w hodowli. Już w 1901 roku powstał pierwszy klub hodowców tej rasy. W 1909 roku kury te pokazano w barwach jastrzębiatej i prążkowanej, co dawniej uważane było za rzecz niewykonalną. Idąc za ciosem hodowca P. Biittner z saksońskiej Stiirzy w 1908 skrzyżował koguta tej rasy z kurą rasy bantam miniatura i kochinem miniatura, a efekt swojej pracy zaprezentował na berlińskiej wystawie w 1914 roku. Była to dokładna kopia kury rasy plymouth rocks, tylko w miniaturze.

Są to relatywnie duże, mocne i krzepkie kury, o długim, szerokim i głębokim tułowiu i szerokim, średniej długości grzbiecie. Skrzydła nie za długie, wysoko umiejscowione, mocno przylegające do ciała. U kur o tak zwanej czworokątnej budowie, a one do nich należą, pierś musi być szeroka i dobrze wysklepiona. Ogon krótki, szeroki bujny. Jest on minimalnie uniesiony do góry bez wyraźnie zaznaczonego przejścia grzbietu w ogon. Wierzchnie sterówki leżą na ogonie w pozycji poziomej, co jest typowe dla tej rasy. Nogi - średniej długości, bardzo masywne, te ostatnie barwy żółtej. Głowa mała, z małym stojącym grzebieniem typu pojedynczego i małymi zębami na nim. Część twarzowa intensywnie czerwona, z bardzo małymi piórkami. Dzwonki długie, zausznice średnie koloru czerwonego. Oczy żółte do czerwonożółtych, zależnie od barwy upierzenia.

W obydwu wariantach spotykane są następujące odmiany barwne upierzenia: czarna, biała, żółta, kuropatwiana, srebrzysta, biała czarno gronostajowa, pręgowana. Miniatury występują dodatkowo w ztocistoszyjej i brązowej odmianie.

Waga: kogut 3000 do 3500 g, kura 2500 do 3000 g

Miniatura: kogut 1200 g, kura 1000 g

Masa jaja: 55 g, miniatura: 35 g

Nieśność roczna: 180 jaj, miniatura: 140 jaj

Barwa skorupy jaja: szara do ciemnoszarej

Wielkość obrączek: kogut 22, kura 20; miniatura: kogut 15, kura 13

Szczegóły
Kategoria: Kury średnie

Kury tej rasy wyhodowane zostały w dziewiętnastym stuleciu na terenie Północnej Anglii, w hrabstwie Yorkshire i Landshire.

Charakterystycznym, a zarazem pięknym znakiem rozpoznawczym tej rasy jest duży, mięsisty grzebień w kształcie zwiniętego w kłębek jeża.

Swym wyglądem kury te przypominają kurę rasy hamburskiej o barwie goldlack, których krzyżówka z rasami bojowiec staroangielski i dorking przyczyniła się do ich powstania. Chociaż kury rasy pate ważą tylko ok. 1 kg i są znacznie mniejsze, to jednak krzyżówka z nimi miała bardzo duży wpływ na ostateczny wygląd redcaps. Do Niemiec trafiły w 1985 roku dzięki holenderskim hodowcom, którzy pierwsi się nimi poważniej zainteresowali. Już w 1988 roku zostały wpisane do wzorca jako rasa kur pod nazwą redcaps.

Ich tułów jest relatywnie długi, grzbiet szeroki, który u kogutów lekko opada do dołu, zaś u kur jest prosty. Pierś wypięta do przodu, duża i szeroka.

Ogon mocno osadzony, pod kątem 45 stopni. Sterówki szerokie, gęste i na końcach tępo zaokrąglone. Sierpówki długie, gęste zagięte do dołu.

Uda krótkie, niezbyt dobrze widoczne zasłonięte szerokimi i długimi skrzydłami, pokryte spiczasto zakończonymi krótkimi piórami.

Nogi średniej długości szeroko rozstawione, barwy bladoniebieskiej.

Wygląd głowy wyróżnia je spośród innych kur. To, co w budowie normalnie jest uważane za wadę lub wręcz jest dyskwalifikujące, u tych kur przyjmuje się jako zaletę. Redcaps posiada niespotykany u kur innych ras duży grzebień typu różyczkowego. Ponadto jest on obustronnie spłaszczony i powinien być pełen narośli i małych zgrubień zwanych pertami. Widziany z góry, ma wyglądać jak mocno nastroszony jeż. Ważne jest, aby byt duży i prosty. Wzorzec podaje, że jego długość powinna wynosić 8,5 cm, a szerokość 7 cm. W żadnym wypadku nie może być ukośny i wystawać ponad dziób, jest to uważane za dużą wadę. Kury te powinny być chronione przed zimnem, ponieważ ich duży grzebień jest bardzo podatny na odmrożenia.. Część twarzowa, dzwonki i zausznice powinny być barwy czerwonej. Redcaps występują tylko w jednym odmianie barwnej złocisto-lakowa (goldlack).

Waga: kogut 2500 do 3000 g, kura 2000 do 2500 g

Masa jaja: 55 g

Nieśność roczna: 200 jaj

Barwa skorupy jaja: biała

Wielkość obrączki: kogut 20, kura 18

Szczegóły
Kategoria: Kury średnie

Na początku ubiegłego wieku, zaraz po zakończeniu I wojny światowej, do Niemiec importowano wiele różnych ras kur. Byty wśród nich i takie, które po prostu z braku zainteresowania hodowców z czasem wyginęły i dzisiaj nie są
nam znane. Już w 1886 roku zaczęto prace nad wyhodowaniem całkiem nowej rasy, odpornej na warunki klimatyczne panujące na górzystych terenach Saksonii. Głównym celem było otrzymanie kur o cechach ogólnoużytkowych, które nazwano saksońskimi kurami zagrodowymi. W celu ich popularyzacji założono w 1921 roku klub hodowców tej rasy.

Kury saksońskie to rasa mocnych, ale zarazem eleganckich kur, o nieco wydłużonym tułowiu. Ich grzbiet lekko i łagodnie wznosi się, z delikatnym przejściem w ogon. Jego kształt jest bardzo charakterystyczny. Widziany z góry jest szeroki i lekko zaokrąglony, natomiast widziany od tylu jest otwarty i przedstawia literę Y ponadto jest on szeroki i obfity. Powinien być średniej długości i lekko uniesiony. Skrzydła zamknięte, mocno przylegają do ciała. Szeroka pierś wraz z przedłużeniem linii podbrzusza zaokrągla ich całą sylwetkę. Uda średniej długości i uwydatnione. Nogi powinny również być średniej długości, u kogutów o barwie cielistej, a u kur o czarnym upierzeniu - czarne. Głowa w porównaniu do całości jest mata, z osadzonym na niej małym, stojącym grzebieniem typu pojedynczego z regularnymi i równymi zębami. Część twarzowa i dzwonki są czerwone, a wszelkie białe przebarwienia na nich są uważane za dużą wadę. Zausznice w kształcie migdałów, gładkie i intensywnie białe. Barwa oczu zależna jest od upierzenia - od czerwonej do ciemnobrązowej.

Miniatury kur saksońskich powstały w ostatnim czasie, aby je wyhodować skrzyżowano ze sobą miniatury takich ras jak: niemiecki langshan, augsburska, leghorn.

Odmiana standardowa tej rasy kur spotykana jest w następujących odmianach barwnych upierzenia: czarnej, białej, jastrzebiatej, żółtej, natomiast ich miniatury w czarnej i białej. W trakcie prac jest uzyskanie barwy żółtej i jastrzebiatej u miniatur.

Waga: kogut 2500 do 3000 g, kura 2000 do 2500 g

Miniatura: kogut 900 g, kura 800 g

Masa jaja: 55 g, miniatura 35 g

Nieśność roczna: 170 - 180 jaj, miniatura - 120 jaj

Barwa skorupy jaja: jasnoszara do jasnobrązowej

Wielkość obrączek: kogut 20, kura 18; miniatura: kogut 14, kura 11

Szczegóły
Kategoria: Kury średnie

Kury rasy tomaru hodowane są w środkowej Japonii od roku 1870. Do Niemiec sprowadzono je w 1944 roku, gdzie do dzisiaj ich hodowla ma wielu amatorów.

To kura o średniej masie ciała, pięknej budowy i wspaniałych długich, czarnych, błyszczących piórach. Hodowcy cenią w tych zwierzętach bardzo oryginalne i specyficzne, długie - ponad siedem sekund - pianie oraz, niespotykaną u innych kur, barwę części twarzowej i grzebienia.

Tułów jest mocnej budowy, szeroki oraz głęboki. Chociaż według opisu we wzorcu powinny mieć szyję średniej długości, ale w rzeczywistości jest ona nieco dłuższa, co jeszcze bardziej podkreśla ich wspaniałą budowę. Ramiona długie, lekko opuszczone. Szczególnie jest to widoczne u kogutów, kiedy podczas długiego piania podnosi się on do góry Barki szerokie, mocno zaokrąglone. Skrzydła duże, długie i dobrze przylegające do tułowia. Grzbiet szeroki z wyraźnie zaznaczonym przejściem w ogon, które nie powinno być kanciaste, ale łagodnie zaznaczone. Ogon średniej długości, dobrze upierzony, którego długie sierpówki są tępo zagięte do dołu. Następny element, który wyróżnia tę rasę kur spośród innych to uporządkowane zwieńczenie ogona, które jest zakryte przez dwie najdłuższe sterówki, natomiast widziane od tylu powinno być lekko otwarte. Pierś mato wysklepiona, co niezbyt pasuje do harmonijnej budowy ciała. Uda średniej długości i mocne. Nogi szeroko rozstawione, grubej kości, barwy białej, co w połączeniu z czarną lub szmaragdowo - czarną barwą upierzenia stanowi doskonały kontrast.

Głowa średniej wielkości, z osadzonym na niej dużym, stojącym grzebieniem typu pojedynczego o 5 lub 6 zębach równej wielkości. U kogutów jego barwa oraz otoczenie jest dużo ciemniejsza niż u kur, u których w okresie lęgowym jest on barwy karminowoczerwonej. Część twarzowa u koguta jest ciemnoczerwona lub czarna, natomiast u kur jest barwy czarnej. U kogutów dzwonki ciemnieją w kierunku części twarzowej od czerwonego do czarnego, u kur natomiast są czarne i powinny pasować kolorem do grzebienia. Dziób masywny barwy czarnej. Oczy w kolorze ciemnobrązowym. Pióra muszą przylegać mocno do ciała. Tomaru spotykane jest tylko w czarnej odmianie barwnej upierzenia.

Waga: kogut 2500 do 3500 g, kura 2000 do 2800 g Masa jaja: 50 g

Barwa skorupy jaja: kremowa do brązowej Wielkość obrączek: kogut 20, kura 18

Szczegóły
Kategoria: Kury średnie

Według hodowców jest to jedna z popularniejszych ras kur. Bardzo stara, powstała we Włoszech. W 1870 roku została sprowadzona do Niemiec. Kury włoskie spotykane s<b>ą </b>w 22 odmianach barwnych upierzenia, a ich koguty mogą mieć dwa rodzaje grzebienia: pojedynczy lub groszkowy. Również nie mniej lubiana jest ich miniaturowa odmiana, którą wyhodowano w 1920 roku w Niemczech i obecnie prezentowana jest w 20 odmianach barwnych. Kury te s<b>ą </b>bardzo cenione i lubiane za swoją piękną linię i wysokie walory ogólnoużytkowe. Rozmnażają się bardzo łatwo, mają szybki przyrost masy mięsnej, wcześnie dojrzewają płciowo i przez wiele lat s<b>ą </b>doskonałymi nioskami. U rzadko spotykanej odmiany tych kur o barwie jastrzębiatej, już u jednodniowych kurcząt dzięki dużym różnicom, można łatwo określić płeć.

Włoszki to mocne kury średniej wielkości, o opływowym i długim, zwężającym się do tylu grzbiecie, co szczególnie widoczne jest u kogutów. Tułów długi, mocny, szeroki poziomy. Ogon pełny bardzo bogaty w pióra, wysoko uniesiony z długimi sierpówkami głównymi, które s<b>ą </b>zagięte do dołu u kogutów, natomiast u kur pełny z dużymi i szerokimi sterówkami. Skrzydła długie, zamknięte, przylegające do ciała i wysoko umiejscowione. Pierś szeroka mocno wysklepiona, masywna i pełna.

Grzebień typu pojedynczego, mocno osadzony, wysoki, wyglądem przypominający nerkę, bardzo gładki. Powinno być na nim od 4 do 5 głębokich zębów, sięgających do połowy szerokości, środkowa linia przebiega idealnie na wysokości oczu. U kur grzebień lekko się kładzie na jedną ze stron, jednak nie może zasłaniać oczu. We wszystkich wersjach kolorystycznych dopuszcza się również wersję z grzebieniem typu różyczkowego, który jest mocno osadzony, wydatny, z długim, wystającym, okrągłym kolcem, lekko zagiętym w kierunku szyi, jednak nie może on jej dotykać.

Kury tej rasy spotykane s<b>ą </b>w następujących odmianach barwnych: kuropatwianej, złocistej, srebrzystej, czarnej, czarnej biało nakrapianej, żółtej, pręgowanej, bursztynowej, niebiesko-kuropatwianej, niebiesko-złocistej, pomarańczowej, czerwonej, niebieskiej, białej, białej czarno gronostajowej, złocistobrązowo-porcelanowej, złocistej biało łuskowanej, złocistej niebiesko łuskowanej, złocistej czarno łskowanej, niebieskiej biało nakrapianej, perłowoszaro-pomarańczowej.

Waga: kogut 2500 do 3000 g, kura 1750 do 2000 g

Miniatura: kogut 1100 g, kura 900 g

Masa jaja: 55 g, miniatura: 35 g

Nieśność roczna: 180 do 200 jaj, miniatura: 140 jaj

Barwa skorupy jaj: biała

Wielkość obrączek: kogut 18, kura 16; miniatura: kogut 13, kura 11