Jedna z najstarszych ras kur ozdobnych, znana już od co najmniej sześciu wieków w Europie. Od wielu lat hodowcy toczą zacięte spory skąd pochodzą i jaki kraj jest ich ojczyzną. Z najnowszych jednak źródeł (choćby rosyjskich) wynika, że najprawdopodobniej praprzodek bialoczubów, podobnie jak i innych kur czubatych swój tryumfalny pochód przez cały świat rozpoczął ze wschodnich rubieży średniowiecznej Rzeczpospolitej. Bardzo chętnie portretowane i malowane zwłaszcza przez mistrzów niderlandzkich począwszy od XVI stulecia. Trzeba przyznać, że to właśnie Holendrzy wnieśli największy wkład w udoskonalenie tej rasy kur, i taki a nie inny szlachetny i elegancki to wyłączna ich zasługa. W pełni więc mają prawo do używania popularnej w obszarach niemieckojęzycznych nazwy - białoczub holenderski. Nie wszędzie są tak jednak określane. Anglicy i Amerykanie zachowali jednak stare nazewnictwo - polskie (polands). W kręgu kultury anglojęzycznej nie dzieliło się tak jak w Polsce dotychczas kur czubatych na czubatki i białoczuby Obowiązują tam po dzień dzisiejszy określenia bardziej oddające stan faktyczny - kury polskie brodate i bezbrode (polands barded oraz polands non barded). Jest logiczny podział. W ostatnich latach wyhodowano bowiem egzemplarze posiadające zarówno biały czub, jak i brodę. Trafiają się też egzemplarze nie posiadające brody, ale dzwonki i kolorowy czub.

Wersja miniaturowa białoczbów cieszy się niewspółmiernie większą popularnością od wersji dużej, czego dowodem jest ich duża liczebność na wystawach.

Kury tej rasy, z uwagi na wielką ich ozdobę, czyli śnieżnobiały czub, potrzebują specjalnej obsługi i miejsca. Jest wielu hodowców, którzy ze względu na brak odpowiedniego przygotowania musieli zrezygnować z hodowli tych czubatek. Potrzebują one przede wszystkim ciepłego, suchego i dobrze wentylowanego kurnika. Nie ma dla tej rasy nic bardziej szkodliwego niż wilgoć w kurniku. Są bardzo podatne na choroby górnych dróg oddechowych, a zwłaszcza mykoplazmę..

Czubatki polskie bezbrode to kury średniej wielkości i smukłej budowy. Sprawiają wrażenie bardziej eleganckich niż ich siostry - czubatki polskie brodate. Grzbiet powinien być szeroki w ramionach i następnie zwężać się ku tyłowi. Skrzydła duże, masywne i wysoko umiejscowione. Ogon podniesiony, wysoko zamknięty, u kogutów z długimi zagiętymi, szerokimi sierpówkami, a u kur powinien być bogaty w gęste i szerokie proste sterówki. Pierś mocno zaokrąglona i dobrze wysklepiona.

Głowa to ozdoba kur tej rasy. Jest średniej wielkości, z wysokim czołem i mocną czaszką, na której osadzona jest duża narośl czaszkowa (proteburencja) z wyrastającymi z niej gęstymi piórami, tworzącymi duży czub. Zausznice barwy białej, u starszych osobników mają czerwone przebarwienia. Dzwonki czerwone, małe. Kury tej rasy nie mają grzebienia. Na górnej części dzioba występują otwory nosowe. Bardzo gęsty czub ma pasować wielkością do całości, nie może być za mały i za duży. Należy zwrócić uwagę, aby zwarte pióra czuba nie zasłaniały im pola widzenia. Ponad dziobem na białym czubie powinno znajdować się barwne upierzenie, tak zwany motylek. Nie wolno zapominać, że czub musi być często czyszczony, ponieważ szybko ulega zabrudzeniu i zamoczeniu. Kury te spotykane są w odmianach barwnych: czarnej z białym czubem, białej, niebieskiej, jastrzębiatej, białej z czarnym czubem, czarnej biało nakrapianej. U miniatur spotykana jest jeszcze barwa żółta oraz czerwona z białym czubem.

Waga: kogut 2000 do 2500 g, kura 1500 do 2000 g Miniatura: kogut 900 g, kura 800 g Masa jaja: 45 g, miniatura: 35 g Nieśność roczna: 140 jaj, miniatura: 120 jaj Barwa skorupy jaja: biała Wielkość obrączek: kogut 18, kura 16; miniatura: kogut 13, kura 11