Przez wiele stuleci wszystkie kury czubate nazywano w Europie „polskimi”. Jednak na kongresie hodowców w Dreźnie 1869 roku (pamiętajmy że wtedy Polski nie było na mapie świata) przegłosowano, przy wielu głosach sprzeciwu, że poszczególne rasy kur czubatych powinny mieć swoje nazwy, a te rasy, które nie posiadają grzebienia, mające wąsy i brodę będą występowały pod jedną nazwą - padewskie. Do dzisiaj istnieje spór, czy byt to manewr polityczny. Nazwę „polskie” do dzisiejszego dnia poza obszarem wpływów kultury niemieckojęzycznej zachował cały świat, w tym Anglicy, Amerykanie, Australijczycy i mieszkańcy Ameryki Południowej.

W Polsce, pomimo tego że przez wiele wieków kury czubate nazywane były szlacheckimi i stanowiły nieodłączny element dworskiego krajobrazu, kurka ta została na długi okres zapomniana, a te egzemplarze, które się uchowały nosiły zniemczoną nazwę „padewska”. Oczywiście dawna czubatka staropolska wyglądała zupełnie inaczej niż obecna czubatka polska brodata, co jest efektem pracy całych pokoleń europejskich hodowców. Obecnie największe skupiska kur tej rasy można spotkać w Niemczech, Holandii i Anglii, a i w Polsce staje się powoli coraz bardziej popularna dzięki działaniom Klubu Czubatki Polskiej, który za swój cel nadrzędny postawił sobie przywrócenie tej rasy kur o staropolskim rodowodzie na rodzimy grunt.

W 1900 roku określono normy, w jakich powinien zawierać się wygląd czuba. Wcześniej spotykano najprzeróżniejsze jego warianty i kombinacje, co sprawiało sędziom duży kłopot przy ich ocenie. Przez wiele lat preferowany był czub jak największy. Wiatach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku na skutek protestu środowisk ekologicznych przyjęty został nowy wzorzec, który preferuje okrągłe, gęste, średniej wielkości równe czuby. Pierwotną ich wielkość zachowali jednak do dzisiejszego dnia Anglicy.

Miniatury wyhodowane zostały w Anglii pod koniec dziewiętnastego wieku przez W F. Entwistla, a w 1910 roku po raz pierwszy pokazano je w Niemczech.

Są to kury średniej wielkości, o delikatnej budowie, z dużym, okrągłym czubem na głowie i pełną brodą, stanowiącą jedną całość, bujnymi wąsami i bardzo łagodnym charakterze. Tułów jest podłużny i walcowaty, szeroki w ramionach i lekko zwęża się ku tyłowi. Zaokrąglone ramiona pasują do długiego, nieznacznie opadającego do dołu grzbietu jaki spotyka się u kogutów, zaś u kur jest on poziomy.

Ogon szeroko osadzony, jednak w żadnym wypadku nie może być plaski, jak również osadzony zbyt pionowo. Pierś pełna, zaokrąglona, podkreślająca linię dolną wraz z tułowiem. Podudzia średniej długości. Skoki średnie od niebieskich do koloru jasnego mięsa, ich barwa zależna jest od upierzenia. Głowa średnia, ale wysoka z dużą naroślą, na której wyrasta czub. Część twarzowa czerwona, jednak obficie zarośnięta aż do linii oczu. U kur tych brak jest grzebienia, występowanie na jego miejscu narośli skórnej nie jest wadą, natomiast narośl w kształcie rogów przed czubem jest dużym defektem. Małe, okrągłe dzwonki i uszy są całkowicie zakryte przez wąsy i brodę. Oczy brązowe do pomarańczowych w zależności od odmiany barwnej.

Spotykane odmiany barwne upierzenia to: złocista czarno łuskowana, wielbłądzia (chamois), srebrzysta czarno łuskowana, czarna, biała, niebieska, jastrzębiata, wielobarwna (tollbunt). W chwili obecnej kilku hodowców (również w Polsce) pracuje nad wyhodowaniem nowych odmian barwnych, w tym żółtej, czerwonej i bursztynowej.

Waga: kogut 2000 do 2500 g, kura 1500 do 2000 g

Miniatura: kogut 900 g, kura 800 g

Masa jaja: 48 g, miniatura: 30 g

Nieśność roczna: 120 jaj, miniatura: 100 jaj

Barwa skorupy jaja: biała

Wielkość obrączek: kogut 18, kura 16; miniatura: kogut 13, kura 11